Girit'te başlayıp Ayvalık'da devam eden bir aşk hikayesinin günümüze nasıl evrileceğini beraber keşfedeceğimiz tatlı bir hikaye ile buluşmak üzere... İki gencin nefretle başlayan hikayelerinin aile geçmişlerine indikçe nasıl bir şeye dönüşeceklerini okuyarak öğreneceğiz. Sevgiler😘

"Niye bakıyorsun öyle? Güzel buldun galiba. Aldanma sakın. Benim dışım içimdeki çirkefi kapatmak için böyle." Alaycı bir gülüşü yerleşti yüzüne. "Yaa öylemi diyorsun?" Ben ona daha gerçekçi bir gülümseme gönderdim. Başımı salladım hevesle. Vücut dilim söylediklerimi desteklesin diye uğraşıyordum. "Niye öyle bakıyorsun bana? Acimiyorsun inşallah. Acıma acınacak hale düşersin. Sen biliyorsun benim gerçek yüzümü değil mi?" Başını salladı. Ben konuyu değiştirecektim ama o aldı bu işi üzerine ben öyle sandım en azından. "Acaba sen bir çiçek olsan ne olurdun?" Kolay bir soruydu. Hiç düşünmeden cevap verdim. "Kaktüs tâbi benim dikenlerim var biliyorsun. Üstelik sen beni onları kullanırken de gördün." Timur'un yüzü acı çeker gibi buruştu. Elindeki kadehten bir yudum aldı. Bazı insanlar gözlerinin önündeki acı gerçeklere bilinçlerini kapatabilirler. Sanki onları hiç görmemiş gibi olabilirler. Timur onlardan değildi. Kendi kendisine mırıldanır gibi konuştu. "Mimosa pudica... Küstüm çiçeği" Elini boşluğa doğru uzattı, sanki sadece onun dokunabileceği bir şeye dokunur gibi kımıldadı parmakları. "Dokunursan pıt içine kapanır. Ama dokunmazsan renkli, neşeli, capcanlı. Tıpkı senin gibi değil mi?" Onun baktığı noktaya baktım. Onun gördüğü şeyi görmeye çalıştım. Ama o an duygusallığa kapılamazdık. Neşeli maskeme bir zırh gibi sarıldım. "Niye seni ikna edemiyorum?" Aynı alaycılıkla baktı yüzüme. Derin bir nefes aldı. "Beni merak edip neyim var diye kontrol etmeye geldiğin için... Gerçek kötüler bunu yapmaz." Elindeki kadehten son yudumu aldı.

WATTYS2020 GİZEM/GERİLİM ÖDÜLÜ KAZANANI 🥇 Aşk... Hiç ummadığımız bir anda, bizi kalbimizden yakalayan kutsal güç... O gücün yeter mi peki, tüm kabukları da yıkmaya? Kardeşini acı bir cinayetle kaybeden Ali'nin zili bir gün, o cinayetin diğer cephesindeki bir kadın tarafından çalar. Deniz... Onlar o andan sonra birbirlerinin hem yârı, hem yarası olacaktır. Ve sonunda anlayacaklar ki; "Kalplerini bir araya yaraları getirmedi. Kalpleri atsın diye yaralar bir araya geldi." 🌿

Ben, Deniz Gürsoy. Yirmi sekiz yıllık kısacık ömrümde sadece bir kez aşık oldum. Kalbim sadece bir kişi için atıyor, bir kişinin yanında hızlanıyor ve ben kalbimle gurur duyuyorum. Aciz bedenimin umutla şekil aldığını ve hayallerle nefes aldığımı şuan anlıyorum. Güneşin hiç doğmayacağını düşündüğüm, zifiri karanlık gecelerde sevdiğim adamın hayalini kurup kendime umut vermek istemesem de aslında kendimden kaçak nasıl hayaller kurduğumu şimdi fark ediyorum. Henüz kavuşamadan ayrılığın yakıcı kollarında savrulmaya başlıyorum ve gözlerim doluyor. Titriyorum. Yüreğim sıkışıyor, sıkışıyor... Onu rahatlatmak için derin bir nefes alıyorum ve sevdiğim adamın kokusu burnuma ulaşıyor. Ah nasıl da aşk kokuyor, nasıl da hayal kokuyor... Merdivenlere adım atan adam, İlker Karali. Nam-ı diğer, kelebek adam. Toprak rengi gözlerini yaşlı gözlerime çevirdiğinde dudaklarında bir gülümseme peyda oluyor ve ben ona bir kez daha aşık oluyorum. Kalbim, göğsümü dövüyor. O kadar hızlı atıyor ki ömrüme yayılacak kalp atışlarının hepsini şuan tükettiğimi ve birazdan öleceğimi hissediyorum. Ölümün soğukluğu boynuma usulca nefesini üflediğinde korkmuyorum. Çünkü biliyorum. Eğer şimdi, şuan kelebek adamıma bakarak ölürsem dünyanın en mutlu insanı olarak öleceğim. Bunun bir rüya olmasından korkuyorum. Aynı zamanda ona dokunursam uyanacağımdan korkuyorum. Bana bir adım daha atan İlker Karali, nam-ı diğer rüya adamım 'Deniz,' diye fısıldıyor ve dalgalanmaya başlıyorum. 'Bu sefer o aptal çocuk olmayacağım. Bu sefer o kıvrımlarda yaşayan her kelebeğe bir hayat da ben vereceğim.'

Oyunbozan kitabından tanıdığınız Betül ile Ömer'in kavgayla başlayan tutkulu aşk hikayesi.. Bu inatçı çiftin sınanan aşklarına yakından tanık olmak isteyenler kahvelerini alıp buyursunlar..🍊 Başlangıç Tarihi:07.06.2020 Kapak tasarımı yine canım @esogob a ait. İnstagram Hesabım:@beydegob #edebiyat 1

-Sen O'sun.Beni müdürüme ispiyonlayan... -İspiyonlamak demeyelim de. -Ne diyelim züppe patronun egosu mu diyelim? -Ooo üslup bu mu? Hayallerinin peşinde koşan bir Eda Ve Eda'nın hayallerine salça olan Onur. Eğlenceli ,inatçı bu çiftin aşkına tanık olmak isteyenler kahvelerini kapsın buyursunlar efenim Başlangıç Tarihi:16.04.2020 Kapak tasarımı ve yardım isteği için canım: 👇🏼 esogob #wattys 1 🌼

"Seni korkutan adam oldugumu kabul etmek, dünyanın bütün yükünü kabul etmekten daha zor. Bazen parça parça anıları hatırlıyorum. Neden dün değilde bu gün hatırlıyorum bilmiyorum. Sanki bilinç altım bile senin tarafında. Annemle ne zaman yakınlaştınız? Ne zaman seni bu kadar çok sevdi? Ve ben neden bütün olup bitenleri kaçırdım acaba? " "Belki hayatımın sonuna kadar seninle böyle oluruz. Ben sana okudugun ama pek cevap vermediğin mektuplar yazarım. Belki ilerleyen yıllarda alzaymır olurum ve böylece sana mektup yazdığımı bile unuturum. Belki seni bile unuturum. Ben seni sonsuza kadar hatırlayayım ama sen beni unut olur mu? Beni tamamen unut. Sonra yani sen beni unuttuktan sonra, karşına çıkıp seninle yeniden tanışayım. Sana kendimi yeniden tanıtayım. Sanki ilk defa duymuşsun gibi adımı söyliyeyim. Numaranı istiyeyim senden. Sen önce vermek isteme. Sonra Cenk'in yaptıgından bile daha çok güldüreyim seni. " Hikayenin şarkıları için https://open.spotify.com/playlist/3pF2El6ewLmpjpTvSet0hn?si=6QfM3UyvQFS6f9oaG3XsfQ Yazım yanlışları için şimdiden özür dilerim.

Güzel bir banyonun zeminine yüz üstü düşen her insan gibi bende şans üzerine düşünmeye başladım. Beni buraya getirip, ayağımı kaydıran şeyin kader değilde şans olduğunan neredeyse eminim. Yanağımı mecburen dayadığım fayanslar da düşüncemi destekliyor üstelik. Derin bir nefes alabilsem söze öyle başlardım ama her nedense nefes almak canımı yakıyor. Yinede böyle eli kolu bağlı yatarken baştan sona şansımı sorgulamaktan alamıyorum kendimi. Şanssızlık sandıklarımız belkide şansımızdır.

"İkisini yanyana koridorda gördüğümde bir şeylerin yanlış olduğunu anlamıştım. Birinin yüzünde kocaman, parlak bir gülümseme vardı. Oysa digerinin yüzünde buz gibi bir keder vardı. İkiside gelip önümde durdu. Nişanlım hemen elimi tuttu. Bileğindeki künye bilegime sürtüyordu. Şafak'ın bize nişan hediyesiydi. Yüzünde ölçülü bir gülümsemeyle bana elini uzattı. Tebrik etti. "Keşke haberim olsaydı. Size daha güzel bir hediye verirdim. Artık düğüne kaldı" dedi. "Antikadır" dedi künyeyi gösterip. Ben o künyeyi çok iyi tanıyordum. Annemin künyesiydi. Şafak'a onu ben vermiştim. Annemden kalan tek hatırayı onun bileğine takmıştım. Başkalarına değil ama ona benim için ne kadar değerli olduğunu anlatmak için. Şafak benden daha zarif bir çözüm bulmuştu. Ona aşk olduğumu anlatan ikimize özel bir hediyeyi nişanlımın bileğine takarak bana aramızdaki herşeyin bittiğini söyledi. Ondan vazgeçemeyeceğimi anladığım ilk andı. Elinden tutup bu kadın benim sevgilim diyemedim. Kimseye karşı çıkamadım. Nişanı atamadım. Beni hayatından silkeleyip atmasına karşı koyamadım. Öyle sakince künyeyi geri verdi ki bana benden daha güçlü olduğunu net bir şekilde kanıtladı." Ben Uğur Kılıçoğlu 70 yaşındayım. Bu gün bana alzheimer tehşisi konuldu. Beynim küçülmeye başlamış. Zamanla şu anda benim için önemli olan herkesi ve herşeyi unutacağım. geriye sadece unutlmaz hatıralar kalacak