Bir hayal. Bir an. Bin dokunuş. Bir ölüm. Bir kaçış. Parmak uçlarındaki ritim ona aşacağı okyanusları vadediyordu. Tek bir an kalbinin yerini bulmasını sağlamıştı. Bir dokunuş ona binlerce kirliliği hatırlatıyordu. Parmak uçlarındaki ritim soluk benizli cesetin kokusuna bulanıp kayıplara karışmıştı. Çok uzaklardan bir ses gölgeleri ile beraber ortaya çıkmış, hastalıklı zihninin önemli parçaları olmuştu. On dikiş izi bir kaçışın başlamasına sebep olmuştu. Şimdi olması gerektiği yerdeydi.

DUYUYOR MUSUNUZ? Diye seslendi genç kız. Duyulmaya ihtiyacı vardı. Düştüğü kuyudan onu kimse çıkartamıyordu. Bağırışlarını duyamıyacak kadar mı sağır olmuşlardı. Neden kimse ona yanıt vermiyordu? "Beni neden duymuyorlar?" Diye sordu genç kız. Çöktü yere ve oturdu buz gibi soğukta. Yağan karlar bedenine yorgan misali serilmişti. 'belkide duymak istemiyorlar.' dedi içten içe. O an içinden bir parça koptu genç kızın. Şimşekler çaktı beyninde. GÖRÜYOR MUSUNUZ? Dedi genç kız bu sefer. Görmüyorlar mıydı onu cidden? Yaralanmış oluşunu, çöküşünü görmüyorlar mıydı? Nasıl bu kadar kör olabilirlerdi? Hiç mi yardım etmek istemiyorlardı. 'belkide görmek istemiyorlar.' dedi genç kız. Sustu o gece. Yapayalnız bedenine teslim oldu. Dondurucu soğuktan gelen o adım seslerine odaklandı. Açtı gözünü ve gelen kişiye baktı. Onca yağan kara rağmen sapasağlam duran kalıplı bedene baktı. "Duydun mu beni? Görüyor musun?" Diye seslendi heyecanla genç adama. Genç adam yavaşça eğildi ve kıza elini uzattı.Genç kız soğuk ellerini genç adamın eline koydu. Onun elide mi soğuktu? "Seni duyabiliyorum vaveyla."

Günahlarım peşimde sürüklenen bir gölge gibiydi. Hem bir o kadar hayalet, hemde acı verecek kadar gerçekti. Kalbimin ritmi hızlanırken, nefesimin gittikçe tükendiğini hissettim. Kana bulanan beyaz elbisem benim günahlarımın bedeliydi. Bu elbise benim yüzümden kirliydi, masumluğunu kaybetmişti. Kendi renginden vazgeçirilip şeytanın rengine bürünmüştü. Koştum. Şeytan hala peşimdeydi. Korktum. Şeytan buna güldü sinsice. Korktuğumda bana sarılmasını, ağladığımda beni avutmasını istediğim kadın benim hem annem hem şeytanımdı. Ve ben onu öldürmüştüm ama sanrısı hala peşimi bırakmıyordu. Şeytanın sesi kesildi. Ortam bir süre kendini sakinliğe emanet etti. Ama bu sakinlik hiç normal değildi. ❉ Tüm hakları saklıdır® Kapak tasarım: Lavender_odor

"Katran Dağı'nda gecelerin biriktirdiği her cümleyi işitiyordum. İntikam ve acı talep ediyordu dilleri. Düşmüş bir meleğin kanatlarından güç bulduklarını haykırıyordu dudaklarından dökülen zehirli kelimeler. Cüretkar ve vahşiydi atılan nidalar. Hesap sormak için yanıp tutuştuklarını, ruhumun bir kısmında hissedebiliyordum. Fakat berraklıktan nasibini alan küçük kısmım ise ürküyordu. Ürktükçe içine daha da kapanıp kaybolmak istiyordu. Ya beni terk ederse... Ya efsanedeki korkulan o bed yaratığa dönüşürsem..."

Birbirinden bağımsız tam yedi kişi. Karakterleri, yaşam tarzları, sosyal hayatları ve fikirleri asla uyuşmayan, birbirleriyle hiçbir alakası bulunmayan bu yedi farklı kişi, hayatlarının dönüm noktası olan ve geleceklerini zindana çeviren o gece, bir cinayetle yollarının kesişip, kaderlerinin bir ömür boyu bağlanacağını tahmin edebilir miydi? Sıradışı bu hikayede, kahramanlarımızın girdikleri bu çıkmazda onlara eşlik edip, duygularını paylaşmaya ne dersiniz? Kendinizi bir bulmacanın içinde gibi hissedip, çözümü merakla bulmaya çalışacaksınız. Bir ceset ve cesetle bağlantısı olan bu birbirinden alakasız yedi insanı birleştiren ve ardı arkası kesilmeyen bilinmez olaylar örgüsünde kaybolacaksınız. Bir kum saati süresinde labirentte mahsur kalan bu insanlar, bilmedikleri bu yollarda birbirlerini kolayca bulabilecekler miydi? Bir bütün olup, kaybolmadan her şeyi açığa kavuşturabilecekler miydi? En önemlisi de bu kadar kısa bir sürede çıkışı bulabilecekler miydi? Hadi! Bilinmezler ve soru işaretleriyle dolu bu yolda, bir cinayetin ve getirdiklerinin en dehşet anlarını, sende onlarla birlikte takip et!..

Hayatın "önce" ve "sonra" olarak ikiye ayrıldığı bir an gelir. Devam etme duygusunu kaybederiz ve tüm ahlaklardan yoksun siyah bir yola geçeriz. Karanlığın sonunda ışık var. Ama ne pahasına? ** Yıllar sonra öğrenilen bir gerçek.. Ve bununla yüzleşmek için hayatının yönü yeniden değişen bir kız. Hayat ona geçmişinde nasıl davrandı bilinmese de, o çıktığı bu yolda kendi adaletsiz adaletini sağlayacaktı. ~~ !!Kurgum tamamı ile şahsıma aittir. Kopyalanma ve çalıntı olması halinde yasal işleme başruvurulacaktır.! !!Noter onaylıdır. !Kurgu sadece wattpad de yayınlanmaktadır başka bir plartformda görürüseniz bana bildirimenizi rica ederim.

1986. Aralık. Kışın en ağır aylarından ve gecenin en karanlık saatlerinden birinde dünyaya gözümü açtığımda ben Katre Koral'dım. Büyüdüm. Yaşadım. Eğlendim. Ve önüme atlamak için sabırsızlandığım o Aşk Uçurumu geldiğinde hiç düşünmeden saldım kendimi bilinmezlere doğru. Aşk her şeyi iyileştirir sanırdım. Aşk her şeyi düzeltmeliydi. Aşıksan tamamen dürüsttün. Sandıklarım ve yanıldıklarım çığ gibi önüme yıkıldığında ise artık yaşım 34 olmuştu. Ve şimdi ihanetin de adıyla birlikte ben Katre Koral Roussel. 1986 kışında doğan küçük kız çocuğundan çok uzaklarda bir yerlerde savaşıyorum. Canımı savaş değil aldanmışlıklar acıtıyor. Nefesimi ölüm değil yaşam kesiyor. Ben Katre. Acıdan bir damla. Aşktan bir damla. Ama en çok nefretten bir damla olarak geliyorum. Kendi hayatımı yıkmaya geliyorum. Ophelia'yı öldürmeye geliyorum.

Sendin bahar kokulum Ruhuma eşsiz güzellik katan Papatyalar, gelincikler arasından Gel; Gül çiçeğim Gel/de sevdayı fısılda kulağıma Sevdamız yükselsin bulutlarla Yağmur olup yağsın Tüm Aşk'a susayanlara... "Şiirin devamı kitapta"

"Yavru ceylan," diye fısıldadı. "Yolunu mu kaybettin?" Avcı'ydı bu. Her gece karnına gümüş bir hançer sokup, gelin çiçeği beyazı geceliğini kanlar içinde bırakan kâbusuydu. Kasıklarına giren sancıydı. Alacakaranlığa bıraktığı acı dolu feryattı. Ve şimdi tam karşısındaydı. Gözleri gecenin karanlığındandan daha koyuydu ve harelerinde kalbini yakıp kül gibi havaya savuran siyah bir ateş yanıyordu. Avcının boğazından çenesine tırmanan siyah mürekkepli dövme ayın şavkı gibi parladı. Çakırdikenlik kirpikleri yüksek elmacık kemiklerine gölge düşürdü. Gözleri gözlerine kilitlendiğinde göğüs oluğunda ay ışığı kadar parlak ve gelin çiçeği kadar beyaz bir mürekkebin işlendiğini hissetti. Ruhunu, ruhuna mühürlemişti. İnsan bile değildi. Sürgün edilen Peri Halkı'nın Prensi'ydi ve intikam almak için yemin içmişti. ༆ PERİ HALKI SERİSİ ༆ I. AVCI VE CEYLAN (193.000 KELİME) TAMAMLANDI! II. AY IŞIĞI VE KÜL KANATLAR (26K and loading...) +18 İÇERİK BARINDIRIR.

Siz hiç iyi bir insanken katil olmayı göze aldınız mı? Aria aldı. O sadece ruhunun tüm çıplaklığıyla, merhametinin bütün pürüzsüzlüğüyle yaşamayı seçmişti.Taa ki ihanete dek... (Severek okumanız dileğiyle...)) 🔥❤️⛓️