Yıllardır sizlere bahsettiğim Uraz Pakman ve Mersa Kara karşınızda... :') Üniversite yıllarını çok rahat geçiren genç bir adam ve onu delicesine seven genç bir kız... Yıllar sonra kız sınıf öğretmenliği yaptığı sırada Uraz'ın yanında onun soy ismini taşıyan bir çocukla karşılaşırsa neler olur? Peki üniversite yıllarındaki duygular tekrardan canlanır mı? Yoksa Mersa'nın dediği gibi "Uraz'ı çoktan unuttu" mu?

Neşeli, herkese sevecen şekilde yaklaşan bir kızdı Hilal Çağan. Çok sevdiği çocukluk aşkı, en yakın arkadaşları ve ne kadar tartışsa da hep yanında olan bir ailesi vardı. Kısacası, herkesin rüya diye düşündüğü bir hayata sahipti. Ama herkesin imrenerek baktığı hayatı tek bir günde başına yıkıldı Hilal'in. Önce babasını kalp krizinden toprağa verdi. Sonra da çok sevdiği o çocukluk aşkı onu terk etti. Ve tam beş yıl sonra o çocukluk aşkı geri geldi. Mert Pakman... Her şeyi karıştıran ise Mert'in geri gelmesi ve Hilal'in intikam hırsı oldu. Ama işler hiç de düşündükleri gibi gitmeyecekti. Peki bu savaştan hangisi galip çıkacaktı? Mert mi Hilal mi yoksa aşkları mı? Gözlerine baktığımda içimin büyük bir öfkeyle dolu olduğunu hissettim. Beni terk ettiği günün hatıraları aklıma doluşurken içimdeki o öfke ve kızgınlıkla ellerimi yumruk yaptığımı farkettim. Derin nefesler alıp kendimi az da olsa sakinleştirdiğimde "Buraya neden geri geldin?" diye sormayı akıl etmiştim. O bana cevap verdiğinde ise sesi iliklerime kadar işlemişti ve tek değişen şeyin fiziksel özellikleri olmadığını o dakika anlamıştım: "Seni geri kazanmaya geldim, küçüğüm."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.