Bir kolej, KAYA KOLEJİ. İki ayrım; burslular ve burslu olmayanlar. Birbirini sevmeyen gruplar, ilginç kişilikler ve okulun içerisinde kimliği belirsiz bir katille beraber mahsur kalmış öğrencilere öncülük edecek beş öğretmen. |080117| TÜM HAKLARI SAKLIDIR.

Not: Kızıl Gece serisinin ilk kitabıdır. Bu kitap final yapmış ve ikinci serisi profilimde bulunmaktadır. • "Arabamın dibinde sümüklü gibi ağlayan birisi var sanırım." Duyduğu sesle başını yavaşça kaldırırken başında dikilen heybetli bedene baktı. Burnunu çekerek eliyle yüzündeki gözyaşlarını silerken "Bu arabanın senin araban olduğunu bilmiyordum." dedi masumca. Genç adam gözlerini devirerek "Boşversene." dedi ve tek dizini kırarak yerde oturan Elena'yla aynı boya gelirken "Ne dedi o moruk? Ağladığına göre kötü bir ceza mı?" dedi kaşlarını çatarak soğuk bir sesle. Elena yüz yüze geldiği bedenle başını yavaşça iki yana sallarken burnunu çekti ve gözlerini karşısındaki açık kahvelere dikti. "Sanırım ağlaman daha bitmemiş." Elena hafif bir tebessümle başını sallarken ağzından bir hıçkırık kaçtı ve ağlamaya başladı tekrardan. Kollarını hızla kaldırarak Jason'ın boynuna sardı ve genç adamı hızla kendisine çekti. Jason bu ani hareketle dengesini kaybedecekken son anda kendisini toparladı ve o da yere oturdu. Elena başını genç adamın tişörtünün açık bıraktığı boynuna gömerken kollarını daha da sıklaştırdı. Genç adam havada kalan elleri yavaşça genç kızın sırtına inerken gözlerini Elena'nın başına indirdi. "Neden ağladığını söyleyecek misin?" Elena başını iki yana sallayarak kollarını sıklaştırırken saçlarının yüzünü kapattığı için şansına binlerce kez iyi dileklerini iletiyordu. Jason ellerini genç kızın sırtından indirerek belinin iki yanına koyarken "Peki, konuşma." dedikten sonra hızlıca ekledi. "Tişörtümü sümüğünle kirletme. Yeni aldım." ● [ TAMAMLANDI ] Yayımlanma tarihi: Eylül 2017

Hayaller, derin bir uçurumu andıracak kadar derinlerdi. Kaderin yazıldığı uç noktalar, hayallerin bittiği yerlerdi. Uçsuz bucaksız, eşsiz dünya da kurulan hayaller... Güvenerek başlanırdı her yola, inanılırdı kavuşulabileceğine bir gün hayaline. Derdi ki insan kendine: ''Hayalini gerçekleştirmek, gerçeklere güvenmek ile başlar. '' Öyle zannetmiştim ben de. Her hayalin gerçek olmayacağını bilsem bile, olası hayaller kurduğumu sanmıştım ben yinede. Olabilir, gerçekleşebilir. Umutları ile... ''Hayallerinizin gerçekleşmediğini öğrendiğinizde, kalbinizde derin bir yara açılır. '' Görünmez bir yara, derinliği belirlenemez bir yara... Hayal kırıklığınızın tüm kırıkları, bu yaranın içine dolu verir. Güven duygunuz size ihanet eder ve hatta belki de sizi bitirebilir. Kendinizi kaybedersiniz. Benliğinizi kaybedersiniz. Ruhunuzu bile kaybedebilirsiniz... Hatta belki de her şeyinizi. Bunlara bir çare bulunurdu elbet. Hayallerin gerçekleşmesine bir çare bulunabileceği gibi, Hayallerin gerçekleştirilmesine... Şu koca Dünya da her şeye çare vardı. Ama akıllarda tek bir soru kalırdı. ''Peki ya Ölüme?'' -Azra Güler.

Gece Güneş. Paradoks gibi bir ismim, simülasyona benzer bir hayatım vardı. On altıma girer girmez kuş uçmaz kervan geçmez bir yerde, adını ilk kez duyduğum sorunlu çocuklar kolejine gönderileceğimi nereden bilebilirdim? Ailemin beni apar topar ayak altından çekmesinin sebebi neydi? Peki ya gittiğim kolejde tanıştığım tuhaf insanlar? Hepsinin geçmişimle bağlantılı olacağını düşünmekte haklıyım. Ne de olsa hayat sadece bir simülasyon. Bana iftira atıyorlar. Benden korkuyorlar, benden gizledikleri şeyler var ve gideceğim kolejde peşimi bırakmayacaklar. Paranoyak falan değildim, bunu hissediyordum. ''Sen özelsin, Gece. İsmin gibi özel ve karanlıksın.''

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Kızıl Gece kitabının devamıdır. Olayları anlamanız için ilk kitabı okumanız gerekir. ● Gözlerini kapatarak dudaklarını Jason'nın dudaklarına bastırdı. Tüm bedeni kasıldı. Elinin altındaki ve göğsünün yaslı olduğu bedenin taş kesildiğini hissetti. Sırtına hırçınca yapıştırılan bileğini tutan el gevşerken dudaklarını usulca oynattı. Jason'ın şaşırdığını biliyordu. Buna kendisi de şaşırıyordu zira. Jason'ın sırtında dolaşan elini kendine doğru çektikten sonra onun belinden geçirerek elini doğruca bıçağı sakladığı yere götürdü. Dudaklarının hareketleri yavaşlayıp ayrılırken saliseler içerisinde kavradığı bıçağı Jason'ın belinden çekti. Elindeki bıçağı bir tur döndürdükten sonra gözleri çoktan yeniden buluştuğu koyu kahvelerde iken aralarıdaki ufak boşluktan elindeki bıçağı Jason'ın karnında boydan boya derin olmamasına dikkat ederek çekti. Jason bu hızlı hareket ile kanamaya başladığını hissettiği karnını umursamadan gözlerini bir saniye bile çekmediği o gözlerde iken Elena kısıkça konuştu. "Nasıl, öğrenebilmiş miyim bıçak kullanmayı?" Jason duydukları ile dudakları iki yana kıvrılırken boy farkından dolayı oluşan mesafeyi aşmak için başını eğdi. Gözleri Elena'nın yüzünde bir tur atarken "Hem de nasıl." diye fısıldadı o da. "Beni yoldan çıkarmayı iyi biliyorsun yavrum." Yayımlanma tarihi: Temmuz 2020