#2 +18 şiddet içerir Karanlık hüküm sürer ruhunu kaybetmiş bedenlerde. Bakanlar onları güçlü sanırlar. Hasta bedenlerdir onlar. Ruhları kayıptır. Acı çekmeye alışmak kolay bir duygu mu sanılır? Acı ile yaşamak zevklimi geliyor sana? Yere düşünce kırılan kolun açısını bağırarak dindiremezsin. Bir trafik kazası geçirirsin ve annen baban oracıkta gözlerinin önünde ölü verir. Sen kırılan boynunun acısı ile onlara bakar ve kendi acını unutursun. Yedi yaşında bir çoçuksundur ama artık büyümüşsündür. Kayıp ruhlar acıların keyif verdiği bir hayatı ideme ettirmez. Acılar ile yaşamayı emreder sana. Başlayacağınız bu kitap bağımlılık yapabilir. Aşırı merek ve heyecana yol açabilir. Büyük ihtimal kitaba başladığınızda vaktiniz varsa bitirmeden elinizden bırakamayacaksınız. Yani uykusuzluğa yol açabilir. "İddialı konuşuyorsun yazar" diyenler, okumayı bitirdikten sonra "yeni bölüm gelsin bir an önce" de diyeceksiniz

Ailemin başına gelenleri beni büyüten babamdan öğrendim..... Neden bu şekilde kimsesiz kaldığımı, Aslında var olan ailemden neden uzaklaştırıldığımı öğrendim..... Annem beni korumak için yetimhaneye bırakmıştı. Her hafta beni görmeye gelirdi. Taki yedinci doğum günüme kadar. O günden sonra bir daha annemi görememiştim.... Ben terkedildiğimi sanırken, Ailemi dağıtan kadın yüzünden tek kaldığımı öğrenmiştim. Kendimi, kimliğimi saklamak zorunda kaldım... .......... Bu öykü bir Serçeye ait ........ *** Biri omzuma dokununca gözlerimi açtım. Bana dokunan kişiye baktım. "Iyi misin?" Dedi. Mehmet beyin oğluydu ama ismini bilmiyordum. Kadere bak az önce Ailemin kim olduğunu öğrenmiştim. "Ordan bakınca nasıl görünüyorum. Elini çeker misin." Elini geri çekti ve tam yanıma benim gibi oturdu. "Baban için üzgünüm. Ama katilin kim olduğunu bizde araştırıyoruz." Dedi. "Adın ne?" Diye sordum. "Emir." "Yanıma neden geldin Emir? " "Seni merak ediyordum. Evden çıktıktan sonra seni takip ediyordum." "Neden!" "Dedim ya seni merak ediyorum. Sadece bende değil herkes seni merak ediyor." Elimi tutup bileğimi kendine doğru çevirdi. Serçe dövmemi görünce tebessüm etti. Elimi geri çekip ters bir bakış attım. "Doğru tahmin, Kardeşim sensin." Dedi. İçten sıcak bir gülümseme sundu. "Benim adım Nur. Serçe değil. Seninle de bir bağım yok." Dedim ve Ayağa kalktım. Sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım ve gaza bastım. Ben yolda ilerlerken Emir arkadan olduğu yerden bana bakıyordu. ...

Kenan," Burdan kaçamazsın..! Buna asla izin vermem sen benimsin anla bunu... Saklandığım yerden nefes dahi almadan bekledim çünkü o benim nefes alışlarımı bile biliyordu.... Kenan hasta bir adamdı, bağımlıyıdı.. Ve bu hastalık ne yazık ki bendim... Geç kaldın sen gelene kadar ben öldüm içimde ki masum Sare öldü. Keşke... Keşke bana çabuk gelseydin Gömüş gözlerinde kaybolduğum adam. Kenan beni öldürmeden bana sahip olmadan gelseydin. Senin karanlığını ona tercih ederdim... Duymadın beni... Sessiz çığlıklarımı duymadın Barlas Demiray

Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği yerde basamaklar vardı. Soğuk duvardan çektiği eli, ölü bir ruhu resmetmek istermiş gibi zayıf bedeninin yanında sallandı. Basamaklardan inerken, ölen bir zamanı temsil eden çerçevelerde gözleri yerine elleri dolaştı. Son basamak aslında ilk basamaktı. Tamamen buz tutmuş şömineyi geçtiğinde, botlarının tabanları karla kaplı yerle buluştu. Artık kan kokusu bir silahın sesi kadar yakındı. Gözlerini yavaşça kapadığında, artık geriye dönüşü yoktu.