🍂 TEK BÖLÜMLÜK KISA HİKAYEDİR. 🍂 Ruhsuz bedenlerin belirgin izlerinin feryatları... Görmezden gelinen her acının en belirgin yarası... Ufak bir tebessümü, bolca hayal kırıklığını sırtlayan soluk bir imzanın hikâyesi... Deva'nın hikâyesi.

Bilim Kurgu | Romantik | Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir haftanın sonunda kendini kaybedip etrafındaki insanları onunla göz teması kurması için zorlamaya başladı. Onunla en az yedi saniye göz teması kuran kişilerde de aynı belirtiler görüldüğünde ilk yayılma başlamış oldu. Bunun ne olduğunu bilen bir kişi bile olmadı, hiçbir bilim insanı bu virüsün nereden geldiğini açıklayamadı. Ve YEDİ SANİYE VİRÜSÜ yayılmaya devam ederken ben hayatta kalanların alındığı Kamp 54'te, ölümü bekleyen sözde nişanlım ve dostlarımla beraber, kampa yeni gelen kişinin gizemini çözmeye çalışıyordum. Onun doğru olduğu bilinen tek adı Kapanın Sahibi'ydi ve gelişiyle her şeyin düzenini bozmuştu. Onunla ne kadar ters düşsek de çok yakında birbirimizin kaderini değiştireceğimizi bilmiyorduk. ❝ ❞ "Keşke bu şekilde tanışmasaydık Kapanın Sahibi." Yutkundu, kısılan göz kapaklarının üstündeki kaşları hafifçe çatıldı. Gözüme kızgın değil de acı çekiyor gibi gözüküyordu. Keşkeler hiçbir işe yaramazdı ki. Bizi üzmekten başka. "Yan yana olan iki kişi, ya birbirine iyi gelir ya da birbirini ölümüne götürürmüş." Başımı iki yana salladım, "Biz ikisini aynı anda yapıyoruz ama." dediğimde dudakları gergince kıvrıldı. "Seninle ikisine de var olan birini bulmak zordur..." Yanağımı seven parmağı durdu. Bakışları, içime işleyen sözcükleri bana en başından fısıldıyordu. "Sen buldun." "Sen de buldun." ❝ ❞

merkurgibi: çoğu insan beni görmüyor bile o kadar hiç, o kadar griyim ben merkurgibi: ben Güneş sistemindeki en küçük gezegenim, yani Merkür gibiyim, Dünyanın sadece 0.38 kadarıyım 𝐛𝐨𝐫𝐧 𝐨𝐧 𝐣𝐚𝐧𝐮𝐚𝐫𝐲 𝟐𝟎𝟐𝟎

2009 yılında, Leon adında genç bir kız, dünyayı terk eden büyükannesinin kilerinde ahşap bir kutu bulur ve bu kutunun içinde bulduğu hikayenin sonunu öğrenmek için yola koyulur. "Senden nefret ediyorum William. Senden nefret ederken bile seni seviyor olmaktan ayrıca nefret ediyorum." Düzenlenen sevgililer günü yarışmasına özel yazılmıştır. #SevgililerGünü2020 𝐛𝐨𝐫𝐧 𝐨𝐧 𝐟𝐞𝐛𝐫𝐮𝐚𝐫𝐲 𝟐𝟎𝟐𝟎

KARA KİRAZ SERİSİNİN İKİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ ~ Kadın bir okyanustu. Adam ise ona muhtaç kuru bir toprak. Toprak okyanusuna küstü. Okyanus, güneşin kendisini ısıtmasını ve yavaş yavaş yok etmesini istedi. Okyanus öldü, onu öldürdüler. Toprak intihar etti, en büyük ihanetini okyanusuna yaptı. Dila Karadağ! Yok sayılan, acıların cehenneminde ruhunun külleri bile bırakılmayan yaralı kadın... Yaşadıkları onu öldürmek istedi. Kaderi, iri parmaklarını kadının boynuna sardı ama o dayandı. Dila, yeniden ayağa kalktı. Dila, yine savaşacaktı. Onu dipsiz kuyudan çıkartan kişi ise bambaşka biriydi. Yepyeni bir intikam planının temellerini atan Dila, bu sefer intikam yolunda tek başına olacağının yeminini etmişti. Bu yol aydınlık değildi, Dila'ya ışık tutan yoktu. Bu yolu korkusuzca yürüyebilecek tek insan ise Dila'dan başkası değildi. Herkes yara bere içinde hayatta kalmaya çalışırken kader yine uğursuz ağlarını Dila ve Miraç'a mı saracaktı yoksa birbirinden uzaktayken kalpleri üşüyen bu ikiliye ördüğü ağlarla bir yorgan mı olacaktı? Kaderin bu seferki hamlesi neydi?

KARA KİRAZ SERİSİNİN BİRİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ +18 Şiddet, işkence içeren sahneler vardır! ∆∆∆ Dila Milat! Beş senedir babasının sonunu getirecek kasayı sakladığı için esir tutulduğu hücreden öleceğini düşündüğü gün mucizevi bir şekilde kaçar. Vücudu yara bere içinde iken evinden arkasına bile bakmadan kaçmıştır. Beş sene önce babası tarafından öldürülen sevgilisi Murat sayesinde ayakta kalan Dila, hayatın nasıl ilerlediğini, en basit eşyaları bile esir tutulduğu süre boyunca unutmuş bir kadın. Nereye gittiğini bilemeden yeni bir hayata doğru adımlarken kader ördüğü ağlarını genç kadına gösterir. Karşısına eşsiz bir aile ve Miraç Karadağ çıkar. Babasını yok etmek için girdiği hayat mücadelesinde yanında bu insanlar olacağından habersiz bir hikaye başlar.

Kayıp denizin gecenin karanlığı ile siyaha bürünmüş suları üzerinde eşsiz bir parıltı beliriyordu her gece. Deniz kayıptı ama Ay her gece oradaydı. Bir masal vardı, hatırlanmayan. İçerisindeki karakterleri kocaman bir boşlukta yeniden var etmiştik. Masal hatırlandığında yoktan var olan karakterlerin bir anlamı kalır mıydı? O deniz bulunduğunda üzerinde oluşan yakamozun bir anlamı kalacak mıydı? Kaybolmuş bütün masallarımıza, her gün kaybettiğimiz bütün umutlar, yaşamlar, gözyaşları, gülümsemeler uğruna, duvarlarını renklendirmeye ihtiyacı olan herkese ithafen. İyi okumalar...