Hikayeyi iğrenç bulan ve midesi bulunanlar okumasını önermiyorum. Birde kucuk yaştaki insanların! travma kink , lolita , ageplay, ddgl ,mazoşist , sadist, fakegun , şiddet , ve +18 içerir

Sırtıma döktüğü sıcak mumun suyu ile acıyla dişlerimi yastığa geçirip boğukça inledim. Anlımdan terler akarken sadece odasında uyuyan kızımı düşünüyordum. Hem onun için hemde kardeşim için katlanıyordum tüm bunlara. En başından kabul etmeseydim, işte çocuk aklı derler ya yapmıştım bir hata. Sahi bu sefer neyin cezasını çekiyordum? Davette bir erkeğe üzün süre bakıp el sıkıştığım içindi sanırım. Artık bende bilmiyordum. Uraz bana ceza vermek istiyordu ve bunun için sebebe ihtiyacı bile yoktu. Gerçi bir sebebi bile olsa bir kadına işkence ettiği gerçeğini değiştirmiyordu. Hiçbir sebep, bir kadına şiddet uygulamayı haklı çıkartamazdı. Tekrar sırtıma dökülen yanan mumun suyu ile çığlığımı bastırmak için yastığa iyice gömüldüm. Kulağıma fısıldayan Uraz ile kendimi çekmeye çalıştım. "Tenine başka bir ten temas etmeyecek. Gözün başka bir göz ile buluşmayacak." Siyah çarşafı ellerimin arasında sıkarken yıllardır yaptığım şeyi yaptım. Sadece gerçekleşmesini istediğim hayalimi tekrarladım. Buradan kurtulacağım, kurtulacağız. Hepsi bitecek... Tüm oda mumlarla kaplı onun elinde ise nefret ettiğim vanilya aromalı mumlar vardı. Sırtıma sıcak suyu akıtılan vanilya aromalı mumlar... . . . . Bir adam, saplantılı olduğu genç kızı tehtidle yanında tutuyor. Uraz GÜÇLÜ Bir kadın, sevdikleri için nefret ettiği adama katlanmak zorunda kalıyor. Bir süre sonra savaşmaya başlıyor. Bahar UYGUR Bir adam, sevdiği kadının evli olduğunu öğrenince sevdasından vazgeçmek için çabalıyor. Adam sevdiğini kalbinden atamayınca sevdiğininde ona tutulduğunu öğreniyor. Birlikte savaşıyorlar. Boran SAĞLAM . . . . . . ~DİKKAT~ •Şiddet içeriklidir. Bir kadının savaşması ve güçlü durması gerektiğini anlatmaktadır. •Kapak tasarımı'kayipgalaksin6'. •Diğer kitaplarıma da bakarsanız sevinir

BAŞLAMA: 22.08.2019 ~Hikayemde küfür, şiddet ve +18 vardır. Rahat edemezseniz okumayınız~ ********* Soğuk ciğerlerini hırplarken daha da hızlı koşmaya çalıştı kız. Gerçi neyden kaçtığını bile bilmiyordu aniden kağıt toplayan arkadaşları koşuşturmaya başlayınca saf aklı onlara ayak uydurmuştu. Hissediyordu onlara azrail olacak adamlar nefeslerini kesmek için enselerindeydi. Bacaklarından kayan eski pantolonunu iki eliyle tutarken arkalarındaki adamların neden peşlerinde olduğunu çözmeye çalışıyordu. Soğuktan akan burnunu sertçe sanki bir daha akma dercesine koluna sildiğinde dirseğinden tutulmasıyla yere fırlatıldı genç kız. "İbneye bak küçük bacaklarıyla nasılda koşuyor Nazmi" "Hikmet abi izin ver bu soysuzun nefesini şurda kesiyim bir daha erkeğim diye ortalıkta gezemesin" Genç kız yere sürten yanağını tutarken göz yaşları gözüne örtü olmuş karşısındaki iki yarmayı bulanık görüyordu. Küçük kalbi korkuyla dolup taşarken karşısındaki adamların ne saçmaladığını anlamayamadı. İbne değilim demek istedi soysuz senin anandır demek istedi lakin yapabildiği burnundan sessiz bir nefes almak oldu. "Ateşhan abi ecdadını beller zaten Nazmi biz sapasağlam bu iti atalım önüne sonra bizi sikmesin" "Peki abi haklısın gidelim o zaman" Minik bedeni titrerken genç kızın birden sürüklenmeye başladı iki yarma tarafından. Ayaklarıyla etrafa tekmekler savurup yumruk atmaya çalışsada bu iki hanzo dönüp bakma gereği bile duymamışlardı sadece sürüklüyorlardı. Tekrardan hissetti kız bu sefer son yakındı son bir nefes kadar arkasındaydı ********

Mayanın hayatı labirent gibiydi çıkış yolu bulamıyordu. Kendi hayatına yabancıydı çünkü kendi hayatını başkaları yönetiyodu. O daha doğmamışken başlamıştı bu zulüm, önce anne ve babasından ayrıldı sonrada ihanetlerini öğrendi. Kız saftı ,masumdu,korunmasız ve ürkekti bir kelebek kadar hassastı. Adam kardeşi için her şeyini verirdi. Onu korumuştu herşeyden. Kimsenin haberi yoktu ondan ,saklamıştı onu, duvarların arkasına. Dış dünyanın kötülüklerinden korumuştu ama adam bilmiyordu unu en çok yaralayan kendisiydi ,yasaklayarak sakınarak büyüttüğü kardeşini en çok yaralayan kişiydi oysaki... Koşmaya başladım nefessiz kalmak umurumda değildi kaçmak zorundaydım yoksa, yoksa bana da o çocuğa yaptıklarını yapacaklar. Koşuyordum hiç bir şeyi umursamadan arkamda bıraktığım hiç bir şeyi umursamadan düşmeyi, ağlamamı, nefessizliğimi umursamadan. Tek düşündüğüm ne kadar korktuğum ne kadar... çaresiz olduğum. Savunmasızlığım. Bana ne yapacaklardı? O çocuğa ne yapıyorlardı? Neden karnından kanlar akıyordu ? Neden onun canını yakıyorlardı ? Neden ? Neden ? Gülüyorlardı ama neden ? Mutlu olduğunu için mi ama o çocuk ağlıyordu. O anladım hayatın duvarların dışında güzel olmadığını çocukların ağladığını ve onu sakinleştirecek kimsesi olmayışını. Onun için abim bana izin vermiyordu. Ağlamayayım diye canım yanmasın diye. Yalnız olmayayım diye...