Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Olsa olsa intihAşk olur bizimki.." "Prens savaşı bırakamaz, bıraktığı an çok büyük darbeler alır. Prensesi çok sevse de savaşa devam eder," dedim. Birkaç saniye hiç konuşmadan yüzüme baktı. "Eğer aralarında ki aşk gerçekse prens olur ama prensesi yaşatır," dedi. "Prens öldükten sonra prensesin yaşamasının ne anlamı kalır ki?" diye sordum. "Asıl o zaman anlam bulur prensin hayatı. Düşman prensin sadece bedenini öldürebilir, eğer prenses prensin öldüğünü düşünerek her şeye boyun eğerse prensin ruhunu da öldürmüş olur. Ama eğer ki savaşta aynı safta yer aldığı dost sandığı düşmanlarıyla savaşırsa ruhunu yaşatmış olur, " dedi. "İkisi de ölür, Prens ölürse prensesin yaşamasının hiçbir anlamı kalmaz," dedim. "Eğer prenses prensle aynı safta yer almaya karar verirse değil düşman, dünya bile üstlerine gelse zarar veremezler. Yeter ki prensesin yanı hep prensin yanı olsun," dedi.

-"Kürtaj yapabilirmiyiz?" diye sordu genç adam. Genç kız gözlerini kocaman açmış, genç Adama bakıyordu. Lakin genç adam, genç kızı takmıyor sorar gözlerle doktordan cevap bekliyordu. -"Evet daha çok küçük olduğu için kürtaj yapılabilir." dedi genç doktor, genç kıza acıyarak bakarak. -"O halde onu hemen hazırlayın, Derhal o bebekten kurtul?" dedi genç adam. Genç kız ayağa kalkıp yalvarmaya başladı. o kadar çok ağlıyorduki dedikleri zor duyuluyordu. -"Yalvarırım, yalvarırım onu benden alma. Söz veriyorum bir daha seni aramayacağım, rahatsız etmeyeceğim. Yalvarırım, bebeğimi de alıp giderim, karşına çıkmayız". Genç adam , genç kızdan duydukları ile daha çok sinirlendi adeta gözlerinden ateş püskürüyordu. -"Olmaz istemiyorum o bebeği! sende derhal odayı hazırla, fazla zamanım yok bir an önce kurtul ondan!" -"Yalnız bir sorunumuz var Yalın bey." dedi genç doktor hayla acıyan gözlerle genç kıza bakarken. -"Nedir?" -"Eğer şimdi kürtaj yapılırsa bir daha bebeği olamaya bilir ... devamı kitapta... || Wattpadde kızım için sonkez adlı ilk hikaye || Kitapta +18 yerler olacak bilginize 🐥 Başlama tarihi: 19 Nisan 2020❤️ YALIN ÖZDEMİR AYSU ERGİNEL #1 - sonkez: 07.05.2020 #1- için: 20.05.2020 #1-kızım: 05.06.2020 #2-Mafya: 21.06.2020 #1-Bebegim: 19.02.2021

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.