Trzecia część Trylogii Piekielnych Rozkoszy! Szept, który wabi. Krzyk, który błaga "więcej". I miłość... Miłość, która obraca w popiół nasze grzeszne ciała oraz splugawione dusze. ❝- Jesteś z siebie zadowolony? To było pozornie nic nieznaczące pytanie. Naruto postarał się, aby jego ton brzmiał neutralnie, jakby odpowiedź go nie interesowała. W rzeczywistości nie patrzył na litery w książce, którą trzymał w dłoniach. Jego noga, ta która opierała się na tej drugiej, zaczęła trząść się, jakby z przemęczenia lub z zimna, chociaż istotnie przyczyną nie było ani jedno, ani drugie. W kominku nadal trzaskało drzewo, ogień zaś nagrzewał fotel, w którym siedział, jak i każdy nieosłonięty materiałem skrawek bladej skóry. W efekcie cała twarz promieniowała ciepłem. Tylko oczy pozostawały nieludzko zimne. Dźwięki klawiatury, dotąd intensywnie rozbrzmiewające pośród czterech, masywnych ścian, nagle ucichły. - Co masz na myśli? - W końcu usłyszał ten ochrypły głos, który w ostatnich dniach śnił mu się po nocach w koszmarach. - Pytasz o pracę? - dodał Uchiha z uniesioną brwią, a potem wznowił pisanie, spoglądając ponownie na ekran laptopa. Mimo że siedział niedaleko, bo zaledwie na kapanie dwa metry dalej, to jednak blondyn miał wrażenie, że akurat teraz dzieli ich znacznie więcej. Być może nawet solidny mur. - Jeśli o to ci chodzi, to istotnie, jestem zadowolony. Nasze zyski... - Pocałowałeś ją - przerwał mu Naruto. Jeszcze przed chwilą nie sądził, że uda mu się wykrztusić te słowa. Ale ostatecznie się przemógł i uczynił to, tyle że bez poczucia triumfu, czy krzty satysfakcji. Właściwie to aktualnie mało co czuł. Był niczym pusta, porcelanowa lalka, którą rzucono o ziemię, z próbą roztrzaskania w drobny mak. - Pocałowałeś ją, Sasuke - powtórzył znacznie głośniej, otrząsając się wreszcie z amoku.❝

Pierwsza część Trylogii Piekielnych Rozkoszy! Smak, który sprawia, że drżę. Zapach, który otępia moje zmysły. I dotyk, który spala mnie od środka i powoduje, że pragnę znacznie, znacznie więcej... Ten wieczór nie wydawał się jakiś nadzwyczajny. A przynajmniej nie, dopóki do baru nie wszedł brunet, o niepokojąco zimnym spojrzeniu. Wtedy właśnie Uzumaki popełnił pierwszy błąd, a to dopiero miał być początek jego upadku. Tak właśnie zaczyna się historia, gdzie uczucia stanowią grę. Grę, w której łatwo się zagubić. Trudniej zaś wygrać. Ale czy w ogóle można wygrać z samym sobą? Odpowiedź jest prostsza niż myślisz. Wystarczy tylko wkroczyć w ten zmysłowy, niepokojąco niebezpieczny świat emocji. ❝- Tylko się nie zakochaj - szepnął mu rozkosznie wprost do ucha. - A co jeśli to zrobię? - zapytał, sapiąc coraz głośniej. - Zniszczysz sam siebie. Odpowiedź była szybka. Pewna. Blondyn odruchowo zadrżał na te słowa, tyle że nie był pewien czy z przerażenia, czy z przyjemności. Jeżeli Uchiha miał rację, Naruto już był w gruzach.❝