Było jeszcze wcześnie rano. Wschodzące słońce, nad małą wysepką Los Santos, rozciągało się między wysokimi, szklanymi budynkami i tymi mniejszymi, bardziej przy ziemi i lepiej dostępnymi człowiekowi. Biegało gdzieś radośnie, odbijając się na wszystkie strony w ciepłych barwach, dając chociaż trochę szczęścia wyspowym mieszkańcom. W tym szarym i smutnym mieście trudno było o uśmiech i radość. Może raz, na jakiś krótki czas, ktoś rzuci szybkim uśmieszkiem, ale szybko odwróci głowę i pójdzie w inną stronę, jakby to nigdy nie miało miejsca. I to wcale nie było takie dziwne dla ludzi. Wcale. Traktowali to jako miłą codzienność, albo nawet chwilową przerwę od niej. Jako taki... Moment odejścia od rutyny. Lekka nadzieja, że szczęście jeszcze tu istnieje, a ludzie nadal mają duszę.

━ rodion romanowicz raskolnikow × porfiry pietrowicz ━ zakończone ━ trudno stwierdzić, bardziej intelektualny foreplay niż angst czy fluff 27.12.2022 - #1 w #zbrodniaikara

Zamknij na chwilę oczy i wyobraź sobie, że czas, który jest ci bardzo dobrze znany z tego, że płynie niezatrzymanie, staje w miejscu. Na krótki moment przestaje istnieć, a ty nawet o tym nie wiesz, bo kiedy wraca do normalności, życie płynie tak, jakby nic się nie zmieniło, a ty zapominasz o wszystkim. W tym zastraszająco krótkim czasie możesz pomyśleć. O wszystkim i o niczym.

Czym jest człowiek dla Boga. Czym jest Bóg dla śmierci w ludzkiej skórze. Niczym. Czymś, co nigdy nie istniało. Było tylko otoczką wiary zwykłych, szarych ludzi. Nikt nie przekona jej, że coś takiego istnieje. Zostanie przy swoim. Będzie bogiem dla samego siebie. Tylko ona jest dla siebie coś warta.

Niekiedy mamy taki moment w życiu, że mimo straty czegoś, czujemy, że to dalej tu jest. Siedzi na ramieniu, patrzy zza winkla, czy oddycha za nami. Śledzi cię i chroni przed wszystkim. Po pewnym czasie zacznie ci to przeszkadzać i będziesz chciał się tego pozbyć. Wyrzucić i nigdy więcej nie przywoływać do siebie myśli, że to istniało. Tylko jak pozbyć się czegoś, co sprawia, że żyjemy tak, jak powinniśmy?

Czas jest zgubnym przekonaniem, które istnieje tylko wtedy, kiedy świat nagle sypie się na milion kawałków. Kiedy wszystko jest cudownie zaplanowane czas nie ma znaczenia. Kiedy jest się w miejscu, gdzie nie są potrzebne sekundy wszystko płynie wolniej. Więcej dostrzegamy, więcej się dowiadujemy. Idziemy swoim, zaplanowanym tempem bez niczyjej ingerencji. Możemy nawet zapomnieć o istnieniu zegarków. Cokolwiek, co pokazuje, że kiedyś to zniknie. Gorzej, jak ktoś uświadomi ci, że czas minął, a ty zostajesz z niczym.

Umierać z miłości było żałośnie, ale widocznie taki był jego los. erwin x vasquez x gregory

Miłość, to zgubne uczucie. Przekonał się o tym pewien człowiek, który za swoje uczucie byłby w stanie zabić. Zabić, pogrzebać, byleby zakończyć cierpienie drugiej osoby. Napełniałby się uczuciem wygranej i tym, że udało mu się dopiąć swego. Po cichu, jak myszka szedł do celu, by na końcu wypuścić z siebie wszystko co najgorsze. Inni powiedzieliby, że to chorobliwa zazdrość. On zaś powie ci, że to po prostu miłość.

[SPOILERY DO JOJO PART III] Po powrocie z Egiptu Jotaro nie może pogodzić się ze śmiercią Kakyoina. Podejmuje ostateczną decyzję, ale czy to naprawdę koniec?

· · ─────𝐶𝑎𝑢𝑠𝑒 𝐼 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑏𝑟𝑒𝑎𝑡𝒉𝑒 𝐼 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑏𝑟𝑒𝑎𝑡𝒉𝑒 𝐼 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑏𝑟𝑒𝑎𝑡𝒉𝑒 𝐼 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑏𝑟𝑒𝑎𝑡𝒉𝑒 𝐼 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑏𝑟𝑒𝑎𝑡𝒉𝑒 ◈ archangels ◈ one shot, hanahaki!au ◈ covers by _entropia ◈ ©_entropia 2020