Geçmişini öğrenmek için anlaşmalı bir evlilik teklifini kabul eden Göksu'nun acı içinde olgunlaşması. Her şeyden habersiz bir kız, hayatı yalan üzerine kurulmuş. İntikam ateşine düşmüş bir genç, hayatını hiçe sayan. Üç aile. Büyük sırlar, büyük pişmanlıklar. Kendini feda edenler. İmkansız aşklar. Kaybolmuş hayatlar. Unutulmuş hayaller. Kana susamış, intikam isteyen ruhlar. "Benden korkmanı sevdim."

Adel, hayatın yükünü taşıyamadığına karar verdiği bir günde, kendini bir uçurumun ucunda geride kalan her anısıyla vedalaşırken buldu. Gözleri daha fazla gözyaşlarını taşıyamazken kollarını iki yana açtı. Bir adım ilerledi ve rüzgâr saçlarını savurdu. Her şeyin bittiğini düşündü. Ona karşı sevgisini hiç gösterememiş annesinin tavırlarının, babasının yabancılığının, her gece başını yastığa yalnız koyuşlarının, soğuk odasının o kasvetli havasının... Her şeyin. Rüzgâr tekrar bedenine saldırırken bu sefer savrulan tek şey saçları olmadı, dengesini kaybederken kendini boşluğa bıraktı... Ve tam son anda beline dolanan ellerinin sahibiyle hayatı hiç olmadığı kadar değişti. O adam, ölüme meyilli bir kızı onu yaşatacak kadar çok sevdi. Yıkık bir ailenin, prenses ve kurbağa masalının, her an varlığını sonlandırmak isteyen bir kadınla onun için her şeyi göze alabilecek adamın gri hayatlarının deniz kokan hikâyesi... "Genelde küçük adımlar atan kadınımın bana koşarak gelmelerini sevdim ben." Bu kitap Epsilon Yayınevi ile 2016 yılında raflarda yerini aldı.

Her zaman, doğru kararlar vermek zorunda değiliz. Evet, doğru kararlar belki bizi doğru yollara götürür ama hepimiz insanız ve yanlış karar verme hakkına sahibiz. Ariane'da doğru zannettiği bir kararın peşinden giderek Harriot Prensesi olmuştu. Başta sefil hizmetçi hayatından kurtulmak için Prensle evlenmek, hatta ona aşık olmak doğru bir karar gibi gözükmüştü. Ama zamanla kader Prenses Ariane için çok farklı bir yol çizdi. Gerçek aşk, ona Prensten dahada yakındı, hatta her gece odasının kapısında nöbet tutuyordu. Muhafız Peter... Ve Ariane'ın bunu anlaması çokta uzun sürmedi. İkisinin yasak aşkı çökmek üzere olan Harriot Krallığını kurtarabilecek midir ? Hemde Peter'ın görevi muhafızlık dışında çok farklı ve karanlıksa...

Bu evlilik ailesini kurtaran fakat kendisini öldüren bir anlaşmaydı! İki aile arasındaki kan davasını durdurmanın tek bir yolu vardı ve artık kimsenin bir kaybı daha kaldıramayacağı o gün karar çoktan verilmişti: Sıraç ve Derin ne olduğunu anlamadan, kendilerini zoraki bir evlilik arifesinde bulduklarında itiraz etmeye bile hakları kalmamıştı. Bu, mutlu bir aşk evliliği değildi. Mecburiyetler tarafından dört bir yanı sarılmış, nefretle kabullendikleri hayatı yaşamak zorunda bırakılmış bir çiftin hikâyesiydi. Her 'Seni istemiyorum!' dediklerinde daha fazla birbirine bağlanan, aşk ve nefret arasındaki ince çizgide boğulan iki yabancı... Aklın ve kalbin farklı işlediği,galibi olmayan bir aşk hikâyesi. Mendirek Yayınları farkıyla raflarda...

Babasının hatası yüzünden hayatı altüst olan bir genç kız . Babasının onu emanet ettiği bir koruyucu. Peşlerinde olan kötü adamlara izlerini kaybettirmeye çalışıyorlar. Ha birde birbirlerine uyum sağlamaya . Onların hayat maceraları bazen komik bazen ise duygusal bir hal alıyor. En çok zorlandıkları şeyde başarılı olabilecekler mi ? Anlaşabilecekler mi ? --- "masaldiyarı" na kocaman teşekkürlerr !! ---

Birlikte oldukları sürece hiçbirşeyden çekinmeyen üç kız Ve Sert, duygusuz ve birbirlerine baglı üç erkek.. ••••••••• --Hıştttt Çalıyor sessiz olun...!! Gizli numaradan tanımadıgın bir adamı ararsan ne olur.. Peki o adam bir MAFYA çıkarsa başına ne kadar bela açmıs olursun.. Çılgın fikirler üreten Tanem'e Ona herzaman arka çıkan Almiray'a Ve Onların hep arkasını toplayan, sessiz kızımız Simaya Merhaba diyin... •••• Aşk, komedi ve aksiyonun birleştigi hikaye...MAFYALAR TESADÜFÜ SEVMEZ..!!! Yağmur&Fatmanur kapak için suluklarinefendisi"ne teşekkürler °•° tüm hakları saklıdır. buradan başka hiçbiryerde yayınlanmıyordur..°•°

Hayatımın belki de en boktan gününü geçirmiştim. İşten atılıp, kız arkadaşım tarafından terk edildim. En kötüsü de cebimde beş kuruş olmadan gecenin karanlığında, elimde küçük bir şemsiye ile bir yandan hayatıma lanet edip, bir yandan da ne yapmam gerektiğini düşünerek yürümeye devam ediyordum. Her zamanki yolumdan sapıp, kestirme olan ara sokaklardan birine girdiğimde ise; Birden onu gördüm. Siyah takım elbisesi darmadağın olmuş, ellerinde ve yüzünde kesikler vardı. Sanırım kavga etmiş olmalıydı. Etrafta hiç kimse yoktu, tamamen yalnızdık. Onu görmezden gelip yoluma devam etmeyi düşünüyordum. Zaten hayatımın en boktan gününü geçirmiştim, bir de bu herifle uğraşamazdım. Çünkü benim yerimde kim olsaydı eminim ki kavga etmiş, yüzünde ve ellerinde çeşitli kesikler bulunan böyle bir herife bulaşmak istemezdi. Ben bunları düşünürken o ise gözlerini kapatmış yağmurun sesini dinliyor gibiydi. Onu görmezden gelip yoluma devam etmeyi düşündüm fakat nedense kendimi birden onun yanında buldum. Omuzuna dokunup -: İyi misiniz? Yürüyebilecek misiniz? O ise kapalı olan gözlerini hafifçe aralamış bana bakıyordu. Gözleri masmaviydi ve gece olmasına rağmen gözlerinin rengi belli oluyordu. Dudaklarını araladı ve bana -: Harikayım. Dedi. Bunu söylerken bir yandan da öksürüyordu. İster istemez gülümsemiştim. ''Peh harikaymış'' Dedim kendi kendime. Düşüncelerime ara verip bir yandan belinden destek alarak onu evime götürmek üzere yola koyuluyor, bir yandan da yeni bir iş bulup hayatımı eski düzenine sokmam gerektiğini düşünüyordum. Fakat nereden bilebilirdim? Bu dayak yemiş herifin hayatımı tamamen altüst edeceğini.

..

Lise kavğalarının devamıdır.(İnsan bazen elindekinin farkına varmaz.Değerini bilemez ve zamanla onlardan uzaklaşır.Sonra bir bakmışsın yanında kimse kalmamış. Koskocaman Dünya'da sadece sen varsın....)

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."