Mr. No Name Çarpı 18 ''Arayışın yolu, sözün dimağı, aklın fikri, ayağın tongası, kaderin sillesi, mananın hiçliği gibi pus gibi dumanlı adam; dört tarafı puşt zulasıyla çevrili kırık oğlan, kirpi gibi dikenli, dokunduğunu kanatan, kıldan köprünün ayyaş cambazı... Seferin hayırlı, yeni adın kutlu olsun, Adsız kahraman." 🃏Bazen kaybetmemenin tek yolu oynamamaktır.♥️ ‼️Bu hikayedeki tüm kişi ve kuruluşlar hayal ürünüdür. 18 yaşından küçükler için olumsuz örnek oluşturabilecek şiddet, küfür, cinsellik ve psikolojik sorunlar içerir🔞 ⚠️The ADSIZ isimli kitabımın devamı ve farklı maceraların geçtiği 2.serisidir. İlk kitapta olaylar ve karakterler derinlemesine işlendiği için ilkini okumadan bunu anlamanız zor. O yüzden ♻️ The ADSIZ'ı okuyup buraya gelin, okursanız zaten gelirsiniz;) ⚠️

Türk Dil Kurumu, Tecavüz kelimesini namusuna saldırma, sarkıntılık, başkasının hakkına el uzatma, aşma, ötesine geçme olarak tanımlamış. Lakin, o iş öyle değil güzel kardeşim! Tecavüzün her türlüsü kötü, yalnız bir cinsel saldırı suçu anlamına geleni var ki, işte öyle ne senin bildiğin gibi kendisine tecavüz edene aşık olabilme imkanı tanır ne de TDK'nın açıklaması gibi namusa saldırmak olarak değerlendirilir! Cinsel saldırı suçu, toplumda tecavüz olarak bilinen, bir insan davranışı olup, bir insanın başka bir insana yapacağı en büyük zulümdür! Zira, tecavüz, hükmetmektir, kişiliğe saldırmaktır, saygısızca vurdumduymaz bir üslupla her şeyi harcamaktır. Geriye ne kalacağını düşünmeden tüketmek, bitirmektir. Hayır hayır, asla kabul edemem tecavüze uğrayan mağdurun kirlendiğini, namusunu kaybettiğini! O sizin pis zihinlerinizin yaptığı pis bir yanılsama! Neden kötünün yaptığına mağdur kirlensin, neden hayatta ki tek görevi insan olabilmek iken bunu becerememiş birinin insanlık dışı davranışının diyeti mağdura ödetilsin! Yani demem o ki arkadaş, tabi ki yazma kabiliyetine de hayal dünyana da saygım sonsuzdur lakin, kendisine azıcık saygısı olan bir insan 'tecavüzcüsüne aşık olan insan modeli' çizip de adına romantizm diyemez! Herkesin herkesi değersizleştirdiği bir toplumda bir kadın olarak sen yapma bari bunu hem cinsine. Zaten karşı cinsin seni o kadar çok kontrol altında tutmaya çalışıyor ki sen de 'bak tecavüzcüsüne aşık olunabilir' saçmalığını işleme insanların dimağına! Çünkü olmaz öyle bir şey! Bunu iddia eden biri, tecavüzün sadece bir tensel temas olduğu yanılgısında olan sığ birinden başkası değildir! Bu hikaye bunun için yazıldı işte! Öyle olmaz tecavüz arkadaş demek için, öyle aşk meşk zırvalıkları doğurmaz, demek için yazıldı.

Komik, kendi halinde dişli bir kadın karakter! Koca mavi gözü ve 'Deli Feride' lakabıyla gerçekten de sevilesi. Minyon, maskot bir dişi! Feride! Disiplin adamı, karizma, kendinden hiç taviz vermeyen ama gizli bir romantik olan adam! İsmi gibi kendisi de faziletli, olgun. Zihin gücü yüksek, kültür zengini ...yürüyen bir afet! Bera! Feride kendini pek beğenmiyor! "Güzel değilim." Papağan gibi tekrarlayıp duruyor dili. Güzel olup olmadığı kimin umrunda ki? Bu ikisi normal bir şekilde girmiyorlar birbirlerinin hayatına. Biri diğerinin kapısını çalmıyor. Ya da bir yerde çarpışmıyorlar. Ya da gözgöze gelip o gözlerde tutuklu kalmıyorlar. Birbirlerini görmeden, seslerini duymadan kapılıyorlar birbirlerine. İlk anda hem de! Tesadüf dediğimiz şey nedir ki? Bir arkadaş sitesinde başlıyor hikayeleri. Kaptırıyorlar kendilerini. Sonra sahne değişiveriyor birden! Feride, bir mesaj uzağında olan adamı karşısında kanlı canlı buluveriyor! Bera, O'nun mesajlaştığı Feride olduğundan habersiz! Feride de bir türlü söylemeye cesaret edemiyor! Ve hikaye asıl şimdi başlıyor.

2015 Genel Kurgu #9 İki kayıp ruh. İki yaralı yürek. Hızla, akıp giden zamana karşı yüreklere nakış nakış işlenen duygular. Birbirine kaçamak değen gözler. Cehennem gibi yakan bir sevda... Kader ağlarını örerken, her bir çelmede tökezleyen iki beden. Her düştüğünde hayata inat, ayağa kalkabilen iki kalp, sıra kendilerine geldiğinde ayrılığın acı ve keskin tadını dibine kadar hissedeceklerdi. Aşktan kaçmak mı? Aşta yanmak mı? Hayatın acımasızlıklarıyla yüzleşmiş iki yaralı kaçak, kaderin cilvesi mi yoksa tesadüfi mi bilinmez. Karşı karşıya geldiklerinde aralarına giren acı geçmişlerine mi sarılacaklardı? Yada; Aşk'ı vücutlarının her zerresinde hissettiklerinde, bu yabancısı oldukları duyguya karşı mı koyacaklardı? ~♥~ ***** Tüm Telif Hakları Saklıdır ***** Kurgulanma ve yazılma tarihi 2013 Kasım BU İLK HİKAYEM UMARIM SİZLERDE BEĞENİR DESTEKLERİNİZİ ESİRGEMZSİNİZ.

Ben cenaze töreni boyunca mezara bakıp belirsiz düşüncelerimde boğulurken, pek sevgili kayın validemin nasırlaşmış elleri ile boğazıma yapışıp acısını hafifletme isteği ile sıraladığı suçlamaları hissizce dinledim. "Hep senin yüzünden, oğlum senin yüzünden canına kıydı." Sessiz kaldım, yapmak istediğini yapabileceğini göstermek amacı ile çırpınmadım bile, nefesim kesilene kadar sıktı boğazımı da nefessiz kalan ben, kolumu kaldırıp müdahale bile etmedim, edemedim. Ama tepkisizliğimin sebebi ne anne olmasıydı ne de onun acısına kimsenin acısının yaklaşamayacağını bilmemdi. Tepkisiz kaldım zira kendi ailem de dahil şu anda, bu mezarda bulunan herkes hatta burada bulunmayanlar dahi bu ölümden zaten beni sorumlu tutuyordu. Tepkisizdim belki de haklılık payları vardı ve ben de bu durumu çoktan kabullenmiştim. Neden mi? Eşimin Facebook hesabında, intihar etmeden önce durum güncellenmesinde paylaştığı yazı, hakkımda yargısız infaz hükümlerini işleterek kanaatin oluşmasına sebep oldu. Peki eşim ne mi düşünüyordu: ''Hayatımın anlamı olan kadın, eşim, karım şu kısa hayatımdaki hem en temiz sayfam hem de en utanç tablomsun! Beni istemediğim bir adam, bir cani yaptın şimdi de sen yaşa bu vicdan azabı ile, şimdi de sen hisset, insanın kendisinden iğrenmesi ne demekmiş, her şeyin sorumlusu sensin, yaptığım ve yapacağım her şeyin SORUMLUSU SEN, hoşça kal...''

Ayşe.. Berat.. Zühre.. Kimse çöl olmayı istemezdi elbette.. üçü de kendilerince bahar, bahçe, gülistan olmayı hayal ettiler masumca. Ne ara masumiyet kayboldu? İlk taşı kim attı? Kim vuran, kim vurulan oldu? Bu üç kişiden, en çok hangisi yandı? Kimin kolları kırıldı? Kime kanat hediye edildi? Neden diyemeyiz artık, her şey yaşandı ve bitti. Bazen yenilgiyi kabul etmek gerekir. Düşmek.. yeniden ayağa kalkmak, inadına yaşamak, hayata kafa tutmak ama vazgeçmemek. Belki de vazgeçmek.. Sil baştan başlamak.. "Sevmek diye bir şey yokmuş" diyenlerin hikayesi. Sevmekten vazgeçmeyen bir hayalperestin hikayesi Vazgeçmiş bir kadın, umutsuz bir aşık, yazgı, kader, karma ve daha nicesi..siz ne derseniz artık, gerisi size kalmış. Yaşanmış bir hayattan ilham alınarak kurgulanmıştır.

Parmaklarımın doğuştan yetenekli olduğunu çok duydum. Yeter ki bir kalem ya da bir boya verin bana. Başka bir şeye ihtiyacım yok. Ama kalbim sevmeye yetecek mi bilmiyorum. Onun müziğini işiten parmaklarım titremeye başlıyor. Korkuyorum.

Yoksa siz çocukken yaşadığınız şeylerin öylece geçip gittiğini mi sanıyorsunuz?

En karalık anımı aydınlatan o iken, nasıl karanlığım oldu bilmiyorum. Çok sevdim ben Yiğit'i çocuk kalbimle. Hem de her şeyi uğruna feda edecek kadar çok. Kapkaranlık bir kış akşamı, yer yüzüne düşen her kar tanesi onu kalbime getirmişti haberim bile olmadan. Uğraştığım iğrençliklerin içinde, tertemiz bir nefes sanıp içime onu her çekişim de aslında ölüm fermanımı yazdığımı bile bile kabullendim Yiğit'i. İlk defa aşık olmuştum ve korksam da yaşamak istedim bu aşkı, yaşadım da. Hayatımın zul günlerinden önceki en mutlu olduğum zamanlarımın tek efendisiydi o. Ölüm girmeseydi aramıza belki ömrümün de tek efendisi olurdu, tıpkı benim de onun ömrü olacağım gibi... *** Gümüş; ömrüm, varlığım, her şeyim. O çocuk gözlerinde var olan aşk 'Yiğit Mirza' diye her bağırışında kanım damarlarıma dar gelirdi. Yokluğumun, çocukluğumun en değerlisi oydu. Bilirim onun da en değerlisi ben. Onu ilk gördüğüm an, gözümden akan bir damla yaşın hakkını çok iyi vermişti hayat. Önce bir umutla bize verdiği aşkı, sonra söke söke elimizden aldı. Çocuk olmayı birbirimizin ellerinde öğrendik oysa. Sonra genç olduk dudaklarımızda süt değil, içki kokusu varken. Şimdi ise benim beynimde her an ölümü tetikleyecek olan hayaller, kırık kalbim de sancılar var. Gümüşümün teninde ise lanetlenmiş insanların izi. Hayat, lanetli geçmişi olan biri olarak yeniden verse bana deli fırtınamı, gümüş gözlü küçük kadınımı. Bu kez saklarım onu, o kara günler mevsiminden, hiç kışı bildirmem her dem yaz olurdu hayatımız...