Ben Ayşe. Size köyden kaçma hikayemi anlatacağım. Yesilçam filmlerinde köyden kaçanlar Allah korusun kötü yola düşermiş. Benim ki öyle olmadı.Aksine kötü adamlar iyi olmam için yüreklerini ortaya koydular. Bana Küçük Ayşe dediler ama dilim cirmim kadar yer yakmadı. Küçük aklımla koca memleketi yaktım ben. Harput kalesini devirip Almanya diyarına kadar gittim. "Kaç Ayşe Kaç" diyerek başlayan hikayem buyurunuz nerede son buldu...

"Uyuyamadım," dedi. Onu uyandıran kişi olmadığım için rahatlarken iki avucumu kupaya sardım. Nemli saç tellerime değen ayaz tenimdeki soğuğu derinleştirdiğinde derin bir nefes aldım. Azer'in fısıltısıyla o nefes boğazıma takıldı. "Sen sekiz yıl nasıl uyudun?" Benim yüzümden uyuyamadığını o an anladım. Onu uyandıran ben değildim ama uyutmayan bendim. *** *FANTASTİK HİKÂYE DEĞİLDİR. **Bu hikâyede geçen mekânlar, kurumlar, kuruluşlar ve kişiler tamamen kurgudur; herhangi bir gerçek kurum, kuruluş veya kişiyle bağlantısı yoktur.

Tüm engellerine rağmen güçlü bir şekilde her operasyondan sağ çıkan ve sadece kadınlardan oluşan kimsenin bilmediği gizli bir tim ,Kalkan Timi... Eksiklikler sadece kusur bulanlardadır... Kendilerini vatana adamış, özel kuvvetler bünyesinde görev yapan Artun Agah ÖZÇELİK ve timi Börü... Kalpleri sadece vatan ve bayrak aşkı ile çarpan ruhların savaşına tanık olduğumuz bu hikayede sadece yüreği aydınlık ve merhametle dolu olanların kazanacağını unutmayın... Umut iyiliğin baş gösterdiği her yerde hiç bitmeden kalplerde filizlenmeye devam eder. Merhamet ise yüreğimizin aynasıdır.. Yüreği aydınlık dolu güçlü kadınlara ve merhametini bir kadına, bir çocuğa, bir hayvana gösterebilen yüreği merhamet dolu adamlara... Merhametinizi hak etmeyen herkese öfkenizi diri tutun... 🇹🇷 ARA, BUL, YOK ET...

Konuşmazlarmış. Ne bağırır ne de mırıldanırlarmış. Cellatlar, sessizlikle yontulmuş adamlarmış. Onların varlığı, bir sözden çok bir eylemle tanımlanırmış. Adımları, infaz edeceği kişinin deli gibi çarpan yüreğinin aksine, ağır ve kayıtsızmış. Korkunç cüsselerinin arkasında hangi yüzü taşıdıkları bir sır perdesiymiş. Bir tek buzlu camlaşmış gözleri varmış yalnızca bu dünyaya ait. O gözler, kararlılığın ve hissizliğin yansımasıymış; ne merhamet ne de pişmanlık barındırırmış. Fikirleri, ağır iş görmüş damarlı ve nasırlı elleri, suskun dilleri, birilerinin ağzından çıkacak iki kelimeye aitmiş. Vur de vururlarmış, öldür de öldürürlermiş, göm de gömerlermiş. Bu eylemler, kişisel bir nefretten değil, mutlak bir otoritenin soğuk ve mekanik uygulamasıymış. Fakat bu dünyada onlara ait bir şey daha varmış, gözleri dışında. Zira söylenene, işitilene zincir vurulur da görülene vurulmazmış. Tıpkı yüzlerini kapatan bir bez parçası gibi, isimlerini de bir yamayla kapatırlarmış. Ve yazarlarmış kanlı ellerle yenisini...

Ve aynı hikaye ana haber bültenlerinde aylarca konuşulan, ülke gündemine aylarca oturan bir haberle başlayıp seneler sonra aynı gündemde yer eden birkaç saniyeye sığdırılan acı bir haberle bitecekti. Bazı insanlar görünen, diğerleri ise görünmeyen kahramanlar olurdu. Görünmeyenlerin yarası daha çok olsa da her daim görünenler konuşulurdu. Bir vardı bin yoktu. Bir hikaye daha, henüz başlayamadan aynı noktada son bulurdu. * "Değer vaktinde bilinmeli." dedi yaşlardan dolayı buğulanmış gözlerini gözlerime dikerek. Zar zor konuşuyordu. "Mezar ne anlar ki çiçekten."

1940'lı yıllarda, kasabaya atanan genç bir Belediye Başkanı ile kasabanın ağasının güzeller güzeli kızı arasında geçen bir aşk öyküsü. (...) "Şimdi sen öğrendiğin bütün harflerle bir cümle kurmanı istesem yapabilir misin?" Nevbahar kalemi eline alıp yazmaya başladı. Daha sonra kağıdı Yavuz'a gösterip gülümsedi. Üzerinde seni seviyorum yazıyordu. "Ben de seni seviyorum." dedi Yavuz kıvrılan dudaklarıyla, uzanıp alnına bir öpücük kondurdu. Genç kızdan aldığı ilk ve alabileceği şüphesiz en güzel mesajdı. Yanağını okşayıp yeşil gözlerine sevgiyle baktı. "Lâkin 'y' harfini öğretmedim henüz." Buna binaen oturduğu yerden masada duran çantasına uzandı, içinden işlemeli bir mendil çıkarıp adama uzattı. "Bunu yapabilmek için öğrenmiştim." Mendilin üzerine adamın isminin ilk harfi işlenmişti. (...) Kitapta geçen kurum ve kuruluşlar, yaşanan olaylar ve ismi geçen şahıslar tamamıyla hayal ürünüdür. Yetişkin içerik bulundurmaktadır.

Bir savaşında sonunda herkes sıfırdan başlar. Sırlar açığa çıkmayı bekliyor ve ihanetten kaçış yok. Sena Gökyel, hukuk öğrencisi. Adaletin peşinde ama kimin gerçekten suçlu olduğunu anlamak sandığından daha tehlikeli. Emir Sayer, Hava Harp Komutanlığı'na bağlı bir askeri pilot. Gökyüzünde savaşan, yere indiğinde azılı bir suçlu olarak aranan Saruhan Gökyel'in, izini sürerek intikam peşinde koşan biri. Ve bu hesaplaşma yarım kalmış bir geçmişe dayanıyor. İhanet, savaş ve adalet birbirine karışırken, en büyük çatışma kalplerde yaşanacak. Ama bu savaşta kimse masum değil. Aşk, en büyük silah olabilir.

Dokuz branşta faaliyet gösteren Fenerbahçe Spor Kulübü'nün Başkanlık pozisyonunda gözü olan, her spor dalına yoğun bir tutkuyla bağlı olan Elfida Morya, hedefine doğru emin adımlarla ilerlerken adımlarını sekteye uğratacak biriyle tanışır. Fenerbahçe Erkek Futbol Takımı'nın genç yıldızlarından Akın Yıldırım ile yolları kesişen Elfida, elinde tuttuğu meşale ile adımlarını daha sert basarak zirveye mi ulaşacak yoksa duygularındaki kırılmalara kapılarak hedefinden uzaklaşmayı mı seçecek? Elfida Morya çubuklu formaya olan aşkını nereye kadar yükseltebilecek? Kapak çalışması için dazlakkilicinsahibesi'ne çok teşekkür ediyorum 💛💙

"Ülgen'e ulaşmak ne demekti? Mutluluk herkes için aynı mıydı? Yoksa... ölüm de bir mutluluk olabilir miydi?" Bu, kafasının içi saçları kadar karışık olan Ülkü'nün ve aklını kitaplarla dizginlemeye çalışan Alp'in hikayesi. Bu kitap, Ülgen'e ulaşmayı bekleyenlere... Ve bir gün her şeyin güzel olacağına inananlara...