Seyran Ferit tek bölümlük birbirimden bağımsız hikayeler

Bu hikayenin devamı "Yalı Çapkını 2" serisindedir. İkinci hikayeden kaldığımız yerden devam

Yorgundu, bitkindi, artık gücü yoktu. Yaşamak için amacı kalmamıştı. İnandığı her şey yerle bir olduktan sonra inanacak yeni bir şey lazımdı... Tutunacak yeni bir dal...

"Bana yalan söyledin. Tanıştığımız ilk günden beri paylaştığımız anların kaçı doğruydu?" "Sütten çıkmış ak kaşıkmışsın gibi konuşma. Sen de tanıştığımız andan beri yalanlar söyledin." "Ben sadece..." "Sen sadece beni kandırabileceğini sandın ama sandığın gibi değilmiş, değil mi? Ava giderken avlanmak buna diyorlar." "Ben sadece bize şans tanımak istemiştim." "Biz diye bir şey yok. Bunu anla ve ne yapacağına öyle karar ver." "Umursuyor musun ki? Bana ne olacağıyla neden ilgileniyorsun?" "Gerçeği bilmek ister misin? Zerre kadar umrumda değilsin."

HAVA limanında karşılaşan Sonrası aşka dönüşen ÇİFTİMİZ

Yarım ve eksik bir yolculuk vardı. Uzun bir zaman geçse de şimdi #yağhaz vakti. Ek bilgi: kitap fhk'ya senaryo olarak bire bir paralel olarak devam ediyor. Yaghazin Amerika'da geçireceği 9 ay anlatılacaktır 14. Bölüm itibariyle.

"Tutkunun Rengi" hikayesinin devamıdır.

"Hazan bir gün Alzheimer gibi ciddi bir unutkanlık hastalığına dahi yakalansa, hayatta iki kişiyi asla unutmazdı. Biri Sinan, diğeri Yağız... Çocukluk arkadaşları. Üç silahşörler... Aslı, Deniz ve Efe gibi. Dawson, Joey ve Pacey gibi. En yakınları. Birlikte büyüdükleri, en acılarını, en tatlılarını paylaştıkları... " Üç genç, eski ve güçlü bir dostluk, yalanlarla çevrili hayatları ve yalancıların sönmeye başlayan mumlarının hikayesi. "Onu korumak için bir başka yalan söyledim ve yeni bir mum yaktım. Bir geceyarısı mumu..."

Nereye kaçarsan kaç, üç şey seninle gelir. 'GÖLGEN, ACIN VE GEÇMİŞİN'. Kaderin ise zaten Seni Orada Beklemektedir.

ne nefret sırtına böylesine ağır bir yükü alırdı, ne sevgi. aşık olmanın kaçınılmaz büyüsüne kapılmış ruhu her zorluğa ben buradayım diye bağırabilecek tek kahramandı adam için. yeşil gözlerinin hüznü ruhuna sindiğinden, her güldüğünde yok olurdu sızısı göz bebeklerinden. yol alırdı içine içine. bu yüzdendi sessizliği. bu yüzdendi parmak uçlarına dahi kusursuzca işlenmiş sevdasını bir türlü göremeyişi. yağız egemen'in dünyası, ne zamanki haz dolu bir hazana denk geldi, öyle katlanılabilir oldu gündüzler. dünya ancak o zaman kabullendi sabahları ayın kayboluşunu.