"Zihinlerinizin içine kurulan, dolambaçlı yolların içinde kaybolarak gözlerine örtülmüş kumaş parçasını kabullenen ve duydukları ile adımlarını yönetmeye çalışan insanlar! Işığı göremediniz, renkleri bilemediniz. Dünyanız karanlık, grinin tonları içinde en belirgin olan siyah ile beraber her gün o bilindik yollarınızı yürüyorsunuz. Adım adım, yerinizde sayıyorsunuz. Gözlerinizdeki bağlanmış kumaş parçası ile gökyüzüne baksanız dahi karanlığı görüyorsunuz. Geceyi izlemiyorsunuz! Kiremitlerini yıktığımız düşmanlarımızın, sizin gözlerinize örtülmüş kumaş parçasının düğümünü yalnızca gevşetebildik. Fakat bu başlangıç en sağlam olanıdır. Çünkü biz; zihinlerinize, gökyüzünün tohumu ektik. Şimdi ise başladığımız düzenin ilerisinde ve karmaşık dünyanın kapısının eşiğindeyiz. Adımımızı attığımızda başlayacak olan kaosun yaratıcıları sizin zihinlerinizde belirecek olan mürekkebin renklerindendir. Esenlikler dileriz. " Instagram : kurtkozasi

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."