*Bölümleri kaldırmadan düzenlediğim için mantık hatası olabilir. Şu an 5. bölümdeyim. Kurgu Sümer mitlerini içerse de fantastik değil. Ayrıca korku kurgusu da değil.* WattpadRomanceTR okuma listesinde! "Ölüm seni istiyor Eflin, ölümün çığlıklarını duyuyor musun? Senin için bu çığlıklar." Sustu ve küçük dilini göreceğim kadar ağzını açıp tiz bir çığlık attı. Ellerini bu sefer başına yaslamış var gücüyle tırnaklarını saçsız deriye geçiriyordu. "Yazgına kanla yazılmış yemin kurudu ve 'Ölümün Neferleri' seni almaya geldi. Ölüm seni istiyor, ölüm seni istiyor!" Dehşet içinde adama baktım. Kulağımda çınlayan sözleri, ruhuma kadar titretmişti beni. Dizlerimdeki elleri gittikçe güçsüzleşirken kafasını sürekli iki yana sallayıp duruyordu. Gözlerinden kanlar damlamaya başlayınca girdiğim şoktan kurtuldum ve adamdan kurtulmak için çırpınmaya başladım. Ben kaçmaya çalıştıkça elleri bacaklarımı mengene gibi kavrıyordu. "Ölüm seni istiyor!" Nefesimi kaburgalarıma sıkıştıran bu cümleyi defalarca çığlık çığlığa haykırdı ve birden elleri güçsüzleşip bacaklarımdan kaydı. Bir külçe gibi yana devrilen bedeni çırpındıkça ağzından köpükler etrafa saçılıyordu. Şişen ve kıpkırmızı kesilen yüzünde gözlerinden ve burnundan akan kanlar süzülerek yanaklarını sıyırıp boynuna doğru iniyordu. Histeri krizine giren bedeni bir dakika boyunca yerde kıvrandı ve kaskatı kesilerek öylece durdu. Dehşet tüm uzuvlarımı bir kanser hücresi gibi sarmıştı. Aklımı kaçırıyordum sanırım...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

En yetenekli öğrencileri toplayarak onlara en güzel geleceği vermekle ünlü okula davet aldım ve yatılı olarak bu okula geldim.Bir anda bütün hayatın değişebilir diyorlar. Bu okula geldim ama bu okuldan sadece bir şekilde çıkabilirim. ÖL YA DA ÖLDÜR. Benim gibi her şeyden habersiz 16 çocukla birlikte hayat mücadelesi vereceğim. Fakat en büyük sorun ise, sadece bir kazanan olacak. Gerçekten öyle mi? Eğer bu hikayeyi okursanız emin olun ki bırakamayacaksınız. En sonda kimin kazandığını görmek istiyor musunuz? O zaman kitabı okumaya hemen başlayın! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Merhaba bu hikaye benim ilk hikayem. Ben bu hikayeyi, DANGANRONPA adındaki bir animeden bakarak yazıyorum ama tabiki bazı değişiklikler yapacağım. Eğer bu animeyi izlediyseniz bu hikayeyi begenmeyebilirsiniz. Çünkü değişiklikleri kimse sevmez. Remix gibi oldu bu hikaye. Fakat Danganronpa yı izlemediyseniz gerçekten hoşunuza gidebilecek bir hikaye oldu. 》

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Tanıtım bölümüne göz atınız...