Simsiyah bir sayfanın üzerinde duran bembeyaz noktaydı o. O kadar kusursuzdu ki. Ah kimi kandırıyorum; o beyaz olamıyacak kadar siyah, kusursuz olamıyacak kadar da kusurluydu. Ama yanılıyordum o kusurlu olmasına rağmen kusursuzdu. Ben ise siyah olamıyacak kadar beyaz, Beyaz olamıyacak kadar da siyahtım. Ben siyahla beyazın arasında varolmuş bir kusurdum. Ben beyazın masumluğuna inanıp, Siyahın karanlığına kanan bir zavallıydım. Ben araftım. "Siyahta kusur aranmazdı, Beyazın da zaten kusuru olmazdı."

"Nefes aldım, herkesin suçu için ben nefes aldım." dedim ve gözlerimi açıp onun katı yüzüne baktım. "Ben sadece o cehennem evden kurtulmak için evleniyorum, bana aynı hayatı yaşatacaksan eğer bırak!" "Ben bir kadına vurmam." dediği anda kapı açıldı. Gözlerimin dolu olduğunu hissedip hızlıca sildim gözlerimi. İçeriye giren abim ve Hakan Bey bana şaşkınca bakarken hiç anlamadığım bir anda Kerim Ali konuştu. "Biz karar verdik." dediğinde abim kaşlarını çattı. "Neye?" diye sorduğunda Kerim Ali'nin arkası bana dönüktü ama dikleşmesinden abime sinirle baktığını düşündüm. "Hafta sonu..." dedi ve bana dönüp bileğimden tutarak beni yanına çekti. "Düğünü yapacağız." dediğinde şaşkınca ona baktım. O ise söylediklerini garipsememişti. Ama ben garipsemiştim; bir erkeğin şiddete başvurmadan koruyuşunu, bileğimi kıracak gibi değil de zarifçe tutuşunu... ~ Kerim Ali & Kumru

arkadaşlar #1 01.03.2020

Erkek egemenliğinin hakim olduğu topraklarda , bir yaşam uğruna feda edilen, hayallerine ve umutlarına zalimce balta vurulan gencecik, masum bir kızın hikayesi.. & Ait olduğu topraklardan acımasızca söküldüğünde küçücük bir tomurcuktu. Susuz bırakılmış ve günden güne solmaya yüz tutmuştu narin yaprakları. Gece, üzerini örten bir kefendi. Gün ışığı ise acımasız bir zebani... Acılarının günün birinde ona baharı getireceğini bilmeden hoyratça harcıyordu gözyaşlarını. Her gün ve her gece... Aldığı her soluk nefret kokuyordu. Öfke ve hayal kırıklığı kol geziyordu damarlarında. Bu topraklarda daha niceleri solup gitmişti onun gibi biliyordu. Birileri nefes almaya devam edebilsin diye kaç masum göz göre göre nefessiz bırakılmıştı. İlk değildi. Son da olmayacaktı. Bu toprakların yazgısı böyleydi. Umudu ve inancı günden güne törpüleniyordu. O ele avuca sığmaz haşarı kalbinin, her gün biraz daha karanlığa gömüldüğünü hissediyordu. Öylesine umutsuzdu ki; içine hapsolduğu karanlığı kabullenmeye ve kendini kaderin ellerine bırakmaya hazırdı. İçi, fırtınalı bir sonbahar gibiydi. Solgun, hırçın, dağınık ve soğuk... Mucizelere inanmazdı. Ancak doğmasını istemediği bir günün sabahında mucizesi onu buldu. O gün zifiri karanlığına minicik bir ışık huzmesi ilişti. Öylesine muhtaçtı ki; öyle yalnız ve yaralı... Hiç düşünmeden gördüğü o ufacık, cılız ışığın gölgesine sığındı. O ışığın uğrunda sürüklendi, parçalara bölündü, tükendi. Ama yine de pes, etmedi. Yaradan'ın ona armağan ettiği umuda sıkıca tutundu. Yorgun ruhu umut vadeden o küçücük ışığın ruhuna koca bir ilmek attı ve onu kalbinin en derinine ilikledi. O andan sonra umut dolu yanı karamsar yanına el salladı. Ve güneş, tüm sıcaklığı ile soğuk yalnızlığının üzerine doğup, karanlığını ışığa boğdu. *

Esil ~ Erkin 23 yaşındaki Esil ile 30 yaşındaki Erkin'i aileleri görücü usülü evlendirmek isterler.Ancak kadının bir sevdiği vardır.Adamın ise topallayan bir bacağı vardır ve bu yüzden kimseyle ilişki yaşayamamıştır.Ancak bir şekilde birbirlerinden etkilenirler ve bu evlilik gerçekleşir.Ancak hala birbirlerine bir şeyleri itiraf edip özgürce dokunamıyorlardır.Onların günden güne birbirlerine aşık olmalarını gelin birlikte okuyalım. Şermin ~ Selim 17 yaşında zorla evlenmişlerdir ancak bir strateji yapıp bu evliliği gerçekleştirmeme sadece kağıt üstünde olmasını planlamışlardı.Ancak yıllar geçer ikisi olgunlaşmaya ve birbirlerine aşık olmaya başladıkça kıskançlıklar başlar.En sonunda 19 yaşında birbirlerine itirafta bulunur, 22 yaşına geldiklerinde ise kadın oğullarına hamile kalır. Selim Erkin'in kardeşi,Şermin ise Erkin'in yengesidir. Cinsel içerik mevcut.

Hayatın ne getireceğini kimse bilemez Töre dedikleri lanet şey her kızın hayatını çalmak zorunda mı? Hayat bu kadar aciz ve acımasız mı olmalı? Kalemin yazdığını silersin ama kad erin yazdığını asla! . Kader bu kadar acımasız mı olmalı?

Pınar mahallesi, iki katlı rengârenk evlerin olduğu, komşuluğun ölmediği bir mahalleydi. Bakkal İsmail amca çocuklara bedavadan çikolata verirdi. Kadınlar altın günü yapar, dedikodu peşinde koşardı. Mahalle parkında ki büyük çınar ağacı birçok aşığa gölge olmuş, onları dinlemişti. Pınar mahallesi her türlü mükemmel ilişkilerin olduğu bir mahalleydi. Bu mahalle de kendinizden bir parça mutlaka bulabilirsiniz. (Bu kitap eski mahalle ilişkilerine, ve geçip giden çocukluğumuza ithaf edilmiştir.) #Mizah 1 numara!

Karadenizin hırçınlığına inat sakin kimsesiz Lavinia. O ölüm çiçeği... Babası son zamanlarını yaşarken kızını aç kurtlar içinde güvendiği tek kişiye emanet edebilirdi. Alparslan Hancıoğlu.. Yiğenine... Lavinia abim dediği kuzeniyle kendini nikah masasında bulur.....