" Hadi bir daha konuş. " diyen kişi beni daha bir kaç dakika önce korkudan öldüren kişi değil mi ? Boğazımdaki sızıyı hissedene kadar ağlamamı sağlayan kişi değil mi ? Beni ezen, bir hiç olduğumu hissettiren kişi değil mi ? Beni iğrenç şeylerle yargılayan kişi değil mi ? " Kötüsün. " dedim, son göz yaşlarımıda silerek. İlk Yayınlanma Tarihi : 28 Mart 2016

Acının ta kendisiydi. Kanattı, yaraladı. Duruluğunu ellerinden aldı. Peki sevgili miniği acılarının elinden sağ çıkabilir miydi?

Acılı çığlıklarını duyuramayacak kadar karanlığın içine hapsolmuş,yalnız bir kız. Hüzün ve korkuyla harmanlanmış, tedirginlikle gölgelenmiş bir yüz. O , gizli O, acımasız O , tehlikeli Maskeli Şeytan'la baş etmek zorunda. Korku çanları çalarken ; emsalsiz zihin oyunlarıyla karşılaşacak! Korkuyla atan kalp ritmi ;sessizlik çanlarını susturacak! +18

Yine odamda, kendi halimde günlük yazıyorum. Ben kim miyim ? Eda... Eda Polat... 2 sene önce hayallerini terk etmiş kendini odaya kapatmış Eda 'yım ben.Annesini küçük yasta kaybetmiş , babasını seven ama bir o kadarda babasından nefret eden Eda 'yım ben.Hikayem küçük yaşta bitti benim annemin ölümü babamın içkili günlerini unutmam ve o hayatımın lanet gününü bana tecavüz edilen günü... Ben istemez miydim herkes gibi normal yasamayı... canım sıkıldıkça alışveriş yapmayı... Ve daha neler neler... Hayallere inanmıyorum artık çünkü ben 2 sene önce bittim...

|. "Tamam... Gelelim asıl konumuza. Sen de görüyorsun Yekta. Ne sen,ne de ben mutlu değiliz! Neden bize bunu yapıyorsun? Artık bir evladımız var. Aramızda yaşananları ona yansıtmak istemiyorum,ama biz mutsuz oldukca onu nasıl mutlu yapacağız? Lütfen boşanmayı kabul et ve buevrakları imzala!" 'Demek karısının derdi buymuş' diye düşündü Yekta. Yine boşanma konusunu açmıştı. "Bizi sen mutsuz yapıyorsun Gülçin. Olanları büyütmesen mutlu bir aile ola biliriz! Sana kaç defa söyleyeceğim? Biz boşanmayacağız!" Yektanın sesini yükseltmesiyle Gülçinin gözü meyve bıçağına sataştı. Ani bir kararla bıçağı aldı ve sağ elinin bileğine dayadı. "Hey... Ne yapıyorsun?! Gülçin bırak şunu! Çocuk oyuncağı değil!" Gülçin gülerek kocasına baktı. Bu gülüşü acıdandı. Anlamıyordu... Kocası mutsuzluğunu,düşüncelerini,hislerini anlamıyordu. "Anlamıyorsun Yekta... Mutsuzum... İstemiyorum işte. Seni İ-S-T-E-M-İ-Y-O-R-U-M! NEFRET EDİYORUM SENDEN!" Yekta endişeli ve korku dolu gözlerle karïsını izliyordu. Ondan böyle bir hamle beklemiyordu. "Güzelim, bırak elindekini. Bak hall ede biliriz. Hadi önce bırak şu bıçağı!" Gülçin daha fazla gülmeye başladı. Hall ede bilirlermiş. Ede bilseydiler şimdi bu halde olmayacaklardı. "Öldürürüm kendimi Yekta! İnan yaparım! Kabul et işte!" "Bizim bir çocuğumuz var Gülçin. Hiç olmazsa onu düşün. Onun anneye ihtiyacı var." Yekta karısını nasıl ikna edeceyini bilmiyordu. Bıçağı ana damarının üstüne bastırıyordu. Daha da yaparsa sonu kötü olurdu. Yektanın gözleri dolmuştu bile. Karısı ne hale gelmişti. "Sen düşünüyorsun mu onu!? Onu mutlu ede bilmek için önce benim buna inanmam lazım,ama sen izin vermiyorsun! Kabul ediyor musun?" "Yapma,lütfen..." Gülçin Yektanın kabul etmediğini anladığında bıçağı daha da bastırdı. Kan görünmeye başladığında Yektaya son kez baktı. Yektaysa