kanser hastası hyuuga hinata günlerinin çoğunu geçirdiği hastane odasına bir kaza sonrası getirilen uzumaki naruto ile kaybettiği umudunu yeniden kazanmaya başlıyordu. (sonradan gelen yazar bazı bölümler travma tetikleyici olabilir böyle bölümleri başlıkta ttb olarak belirteceğim tekrardan okuya okumaya herkese teşekkürler)

05+: bal arısı gibiydim senden önceeeeee

narutotextlergeridonsun

uyarı: depresyon, intihara yonelik dusunceler (+kufur) miya atsumu'nun kesin bildiği üç şey vardı: sabahları 10'dan önce tam uyanamıyordu, 2-3 yıl sonra yaşama sebebi kalmayınca bu konu hakkında bir şey yapacaktı ve son olarak, sakusa kiyoomi'den bütün varlığıyla nefret ediyordu. ya da atsumu'nun çok büyük sorunları vardı ve sakusa kiyoomi'den başka kimse bunları fark edecek kadar umursamıyordu. - √ uyariya dikkat edin √ sakuatsu (+gecmis atsuhina) (+akla gelen her ship sanirim? ne ararsan var) √ yarisi falan groupchat √ angst with a happy ending √ enemies to lovers>>>>> #1 sakuatsu (10.10.21)

babasından kalan çetenin başına yeni geçmiş olan Yasemin Alıca yardımcısının aklına uyarak kendisine bir koruma arar.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

L, Light'ı duvara kıstırdı ve dibine kadar girerek "Ben seni üzerim Light, ben kötüyüm" Light'ın gözleri korku ve heyecanla açıldı ve 'Annskm aşk oldm'