Savaştan sonra mahvolmuş ve kendini herkesten, herşeyden soyutlamış bir Hermione düşünün. Sonra da en büyük pişmanlığını telafi etmeye çalışan Draco Malfoy...

Savaştan sonra Draco kendini anlam veremediği, ama ona iyi gelen duygular içinde bulur. (Hayran kurgudur, savaştan önce ve sonra Ron ve Hermione arasında bir şey yaşanmamıştır.)

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Seni Seviyorum..."dedi ilk kez bana seni seviyorum dedi! Gözlerimi kocaman açmış ona bakıyordum, gerçekten beni seviyor muydu? "Ciddi misin?" diye saçma bir soru sordum, dudaklarını ıslatıp cevap verdi, "Ciddiyim. Cemre ben senden binlerce kez özür dilerim... Seni çok üzdüm bunun için senden ne kadar özür dilesem azdır. Keşke sana öyle şeyler demeseydim sana bunları yaşatmasydım, ve senin dediğin gibi keşkeler gerçek olsaydı bu halde burada olmazdık..." dedi, ona olan sevgim o kadar büyüktü ki bir anda geçmişimi unuttum. Beni en çok üzen şey onsuz bir hayat üzerdi... "Seni affediyorum... D-deniz" dedim, gözlerim doldu. Şuan hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum. Deniz bir anda bana sarılınca gözümden bir damla yaş düştü. "Seni asla üzmüyeceğim..." dedi, gülmsedim. "Tamam be antilop! Bu kadar duygusallığa gerek yok." Dedim, gülerek. Bir anda benden ayrıldı ve konuşmaya başladı, "Tamam Aslan kızma." Dediğin de aynı anda güldük. "Papatya gibisin... Beyaz ve ince, çok kırılgasın Cemrem dokunduğum an ağlayacakmışsın gibi geliyor..." dediğin de bu cümlelerin ne kadar özel olduğunu anladım.

"Okuldaki çeteden olan bir çocuk mu ben onu nasıl sevdim" "Ben onu sevmiyorum yani umarım" "2 haftalık bir oyun bu" "O beni aldatır onu sevemem"

"Mavi gözlerin kalbime dokunuyor Cemre Cellat." Deyip gülümsedim. Mavi gözleri beni benden alıyordu. Sonsuza kadar gözlerini izleyebilirdim. Çok güzeldi... Fazla güzel...

Deniz Ve Cemre'nin rütüşlü aşkı ayol💅🏻💅🏻 Tüm haklar Deniz'in saç tellerinde saklıdır 💅🏻🕊️💙

ya bigün bende biter sende başlarsa 😈❤️🌼

Bir #CemCel aşkı mı desem?