-Kızımı al götür hem güzel hemde bakire Ağzım açık ona bakarken yirmili yaşlarındaki adam yanındakine işaret verip beni aldılar evden çıkmadan önce o adamın borcun kapandı bir daha karşıma çıkma dediğini duydum.Beni siyah bir arabaya bindirdiler çığlık atıp yardım istiyordum o sırada adam arabaya binip çenemden sertçe tutup yüzüme tokat yapıştırmıştı -Kes sesini o ağzını bir daha aç bakalım ne oluyor!! Kafamı cama döndürüp sessizce ağlamaya başladım gözlerimi açtığımda hayatımı cehenneme dönüştürücek olan o eve bakıyordum...

YETIŞKIN IÇERIK +18 Parmakları eteğim altından ince çamaşırıma dokunduğunda başını boynuma yaslayıp hırıltılı nefesini kulağıma üfledi. "Ne renk?" bedenimi ele geçiren arzuyla diğerlerinin duymasından korkarak "Beyaz" dedim. Son nefesimi veriyormuşçasına... Parmakları ince çamaşırımı geçip sıcak dereye ulaştığında orta parmağı boydan boya ıslak vadiyi keşfe çıktı. Bacaklarımı birbirine bastırıp ellerini cehennemimde hapsettim. Dolgun dudakları yumuşak kulak mememi arasına alıp diliyle ıslaklığını yaydı. Parmakları zorlukla bacak aramda hareket edip sıcaklığımın kaynağına indiğinde onu içine almak için deliren deliğime yavaşça sokuldu. Öyle sesli bir nefes aldım ki yüksek sesli müzik olmasa inilti gibi çıkan ses tüm mekanda duyulabilirdi. "Gri, artık gri.." başım arkaya düştüğünde insanların varlığını çoktan unutan bedenim pelte kıvamına gelmişti. İçimdeki doluluğunun kaynağı orta parmağına işaret parmağı da dahil olduğunda baş parmağıyla klitorisime baskı uygulayarak okşuyordu. Sol elimin üzerindeki eline karşın sağ elimle eteğimin altındaki koluna tırnaklarımı geçirip içime itekledim. "Beni istiyor musun? İçine sertçe girmemi, döllerimi bırakmamı istiyor musun?" boynumdaki dudakları çeneme ilerlediğinde göz kapaklarımın ardından üzerime düşen gölgesi ve içimdeki baskısını arttıran arsız duyguların hissettirdiği şehvetle dolduğumu hissettim. * • Tutkunun Esaretinden Doğan Hata •

Tehlikeli adım sesleri kulaklarımda yankılandı. ''Bu kadar kötü bir canavar değilim. Sen hiç Adem'i suçladın mı?'' Kaşlarımı çattım sorduğu soruyla. Bir adım daha bana yaklaştığında sıcak nefesi dudaklarıma vurdu. Gözleri gözlerimden ayrılmazken yüzünü biraz daha yüzüme yaklaştırdı. ''O yasak meyveyi yemesinin nedeni aslında Havva'nın sözleri yüzündeyken onu suçlayamazsın.'' Yaşadığımız fırtınaya bir benzetme yaptığını anladığımda bir adım uzaklaşmak için geri çekilmiştim ki belimden kavramasıyla beni göğsüne bastırdı.

Kırılmış hisler sürüsüyüz biz. Kırıldıkça kırılan kanatlaramızla savaşmaya çalışan hissizler sürüsü. Biz. Kim miyiz biz? Bir adet kadın çığlığıyız, durmadan yılmadan savaşan bir adet ordu silahıyız, ölüme kahkahalarla koşan bir adet deliyiz. Adımız ömür namımız keder. Yüzümüz nur topu kalbimiz bok yolu. Boyumuz bir karış aklımız beş karış. Merhaba bizi tanıyacak olan şans küpleri. Merhaba. ***************************************** "Simsiyah ve upuzun saçlar. Maviyi anımsatan buğulu gözler. Kırmızı dolgun dudaklar.Gülümsediğinde çıkan gamzeler. Ürkek kırılgan bir kalp. Söylesene nasıl müptelan olmayayım?" Yaşlı gözleriyle adama bakan kadın anlamıştı. Bu adamdan kurtuluş yoktu. O günden sonra, Saçlarını omzuna indirdi. Bakışlarını kararttı. Gülümsemelerini sildi. Taşa çevirdi kalbini... (Klasik bir zoraki evlilik hikayesi değildir.)

"Kalbin tek hastalığı nedir bilir misin?" Adam,cevap vermeyince genç kız titrek sesiyle, "Kibir mi?" Adam,soğuk bakışlarını sesin geldiği tarafa çevirdi. Sert bakışları ilk önce genç kızın biçimli kaşlarına,ardından kehribar rengi gözlerine takıldı. Topuzundan kurtulan bir kaç tutam saç rüzgarla oynaşırken,manzara büyüleyici gözüküyordu. Genç kız ise adamın bakışlarından rahatsız olmuş bir şekilde bakışlarını adamın dışındaki her yerde gezdiriyordu. Adam kaşlarını çatarak, "Kim bu baba?" Bey amca,adamın sorusunu duymazdan gelerek, "Doğru,kızım. Kibir,kalbi hasta eden tek zehirdir." "Kibirden daha büyük zehir var baba;nefret." "Yanılıyorsunuz. Nefret,kibirden güçlü bir duygudur,zehir değil. Kabil,Habil'den nefret ettiği için değil,kibrinden öldürdü."

...Gecenin sessizliğini yarıp geçen, bir yabancının ayak sesleriydi. Yardım çığlığı atmak istiyordum, ancak ağzımı açacak gücü kendimde bulamıyordum. Vücudumu ağır ağır terk eden kan gittikçe çoğaldığında, göz kapaklarım direncini yitiriyordu. Ölecektim... Ayak sesleri gittikçe yaklaşıp birkaç adım ötemde durduğunda, başımı kaldırıp üzerimdeki yabancı gözlere baktım. Gecenin karanlığını delip geçen gözleri üzerimde oyalandıktan sonra arkasına döndü ve aynı ağır tempoda uzaklaşmaya başladı. "Yardım et." Kelimeler ağzımdan bir fısıltı gibi döküldüğünde, adım sesleri sustu. Fakat adam arkasına dönmemişti. Öylece bekliyordu. "Lütfen..." Çaresizlik kelime kelime dudaklarımdan dökülürken, eğilip hayal kırıklıklarımı yerden topladım. Yardım etmeyecekti... Gözlerim kapandığında, direncimi tamamen kaybetmiştim. Son duyduğum şey ise, yabancı ayak seslerinin benden gittikçe uzaklaştığıydı... - Özlem Kuzu/RUHSUZ 12 Nisan 2018'

Gözlerinde ki hayranlığı gizlemeden kurduğu tek bir, "Kusursuz.." kelimesi ile kaşım hayavaya kalktığında o da, daha açık bir şekilde anlatmak istercesine "Kusursuz kelimesinin tam karşılığısın her şeyinle.." dediğinde onun yaptığı gibi sırıtarak ona doğru bir adım attım. Vücutlarımız birbirine değdiği anda belime dolanan kolu ile gülümsemem iyice yayılmış ağzımı açmadan, "Hımm.." diye mırıldanışım rüzgar yüzünden ses çıkaran ağaç yaprakları arasında kaybolmuştu. Gözlerini asla çekmediği gözlerimden bende ona aynı karşılığı verirken belimdeki eli biraz daha sıkılaşmış, vücudumu sanki aramızda mesafeler varmışçasına daha da kendine bastırmıştı. Dudaklarımı aralayarak devam ettirdiğim, "Zamanı geldiğinde.. Bu sözünü sana hatırlatırım Kandemir.." cümlem ile kaşları çatıldığında onun daha fazla bir şey demesine müsaade etmeyerek kolları arasından çıkarak arkamı döndüm. ...

Her şey günahsız bir kızla başladı. Berfu Aköz... Yüreğine dikenler batmış, kırıklarla dolu bir kız... Kahverengi gözlerinde intikamı arzulayan adam. Dolunay Olpak... O gün hayatları değişti, Değişmemesi gerekiyordu. Ve hiçbir şeyin geri dönüşü olmadı. Bitmeyen acılar... Dinmeyen intikam ateşi... Kanayan yaralar... Acı dolu kopan feryatlar... Ve bunları saran aşk... ''Geçmişin izleri yüreğinde ki kapanmayan, şifası olmayan bir iz ya da bir yara gibidir kar tanesi. Geçmiş can yakar... Canını yakarım, canımı yakarım...''

Pars'ın tanıdığı ve içinde var olduğu, Sara'nın tanımadığı ve içinde yok olduğu bu karanlıkta ikisinin yolları kesiştiğinde, karanlık hiç bu kadar acımasız ve tehlikeli olmamıştı.Sara'nın karanlıkla tanışması büyük bir savaşın başlamasına neden olurken Pars hükmettiği karanlıkta kaybolmaya başlıyordu. ©️▫️KİTABIN İÇERİĞİ▫️©️ Pars İspanya'da yaşayan, iş adamı görünümlü bir mafya lideridir. Türkiye'ye bir iş ziyareti için geldiği sırada başka bir mafya liderinin ölümünden sorumlu tutulur. İspanya'ya geri dönemeyen ve peşindeki komiserden bir türlü kurtulamayan Pars, tek çareyi komiserin kız kardeşi olan ünlü avukat Sara'da bulur. Sara'yı avukatlığını yapması için karşı konulmaz bir şekilde tehdit ederek ıssız bir adada kendisine ait mülkte dava gününe kadar tutsak eder.

Yağmurlu ve sisli bir zamanı hatırlıyordu. Ruhunun ebedî çöküşlere meğer o an da tutulacağını bilemezdi. Hiç olmayacak birinden aşk itirafı aldığı gün kaderi değişmişti. Reddettiği adamın geri dönüp pes etmeyişini görünce içini korku kapladı kadının. Gaddar olduğu kadar, tüm tehlikeliliğiyle koca kasabada insanları diri diri gömdüğü kulaktan kulağa gezen kara topraktı o. Yavaş yavaş aşka kapıldıkça koca bir vaveylâ yayıldı. "Sana, aşığım.." ""Tüm hakları saklıdır."