Luhan hasta edecek derecedeki beyaz odada sayamayacağı kez gözlerini gezdirdi. Buraya neden getirildi, neden burada tutuluyor, ona ne yapacaklar... Hiç bir sorunun cevabını bilmiyordu. Yatağın baş ucunda, dizlerini kendine çekmiş kollarını bacaklarının etrafında sararak oturmuştu. Buradan kurtulmalıydı, Ama nasıl?

"Bu artık bir oyun değil Luhan."

Sen bayım! Evet, sen! Üzerindeki gri takım elbiseyle file benzeyen adam! Yüzündeki o korkunç maskeyi indireceğim. Sen canavar değilsin. Sadece canavar olduğunu söyleyip insanları etrafından uzaklaştırmaya çalışan bir korkağın tekisin.

Bazen dünyanın karanlık bir yüzü olduğu gibi insanların da karanlık yüzleri vardır. Karanlık korkutucudur. Korkunç olan ise çekici. Ben bu karanlık dünyaya durmadan çekilen sıradan bir insanım. Peki, sen kimsin?

Çivi gibi sert ateş kadar yakıcıydı Luhan. Babasının intikamını almaya kararlıydı Luhan. Öyle ki asla yapmaması gereken bir şey yaptı. Önce saçlarını verdi Luhan, ardından bedenini ve adını. Ama hayatın ondan alacağı bir şey daha vardı. " Bana bak. Beni gör. Bu miğferin altında silah arkadaşın yok. Bu kalkanların ardında bir ölüm makinesi yok. Ben senin her gün yüzünü görüp yanından geçtiğin o adamlardan biri değilim. Bu zırhın altında bir kalp var ve o kalp sadece senin."

"sonra da sehun ile tanışmıştım işte. çocuk aklı olsa gerek, onda yıldızlar güneşler ve dünyalar görmüştüm. asla belli edememiştim ama o, şarkı gibiydi. resim, heykel ya da şiir gibi. seneler sonra bile karşınıza çıktığında 'oh.. bunu biliyorum.' dediğiniz türdendi. ben onu unuttukça daha çok hatırlıyordum."

‘’Kendimi böylesine erkeksi bulurken,bir başka erkeğin altında ‘Yeniden’ diye inleyeceğim aklımın ucundan bile geçmezdi.’’ * Bir dolandırıcıydı ikimizi bir araya getiren.Bir zamanlar ölümünü dilediğim ancak şimdi seni bana verdiği için minnet duyduğum bir dolandırıcı~