II. Büyücülük Savaşı'ndan sonra ortalık sakin ve huzurluydu ancak bu huzurun sonsuza kadar süreceğinden şüphelenen kişiler vardı. Her ne kadar Ölüm Yiyenler korkunç günden sonra kendilerine dair hiçbir işaret vermemiş olsalar bile onları her an tekrar toplayabilecek köklü bir aile hâlâ nefes almaya devam ediyordu: Mal...
"..Ona baktım, baktım, şu an, öleceğimi nasıl biliyorsam, o anda da onu bu dünyada görüp göreceğim, ya da başka bir dünyada bulmayı umut edebileceğim her şeyden çok daha fazla sevdiğimi biliyordum" ©Tüm hakları saklıdır.
Savaş sonrası Hermione Granger'ın Hogwarts'a geri dönmesi..
"Kör müsün !"diye bağırdı genç Malfoy kıza doğru. "Seni ne kadar sevdiğimi göremeyecek kadar kör müsün !" "Evet !" diye haykırdığını duydu Hermione'nin. Kızın gözleri dolmaya başlamıştı bile. "Seni hâlâ sevebilecek kadar aptal, bana takındığın iğrenç tavırları görmezden gelebilecek kadar körüm !" Bunları duymayı bekle...
Bir kehanet. Hogwarts'ın dört kurucuların dönemine dayanan yüzlerce yıl boyunca gizemli tutulan bir kehanet ve aslında büyü dünyanın kaderini belirleyecek. Peki bunun sembolü iyilik mi yoksa kötülük mü? Aydınlık mı yoksa karanlık mı? Zümrüdüanka Yoldaşlığı mı yoksa Karanlık Lord mu? Işi zorlaştıran ise Hermione Grange...
Kızın gözlerinde hiçbir duygu kırıntısı yoktu.Karşısında korkudan titreyen kahverengi kıvırcık saçlı kıza bakarken yüzünde ufak bir gülümseme oluştu. "Lütfen yapmayın." Kızın titrek sesi onu dahada keyiflendirirken kıza bir adım yaklaştı ve başını yana yatırdı.Yanındaki kimseyi umursamadan konuştu. "Ayağa kalk." Dedi...
