''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Neden Kızıl Leydi olduğunu, baştan beri söylemedin?" Demesiyle ona döndüm, üstü başı dağılmış yüzü kan içindeydi. Hafifçe bu haline sırıttım. Eserime daha yakından bakmak için ona doğru yaklaştım. Ne yaptığımı çözmeye çalışır gibi bir hali vardı. Kulağına doğru yaklaşıp hafif bir nefes verdim. Sinirli olduğunu biliyordum, ama daha fazla sinir bana daha fazla avantajda verirdi. "Eğer bunu sana söyleseydim bu oyunu sana karşı ve diğerlerine karşı nasıl oynardım söylesene? Unutma ben Kızıl Leydi değilim ben hala senin ölüm meleğinim." Dememle boynuna bir öpücük kondurdum. Hızlı bir şekilde çekilip suratına bakmaya başladım. Vücudu daha gerilmiş ve dişlerini sıkmaktan çenesi kasılmıştı. "Seni öldürüceğim, biliyorsun dimi?." "Hayır hayır sen beni öldürmeyeceksin. Sen benimle birlikte biticeksin! Unutma Pamir Korkmaz! Ben bu oyunu başlattım ve benim istediğim gibi biticek. Sen bana aşkınla ben sana nefretimle yanıcağız, her tanemiz bir kül parçası olana kadar yanıcağız. Çünkü bu oyuna ancak böyle bir son yakışır...