"Seni ilk gördüğüm gösterinin biletini hâlâ saklıyorum yeterli midir?" Parla; gerçekten sakladın mı Anonim; sana dair her şeyi saklarım, balerin Parla, 17 yaşında olan bir lise öğrencisidir ve hayatı gecesini gündüzüne kattığı bale dersleri dışında yanında olan arkadaşlarının etrafında dönmektedir. Tek düze hayatı ise bir gün ona aniden gelen sert mesajlarla biraz aksiyona dahil olur.

Bir ışık yandı. Karanlıkta kaldı diyarlar. Tüm gerçekliğin tuttunduğu bu yaşam matheminde yine tek kaldı imgeler. Zihinlerden türemiş bu sahtecilik oyununda, varlığı, belkide asla varolmayacak yokluğunda büyüdü. Tüm bu parlaklık: bir mum ışığının yeryüzünde ki yansıması gibiydi. Bakış açına, hakikine, hakimiyetine ve bulunduğun ortama göre değişirdi. Dalgalanan sıcak ama bir o kadar da soğuk ışığın: alevlerden de pek bir farkı olmasa da, korku veriyordu neticesinde tüm vücuduna. Yalanın tuğlalara büründüğü bu evrende, kocaman binaların arasında ezilen bir gerçeklik vardı. Işık sönerken.

İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz. Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir canavar gibi onu bugününe kadar takip etse de dimdik durarak, aşk olarak gördüğü tiyatro için her türlü dedikoduya kulak tıkar. İs'i diğerlerinden ayıran yaşadıkları onun kendini kötü bir insan olarak kabul edip, kötü bir insan olarak yaşadığına ikna ettirir. Aslında İs, annesi tarafından ilgiden yoksun büyümüş, babası tarafından çok küçük yaşlarda bir çocuk parkında terk edilmiş, yine küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmiş ruhu kanayan küçük bir kız çocuğudur. Peki aslında çok küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmesinin asıl sebebi nedir? Bir gün bir yabancının hayatına yaptığı ani girişle zaten ağır kan kaybetmiş hayatında hiç beklenmedik değişiklikler oluşmaya başlar. Peki bu yabancı kimdir? Ve her şeyden önemlisi İs neden bu yabancıyı hiç sorgulamadan hayatına kabul etmiştir?

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Parmaklarım küllerinde dolaştı. Sonra birden yağmur bastırdı. Gülümsedim ve beni izledi. Sustu ve onu dinledim. Sessizliği bile güzeldi. "Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."

"Sadece seni yok etmek istiyorum." dediğinde dudaklarımda kışkırtıcı bir gülüş oluştu. "Öyle mi?" dedim dudaklarına doğru fısıldayarak. "Daha çok beni nefesimi kesene kadar öpmek istiyormuş gibi bakıyorsun." dedim ama bakışlarını hiç değiştirmedi, bana öyle bakmaya devam etti. "Doğru başta amacın gerçekten beni yok etmekti, sonra baktın ki etrafımda bunu yapmaya meraklı insan çok, acıdın mı?" Konuşurken hafif alaylıydım, her bir kelimemde, her nefesimde amacım onu daha da çıldırtmaktı. "Aslında evet, seni ben mahvedecektim ama ortada mahvedilecek bir şey kalmamış." dedi eli çenemi hafif hafif okşarken. Ve onun dokunuşu mahvedilecek bir şeylerin kaldığını hissettiriyordu. Yine de bakışlarım düşmanca kısıldı. "Senin görevin beni korumaktı, değil mi? Dur o da oyundu, doğru ya." 07.04.2023

Soğuktur her daim senin tenin, senin cümlelerin. Konuşurken insanı soğutursun. Kelimelerin insanı rahatsız etsin istersin. Bakışların yetmez, dudaklarınla zehirlersin sen insanları. Kirazdan dudaklarındaki zehir yavaşça bulaşır. Bulaşır, bulaşır ve öldürür. Sen insanları içten içe yorarsın. Hep böyleydin ve öldürdüğün insanların içinde bende vardım.