Çoğu kişi kendini tanıtarak başlar hayat hikayesini yazmaya. Peki ya ben nasıl başlamalıyım? Direk olarak kendimi tanıtmalı ve rutin bir günümü mü anlatayım? Hayır. Sadece kendimi anlatmalıyım. Bu benim hikayem ve benim yaşanmışlığım. Kuralları boşver... Ben Emira Kar. Kendi kitabını yazdığını düşünen, sosyal medyadan tanıştığı arkadaşıyla mutsuzluk tabularını yıkmaya çalışan biri. Ne dersiniz, yıkabilecek miyim o tabuları?

Vuslat'a beş kala... Papatyaya aşık olan bir adamın, papatyası soldu. ☣ final | 06 haziran 2021 başlangıç | 27 aralık 2020 dram, kısa hikâye | tamamlandı

Önümüze gelen bütün engelleri seninle yıka bilirdik. Tapılan deste deste paraları yakabilirdik gözler önünde. Dosdoğru durunca yol alabilirdik seninle. Belki de bir çılgınlık yapıp yoldan tamamen çıkabilirdik. Bazen hakkımız olanları arasak ama daha fazlasını da istemesek mesela... Ya da bize armağan edilen boyunduruğa boynumuzu hiç düşünmeden uzatmasak. Eteklerimizde taşıdığımız, bize yük olan taşlarımız, bir gün olur da dönüşür müydü denizlere? Hani sen bana diyorsun ya gamsızsın diye, ben gamsızsam, sen de başkaldırıcısın o zaman...

Biliyorum.Kaçamıyorsun korkularından.Ama ondan kurtulmanın yolu ya onunla yüzleşmek ya da ona alışmaktır...

*Yetişkin içerik!* Yaralarından köşe bucak kaçmaya çalışan küçük bir kızın hayatına aniden kimliği belirsiz bir adam girmişti. Gözü karaydı adamın. Amacı doğrultusunda her şeyi yapabilecek kadar gözü kara... Bir yabancı, dedi o adama. Bir acımasız, Bir katil, Bir şeytan, Bir yara, dedi adamın kara gözlerine her baktığında. Oysa adamın, büyük bir cinayetin pençelerinden kurtulmak için kendisine sığındığını bilmiyordu. Acılarından kaçarken o kızın peşine takıldığını, kaybolduğu karanlıkta yalnız kendisinin o adama ışık olacağını da bilmiyordu. Cennetten kovulmuştu adam. Kendine bir cehennem yaratmak için. Ve cennetin varlığını dahi bilmiyordu kadın. Ölümden bir adım sonrasına ayak basamadığı için. ••• O gün, ilk kez, bir yarasının olduğunu görmüştüm. Belki de birden çok... Ve nasıl kapanacağını bilmiyordum. "Yara bandım var," demiştim gözlerindeki uçsuz bucaksız karanlığa bakarak. "Yara bandı olur mu?" Olurmuş... ••• "Şeytan, yasak meyveyi avuçlarıma verdi ve bana, cehenneme hoş geldin, dedi." Yayım Tarihi: 01. 07. 2020 ••• ‼️Kitabımın kurgusu, betimeler ve olay örgüsü tamamen şahsıma aittir. Hikayemin en ufak bir kopyalama ya da çalıntı durumda yasal işlem başlatılacaktır! Kopyalama durumunda hukuki işlem başlatılacaktır. Lütfen kurgumu kopyalamayınız.‼️ ‼️Kitabım, kurgum ve yazdığım her şey sadece Wattpad uygulaması üzerinden yayımlanmaktadır! Lütfen diğer çalıntı uygulamalardan okumayınız ve çalındığını görürseniz bana bildiriniz! Anlayışınız için teşekkür ederim.‼️

Derler ki; zaman her şeyin ilacıdır. Bu söze inancım eskisi kadar güçlü değil.O gün, onu kendi ellerimle yurt dışına gitmesi için diğerleriyle birlikte taksiye bindiren bendim. Ama içimde yeşermeye başlayan umutlarımla gönderdim ben onu. O günün; nefes alan bedenine ve çelik mavisi gözlerine özgürce bakabildiğim son gün olduğunu bilseydim, çok daha sıkı sarılırdım. Meğer benim ilacım, çelik mavisi eşsiz gözleriymiş. Yalnızca kaybedileni kaybettikten sonra oluşan farkındalık, her zamanki gibi yitirileni geri vermiyordu. Keşke, diyordum. Keşke daha çok sarılsaydım. Keşke gözlerine özgürce bakabiliyorken yüzüne haykırsaymışım tüm gizlediklerimi... "Suçlu sensin," demişti babası ona. Olabilir miydi? Bunca yıl yalnızca babasını suçlamıştı annesinin gidişinden. Asıl suçlu, kendisi miydi? Çıkıp, annesinin iğrençliğini yüzüne haykırmak istiyordu. "Onca insanın hayatını mahvettin. Şimdi, yalnızca kendi arzularını doyurmak için o adamdan aldığın şehvet duygusuyla onca kişinin başka sorunlarla mücadele etmesine sebep oldun. Sen bir bencilsin. Hayatım boyunca bu kelimeyi bu kadar hak eden birini hiç görmemiştim," demek istiyordu. Tüm sevdikleri bir bir dağılıyordu. Bunca yıldır kaldığı yurtlar onun için sorun değildi. Çünkü yanında, kardeşleri vardı. Şimdi, gözlerinin önünde mahvoluyordu hepsinin hayatı bir bir. Gözlerinin önünde hepsi, başka imtihanlarla mücadele ediyordu. Elinden hiçbir şey gelmiyordu. Yıllar sonra bulduğu ikizine kısacık zamanda çok bağlanmıştı. İkiziyle tanıştıktan hemen sonra hayatın getirdikleriyle her zaman birlikte savaşacağı kardeşleriyle de tanışmıştı. En az ikizine bağlandığı gibi onlara da bağlanmıştı. Her şeyi birlikte atlatacaklarına inanıyordu, atlatmışlardı. O güne kadar. "Oysa ben, sandığı kadar güçlü değildim. Bu yüzden onu kaybettim..."

Bir avuç koparılmış mor menekşe bıraktı avucuma. "Al en sevdiğin çiçekler." Gözlerimin içine baktı sonra , o zaman anladım ellerime bıraktığı en sevdiğim çiçekler değilmiş. Benim mezarımdan kopardıgı çiçeklermiş. Gözümden istemsizce bir damla düştü çiçeklerimin üzerine. Solmuşardı, bükmüşlerdi boyunlarını. Göz yaşımla iyice soldular. Çöktüm dizlerimin üzerine ve suladım göz yaşlarımla mor menekşelerimi, yüreğimdeki yangınla. *** Bir tarafta yaz bahçemi kışa çeviren adam, diğer yanda yaz bahçemde yeni çiçekler diken adam. Şimdi söyleyin bana ne yapayım ben. Yüreginizi ısıtacak sımsıcak yapacak bir hikaye ile karşınızdayım, umarım istediğim gibi ilerler ve beyenirsiniz. E hala burada iseniz buyrun hikâyemiz de bekleriz.

Nasıl geldim ben buraya? Oysa şimdi 2+1 evimin küçük odasında film izliyor olabilirdim. Onca yıl herkesten sakladığım seni nasıl anladılar? Onlar anlamasaydı beni,ben de onları anlamazdım. Nasıl başlamıştı her şey? Nasıl konuşmadan ezberledik birbirimizi.

Hiç sırrının ortaya çıkmasından korktunmu? Kitap kapağı @_mahbub aittir. Kitap kapağı için teşekkürler

"Yavru ceylan," diye fısıldadı. "Yolunu mu kaybettin?" Avcı'ydı bu. Her gece karnına gümüş bir hançer sokup, gelin çiçeği beyazı geceliğini kanlar içinde bırakan kâbusuydu. Kasıklarına giren sancıydı. Alacakaranlığa bıraktığı acı dolu feryattı. Ve şimdi tam karşısındaydı. Gözleri gecenin karanlığındandan daha koyuydu ve harelerinde kalbini yakıp kül gibi havaya savuran siyah bir ateş yanıyordu. Avcının boğazından çenesine tırmanan siyah mürekkepli dövme ayın şavkı gibi parladı. Çakırdikenlik kirpikleri yüksek elmacık kemiklerine gölge düşürdü. Gözleri gözlerine kilitlendiğinde göğüs oluğunda ay ışığı kadar parlak ve gelin çiçeği kadar beyaz bir mürekkebin işlendiğini hissetti. Ruhunu, ruhuna mühürlemişti. İnsan bile değildi. Sürgün edilen Peri Halkı'nın Prensi'ydi ve intikam almak için yemin içmişti. ༆ PERİ HALKI SERİSİ ༆ I. AVCI VE CEYLAN (193.000 KELİME) TAMAMLANDI! II. AY IŞIĞI VE KÜL KANATLAR (26K and loading...) +18 İÇERİK BARINDIRIR.