"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."

✤ Fırtına mı daha sert eserse yaprağı düşürür? Yoksa yaprak mı daha güçlü tutunursa fırtınayı yıldırır? Başını suratıma eğdi ve lafına devam etti. "Bende sana ilgi çekici şeyler gösterebilirim." dudaklarıma doğru fısıldadı kelimelerini. Sıcak nefesinin suratıma çarpmasıyla gözlerimi yumdum. Üzerimde bıraktığı bu etkiyi farkettiğinde geri çekildi ve iç tırmalayıcı bir tınıyla gülmeye başladı. "Titriyorsun." dedi dudakları zevkle yukarı kıvrılmışken. "Yaprak gibi. Fırtınanın ortasındaki bir yaprak. Bunu sevdim." Tüm hakları saklıdır. İletişim için; Instagram: zeynep_bozik Twitter: zeynep_bozik Snapchat: bozikzeynep

''Güçlü kollarım yok belki ama...'' derin bir nefes aldı ve mavi gözleri ile kahverengi gözlerimin içine baktı. ''...ruhumla sararım ben seni.'' ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ruhunla Sar Beni (RSB), içerisinde geri dönüşleri bolca barındıran bir hikaye. Ana karakterim, dünyaya gelirken annesini kaybetmiş, on yaşındayken de kanser nedeniyle babasını kaybedip, hayatımın dört yılını yetimhane de geçirmiş biri. Hayat, hayatın toz pembe olmadığını çok iyi biliyor. Üstelik tüm sevdiklerini teker teker kaybederek sürekli bunu hatırlıyor. Hikayem, üç farklı dönem arasında geçiyor. İlki Hayat'ın çocukluğu ki bu dönem zorlu bir dönem. Bu dönem ana karakterim Hayat'a eşlik eden diğer ana karakterim Semih. İkinci dönem ise yeni bir hayata başlangıç ve bu dönem de ana karakterim Hayat'a eşlik eden diğer ana karakterim Ömer. Üçüncü dönem ise Hayat'ın her şeyini kaybettiğini inandığı bir dönem ve bu dönem de tekrar Semih ana erkek karakter olarak ortaya çıkıyor. Tanıtımdaki kısım ise üçüncü dönemi, bugünü, anlatıyor.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Bir adam; yüreğinde yalnızlık ve ruhu siyahlara mahkûm... Dünyaya karşı duran ama yüreğine mağlup olan... Her şeye sahip olan bir adam Yusuf Turan Miralı... Bahar kokulu, kırmızı bir kadın yüzünden yitirebilir miydi eşsiz mantığını, şanını, şöhretini, dostunu? Bir kadın; İstanbul kadar kalabalık, İstanbul kadar hüzünlü ve aşk kadar kırmızı... Aza tamah eden, dili aşk şarabını hiç tatmamış, gözlerindeki ırmaklara ruhunu saklayan Hale Soydan... Her şeyin fazlasına sahip gibi görünen, siyahlara bulanmış bir adam yüreğini adayabilir miydi? Farklı yüreklerin, farklı dillerin ve farklı yaşamların ortak notasıydı aşkları. İmkânsızlıkların can bulduğu ateş kadar yakıcı, su kadar duru bir masal... Kocaman bir adamın, ufacık bir kadına muhtaç olması mıydı aşk? Ateş, suya dokunabilir miydi peki? Su, ateşe can verebilir miydi? Ateş ve su birbirlerini tüketmeden bir arada kalabilir miydi? Tüketen, yaralayan, eşsiz melodilerle taçlandırılmış bir ateş kadar yakıcı ve su kadar şeffaf bir aşk... İmkânsız bir aşkla bestelenmiş, duyulmamış bir senfoni... Kırmızı ile siyahın Sessizlik Senfonisi.

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

Yaz aylarını atlatan ve üniversite yaşantısıyla yüzleşen Hazra çifti... Bir üniversite, bir çift ve yeni arkadaşlar. Hayat, onlar için yeterince zorlaşıyor. Ama onlar aradaki anlaşmazlıklara bile göğüs gerecek kadar güçlüler. Belki de değillerdir, kim bilir? Dengeler bozulurken ve Hazra çifti kendilerini bekleyen yeni hayata adımlar atarken, her anlarına eşlik etmeye ne dersiniz? "En çok da sen gittiğinde kırıldı kalbim, bir daha düzelmemek üzere." ~Sen Gitmeden Önce hikayesinin ikincisidir.~

Siyahtı düşüncelerim. Siyahtı umutsuzluğum, duygularım, bitmişliğim. Siyahtı çığlıklarla dans eden kırgın ruhum. Onca kırıklığın arasında siyah ve sarhoş bir melekti, aşk. Kurtarabilecek miydi beni? Kaybetmiş ve pes etmiş bir ruhu adam edebilecek miydi ? Toparlanamamış bir kız çocuğundan bir kadın yaratabilecek miydi? Yaşadıklarımı kapsayan derin bir nefes çektim içime, hayatta güçlü kalmakla, hayatta kalmak arasında sıkışıp kalan bedenime. Sonra; gözlerimin altında baktım, karşımdaki boy aynasında. Yenilmiş tırnaklarıma, reçetelerime, yaralarımın izlerine ve saçlarımı acımasızca babamın jiletiyle kesişime. Aslında o an doya doya yok oluşunu izlediğini kabul ediyordu da insan, hayata yenilen bu ruhu nasıl kabullensin?

Beni kendine doğru çekip son kalan iç çamaşırımı da yırttığında artık saklanabilecek bir yerim kalmamıştı.. Bacaklarımı aralayıp üstüme uzandığında sadece fısıldayabildim.. -"Ben hala bakireyim... Lütfen.. Lütfen.." Ama bu sözlerim onu pek etkilememişe benziyordu.. -"O halde en eğlencelisinden başlayalım" dedi ve beni yüz üstü çevirdi.. Çığlıklarım hıçkırıklara dönüşmüş, yalvarışlarım ise fısıltıyla sessizleşmişti..

Bir kadının, yirmi altıncı yaş gününde alabileceği en güzel hediyeydi, Ateş. Ve İdil hayatında aldığı her bir pırlanta ve elmastan, pahalı araba ve kıyafetlerden, vücuduna pelesenk olan küçük, altın pırıltılarından daha güzel olan bu hediye için, şükredecekti günün birinde...