Polisiye roman yazmak için kendini tüm dünyadan soyutlayan bir kız, bir gün karşısındaki apartman dairesine taşınan fazlasıyla tuhaf olan adamdan ilhamla bir dedektif karakter yaratır ve bu sebeple adamı her gün izlemeye başlar. Ve bu, peşinden fazlasıyla ilginç, komik ve romantik olayları da peşi sıra getirecektir. "Masalın başında, zehirli elmayı onun avucuna bırakıp, kendi masalımı terk edeceğim." TÜM HAKLARI, EPSİLON YAYIN EVİ TARAFINDAN KORUNMAKTADIR. ÇALINTI DURUMUNDA, YASAL HAKLARA BAŞVURULACAKTIR.

Şehrin durmak bilmeyen koşuşturması gözümüzün önünde akıp giderken ikimizde konuşmuyorduk.Saatlerdir yaptığımız tek şey;önümüzden telefonları kulaklarına dayalı bir şekilde telaşla koşarak işlerine yetişmeye çabalayan insanları ve yoğunluktan felç olmuş trafiği izlemekti.İkimizde saatlerdir yan yana oturuyor fakat tek kelime konuşmuyorduk.Birbirini tanımayan iki insan ne konuşabilirdi ki?Bilmiyordum.İşte tam da bu yüzden saatlerdir uzayan sessizliğe bir son veremiyordum. ”Biliyorum.” Kaşlarım istemsizce çatılırken,yanımda put gibi oturan kişiye baktım.O ise gözlerini caddeye dikmiş,şehrin akıp giden telaşını izliyordu.Gözleri bir milim bile bana kaymazken,içimdeki merakın git gide büyüdüğünü hissettim. ”Neyi biliyorsun?” Ses tonumun meraklı ve ne duyacağımı bilmediğim için belirgin bir kararsızlıkla çıktığını fark ettiğimde,sözlerimi geri almak için artık çok geçti.Merakımı ve kararsızlığımı çoktan belli etmiştim.İnsanı taşa çevirmek ister gibi bakan bakışlarını caddeden çekip üzerime sabitlediğinde,içimde oluşan endişe sertçe yutkunmama sebep oldu.Saniyeler sonra buz gibi sesi kulaklarımı doldurduğunda,şoktan put kesildiğimi hissettim. ”O çocuğu sevdiğini biliyorum.”

"Paris'e giden Kezban oldum !" diye bağırdı Deniz.Bıkmıştı hayattan,umrunda değildi hiçbirşey.Ve İrem'in kendini diğer kızlar gibi süslemesini istemiyordu.Kokoş olmak ona göre değildi.Salaş giyinmeye bayılırdı.Çirkin olduğunu düşünürdü,halbuki çirkin değil,bakımsız olduğunu söylerdi irem.Oysa ne gerek vardı süslenmeye,doğal olmak varken diye düşündü Deniz.Ve hemen eline bir peçete alarak yüzündeki makyajı silmeye başladı.İrem bir türlü anlamıyordu Deniz'i.Sonra evde bir gürültü koptu,sonra Deniz'in ağlama sesleri.

Yumruk yaptığım avuç içlerimde boğulan umutlar bacağıma baskı uyguluyordu.Karşıma gelerek başını bana doğru eğdi.Yüzüne takındığı alaycı tavrı gelecek olan tehlikenin gizli habercisiydi. "Küçük Piraye."dedi sorgulayarak.Etrafımda sallanarak dolanırken parmak uçları saçlarımda geziniyordu. "Piraye'ye hayran bir kızıl detay."Hızla dönerek karşıma geçti.Kor ateşin içinde harmanlanan parmakları çenemi kavrayarak ona bakmamı sağladı.Edepsiz kelimelerinin hisleri laciverte dönük gözlerinde teker teker intihar ediyordu.Kelimelerin intihar ettiği yerde ölümün sessiz çığlıklarının sesi duyuluyordu. "Cehennemin tam ortasına düşen,zavallı,küçük Piraye."

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.