''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Küçükken sımsıcak çayın demi yakardı dilimi. Başımı öne eğerdim kimse görmesin diye dolan gözlerimi. Elimle rüzgar yapmaz, canım yanmasına rağmen beklerdim öylece. Boğazıma bir şey kaçsa sesimi çıkartmaz, bir yudum su alırdım usulca. Çocukken deniz kenarında oynarken, kayalıklarda ayaklarımı kanatırdım, asla ağlamaz, eve gidince merhemimi kendim sürerdim. Kendime yeterdim hep, büyüdüm ve olmadı. İnandığın her şey toz duman olunca bir gecede, evin bildiğin yuvayı terk edince kısacık bir vedayla apar topar, hayatın kaç bucak olduğunu anladığın gece, doğrular yanlışa dönüp, yanlışlar doğruya dönüyor, feleğini şaşırtıyordu insanın. Büyüdüm ve değişti her şey. Bırakmak zorunda olduğum gibi değildi. Dik duruşum hep korkudandı. Korku beni ayakta tutardı. Bu yüzdendi gardımı bırakmayışım. Bu yüzdendi sessizliğim, tetikte duruşum. Atığım her adımda yenik düşecek, her nefes zehir olacak gibiydi. Ben bir günden sonra, attığım her adımda yenik düştüm hayata. Bir geceden sonra, aldığım her nefes zehir oldu bana. Ciğerim katran karası kesildi, tek bir gecede. Ben tek bir gecede yerle bir oldum. Tıpkı; 22 Nisan gibi, 5 Şubat gibi, o karakış gecesi gibi. En çok 9 kasım gibiydi. Sekizi, dokuza bağlayan o gece; 9'un, 1'i gibi. Erimeye başladığın o geceyide kazı zihninin kenarına.

Unutma güzel okyanusum, bir balık öldü diye Okyanusa bir şey olmaz.

Herkesin bir hikayesi var. Okunacak kadar güzel, anlatılacak kadar değerli. O hikayeleri herkes gibi hep okudum, anlatılmasını dinledim. Bazı zamanlarda ise onlar gibi olmak istedim. Benim hikayemi birilerinin duymasını istedim. Ellerimdeki yaralar dışında, acıyan bakışlar dışında, insanların beni görmesini istedim. Bu büyük bir dilek miydi? Herkes gibi olmak veya hiç kimse gibi olmamak? Bilmiyorum. Nefes alamıyorum. Korkuyorum. Belki de... ------------------------------------ Kimse dinlemiyor mu beni? Dudaklarımdan çıkan kelimeleri , Anlamıyor musunuz? Size diyorum. Size. İnsanlar diyorum. İnsanlar, insanlar kirletir işte.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Siz hiç siyah ve beyazın birbiri ile olan zıtlığını düşündünüz mü ? Yada bu zıtlığa rağmen oluşturdukları o güzel uyumu ?. Ne kadar tuhaf degilmi , birbirlerine bu kadar zıt oldukları halde , göz alıcı bir biçimde uyum içerisinde olmaları . Bu hikayenin üzerine bastıysan artık çıkamayacaksın demektir . Biraz eğlence ... Biraz hüzün ... Biraz neşe ... Biraz asker ... Sende ailemizden olmaya ne dersin ....???