Jazz jest najskuteczniejszą bronią w walce z rasizmem. Dobra gra na trąbce czyni ludzi ślepymi na kolor skóry grającego. ~ Louis Armstrong Ich rasizm nie dotyczył, bo byli biali. Dopadła ich homofobia, bo miłość dwóch mężczyzn do siebie była zakazana. I wtedy pojawiała się muzyka, pojawiał się jazz, który jak najdroższy narkotyk sprawiał, że ludzie zapominali kogo kocha. Wtedy było pięknie. Lub Historia o tym jak saksofonista z Nowego Orleanu zakochał się w swoim kierowcy, który przejechał z nim całe Stany Zjednoczone. O Harrym, który marzył o miłości i żył jazzem. O Louise, który zakochał się w mężczyźnie i zdał sobie sprawę, że wbrew pozorom miłość do drugiego mężczyzny jest tak samo piękna i wartościowa jak każda inna miłość. O ludziach i świecie skąpanym w realiach roku 1950. O jazzie dzięki, któremu nikt nie widział kim byli. To wszystko w towarzystwie łąk, księżyca, książek i postaci, które stawiają przed czytelnikiem cały wachlarz społeczeństwa.

Harry Styles to znany na całym świecie piosenkarz, który traktuje wszystkich na tym samym poziomie, nie ważne czy ktoś jest mniej majętny, innego koloru skóry czy narodowości. Pewnego dnia zupełnie niespodziewanie trafia na nieprzyjemną wymianę zdań, która nie mogła zostać przez niego zignorowana. I to właśnie wtedy poznaje bezdomnego chłopaka, który z całą pewnością nie miał tak dobrego życia jakim został obdarzony Harry.

#171 w ff || Harry to introwertyk dosłownie nienawidzący ludzi, a Louis to bezdomny, który pokaże Stylesowi, co to jest miłość. cover by @MadamLeBieber