Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Daha fazla dayanamıyordum. Vücudumda hissettiğim acılar katlanılamaz derecede artarken ölümümün yakın olduğunu hissettim. Her şey bitmişti. Artık yaşamam için bir sebep yoktu. Tam gözlerimi kapatıp bu iğrenç hayata sonsuza dek veda edecekken bir karartı görmemle oraya dikkat kesildim. Bana doğru yaklaşan bir siület görüyordum. Nefes almam gittikçe zorlaşırken konuşmaya çalıştım. - "A As -ır s sen misin? S seni ç çok öz-le d dim" Kurabildiğim tek cümle bu olmuştu. Daha fazla konuşamadım. Artık bilincim tamamen kapanıyordu. Gözlerimi kapattım. Bu iğrenç hayatın bana sunduğu tek ve son kez ses duydum. - " Merhaba güzelim, beni özledin mi?" Duyduğum son ses bu olmuştu. Sonrası karanlık.