"Biri kursun önündeki asfalta koca harflerle 'SENİ SEVİREM HAFIZ' yazmış." dedi Vesile Hoca. Sinirli bir şekilde güldü ve bakışlarını bize çevirdi. "Hem de kırmızı harflerle." Hocanın karşında dizilen biz, kendimizi gülememek için zor tutuyorduk. En sonunda o homurdanma sesi birimizden çıkmış ve bütün ciddiyetimizi bozmuştu. Aslında hocamızın karşısında gülemmek için iç organlarımıza doğru kusuyor gibi gözüküyorduk. Vesile Hoca bakışları dik, sessiz bir şekilde bize doğru fısıldadı. "Siz temizleyeceksiniz. Cuma günü çıkıştan önce halletmiş olun. " "Ama Hocam-" "Tabii ailelerinizin kulağına gitmesini istemiyorsanız. " diyerek şirin bir şekilde güldü ve odadan çıktı.

0543#: Az önce kantinciye at etinden köfte yapıyor diye bağırdın. Efnan: Bana bilmediğim bir şey söyle. 0543#: Ben at eti seviyorum lan. Efnan: Banane lan Ebu Cehil karpuzu.

Her gece gözyaşlarıyla ıslanırdı yastığı.Hep kendi can kırıklarını toplardı,gözyaşlarında boğulan yüreğiyle.Bir oyun yüzünden paramparça olmuş kalbini her gece toplar; Tamamı onun olmayacak yarına uyanmak için yatardı.Kalbiyle birlikte,zamanı ve duyguları da bölünmüştü zaten.Bunlar yetmezmiş gibi her şeyin başı olan oyundan tek tük görüntüler; Geceleri acımasızca ninnilerini mırıldanır,onu büyümeye zorlardı.Uyuyarak büyümezdi o,büyüyerek uyurdu hep...Ve her gece,daha zor bir güne uyandırırdı onu. (Oyunlarla büyüyeceğine,"BİR OYUNLA" büyümüştü işte.)