Zümra, babasının geçmişinin kurbanı olduğunun farkında olmadan okulunu bitirmeye çalışıyorken bir gün hastaneden aldığı haberle yerlebir olur. Babası bir kadını bıçaklamıştır. Zümra babasının savunulamaz hatasıyla hayat savaşına bir yenisi eklemiştir ancak hayattaki tek varlığı annesi olan Dağhan Koçdemir'in gazabıyla karşılaşacağının farkında değildir. Geçmişin yükü, iki insanın düğümü olacaktır. ~ "Baba?" diye fısıldadım o olmasını ister gibi. "Gitme." Tereddütle nefes alıp verdi. Gidiple gitmemek arasında kalmıştı şimdi. Bacaklarımı iyice kendime çektim. Suratımı buruşturup yanaklarıma dağılan yaşları silmek için hareketlendiğim an, sırtımda ve bacaklarımda beliren kolların bedenimi sarmaladığını ve beni yattığım yerden kaldırdığını fark ettim. Bedenimi çepeçevre saran kolların arasına alındığımda sessiz sessiz hıçkırmaya devam ettim. Saçlarım sakallarının arasına gömülmüştü, başım çenesine değiyordu. "Baba beni burada yalnız bırakma. Çok üşüyorum." Kollarım boynuna dolanırken aynı tanıdık koku doldu burnuma. Burun deliklerim sızlarken bedenim uçsuz bucaksız bir okyanusun ortasında yapayalnızdı. Öyle yorgundum ki, beni kucağına alan adamın düşmanım olduğunu bile bile onu babam yerine koyuyor, kendimi aldatıyordum. Neden onu babam yerine koyduğumu bile bile hayal kurmama izin veriyordu? "Yanındayım." diye fısıldadı güçsüzce serbest bıraktığım başımı dik tutmaya çalışırken. "Yalnız değilsin, korkma." Sıkı sıkıya kavradığı bedenim kollarında küçücük kalmıştı. Başımı olumsuz anlamda sallarken usul usul ağlıyordum. "Hayır," dedim acıyla. "Yalnızım." Hem de öyle yalnızdım ki ben... Kelimeleri arkadaş saymıştım kendime. ~ İlk yayımlanma tarihi: 05.09.2015'tir.

Allah tarafından bir nimet olarak kalplere sevgiyi ve muhabbeti koymuştur. Gerçek olan ve ebedi olan tek bir Aşk vardır oda Allah'a olan aşktır. Diğer sevgiler ise onun rızasına uygun olduğu sürece değer kazanır. Onun razı olmadığı sevgiler ahirette pişmanlık olacaktır.

Alınlara çizilmiş bir kere kader, kederleriyle birlikte. Her bir keder düğümünü sıkıca sarıyor, her bir düğüm kedere gebe kalıyor acıların çiğliğinde. Kaderin kederiyle başbaşa bir kadın. Bir kadın, alnına çizileni yaşıyor. Bir kadın, acılarıyla yeşeriyor, yaralarıyla büyüyor. Bir kadın, ruhundaki dikiş tutmaz yaralarla başbaşa. Gülsevde Atay, yaralarının serzenişlerine sığınmış küçük bir kız çocuğu. Acılar, tüm bedeninde, acılar tüm benliğinde onunla yanyana. Yaralı bir kadın...Canhıraş, namıdeğer kusurlu insanlara göre. Beceriksiz, işe yaramaz, çirkin, aptal, eksik, lanetli belkide. Ama o her şeyiyle birlikte sadece masum bir kız çocuğundan ibaretti. O acılarının çiğliğinde büyümüş güzel kadındı. O her yaşadığı olaydan bir ders almış güçlü bir kadındı. Kader yazıldı, kadın ve adam evet dedi. Bir adam geldi, her şey yerli yerinden oynadı... Bir adam vardı, sevilmeye layık, heybetli, yakışıklı, yeşil gözlü. Bir adam vardı, kadını kabul görmeye razı. Bir adam dünyasını açtı kadına, dünya kadınıyla boyandı. Kaderin cilveli kederiyle buldular onlar birbirlerini... Herkesin bir kusuru vardır. Yeter ki kusur kalbinizde olmasın...

'Genel Kurgu da 2' "Sana bu evde ne huzur var ne de sevgi!" diye kükredi adeta. O anladım ki hayatım boyunca sevilmemek benim kaderim olacaktı. Hiçbir beklentim olmayacaktı insanlardan. Çünkü kimsenin bana verebileceği sevgisi yoktu. Gözümde ki yaşı o bakmıyorken sildim gizlice. Güçsüz olabilirdim ama bunu onun görmesine gerek yoktu. "Kimsenin sevgisine ihtiyacım yok. Ben sevgisiz yaşamayı çoktan öğrendim." dedim. Ve kapıdan çıkmak için rakamı dönmüştüm ama kolumu tutup beni kendine çevirdi ve kapıya yaslası. Şimdi bir eli kolumda, vücudu bana çok yakındı. Öfkeli yüzü o kadar yakındı ki sert nefesleri yüzüme vuruyordu. Kapıyla onun arasında sıkışmıştım. "Sen yaşamayacaksın Asmin. Sen bu evde her gün öleceksin!" 03.11.2016..