"Tam yüz yirmi bir yıl oldu. Osie denen bu yer altı şehrinde nesillerdir yaşıyoruz ama bir gün ölümün gölgesinde yaşadığım bu yalan dünyadan kurtulacağım ve karanlıkta kaybolmuş gerçeklerin ışığını tüm dünyaya yayacağım." Keşke her şey bu sözler kadar umut dolu olsa. Fakat gerçekler acı verici ve Dünya en büyük acı haline geldi. Hani derler ya kendi kendini bitirdi. İşte aynen öyle oldu. İnsanlık kibri yüzünden Dünya'yı mahvetti. Belki o zamanlar Güç arzusunun neler doğuracaklarını bilemediler ama bir sabah uyandıklarında cehennemden onları cezalandırmak için gelen İblislerin çığlıklarını duyduklarında, kalplerindeki kibir yerini ölüm korkusuna bırakmıştı. Fakat artık hiçbir şey geri dönülemeyecek durumdaydı. İnsanlık yerle bir ettiği Dünya'nın kendilerini yok etmek için gönderdiği iblisleri yenebilecek miydi? yoksa kitlesel bir yok oluşa mı kurban gidecekti? Risk çok yüksekti ama kumar bir kez oynatılmıştı ve sonuçlarına herkes katlanacaktı

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Gözlerini açtığında nerede olduğunun farkına varması, bir kaç saniye sürmüştü. Başı zonkluyordu ve bütün kemiklerinin sızladığını hissetti. Ona ne olmuştu ki? Neden yerdeydi ve gözlerini açmakta zorluk çekmişti? Kafası karışmıştı. En son ne olmuştu ki? Tek hatırladığı yüzüne aldığı darbelerdi. Neden yüzüne darbeler aldığını anlayamadı. Kim onu incitmek ve ona acı çektirmek isteyebilirdi ki? Kollarıyla yanındaki devrilmiş sandalyeye tutundu ve kendisini yattığı soğuk zeminden kaldırmaya zorladı. Dengesini sağladıktan sonra yanındaki sandalyeyi kaldırdı ve bedenini ona bıraktı. Başını iki elinin arasına aldı ve hafızasını toparlamaya çalıştı. Burası neresiydi? Birkaç dakika sonra kendi odasında olduğunu fark etti. Etrafına bakınırken, gözleri yerde duran yırtık kağıt parçasına gitti. Eğilip kağıdı aldı ve incelemeye başladı. Kağıdın üzerinde yazan sadece bir sayıydı: '297' En son başına gelenleri hatırlamaya başladı. Peki bunun '297' ile ne alakası olabilirdi? O an neden bu halde olduğunun farkına vardı. Her şey 'aklından bir sayı tut' sözlerinden sonra başlamıştı.