Trzecia część "DON'T BE AFRAID. IT'S JUST LOVE". Tym razem los postanowił rozdzielić KiMi i Chan'a na dwa różne kontynenty. On - Zagubiony Brytyjczyk, który walczy ze swoim sumieniem i próbuje przypomnieć sobie wszystko za wszelką cenę. Ona - wesoła i optymistyczna Amerykanka, która nagle w swoim życiu dostrzega, że cis jest nie tak. Odczuwa pustkę w sercu. Oboje mimo zapomnienia, starają się odnaleźć to, czego potrzebują. Na drodze między nimi jednak pojawiają się przeszkody. Ale tym razem nie znajdą siebie po wyglądzie ani nawet po imieniu. Tym razem WSZYSTKO zostało zmienione.

Tak jak w tytule 👌

Druga część książki DON'T BE AFRAID. IT'S JUST LOVE. Jak wiemy, KiMi staje się duchem, ponieważ Chan zabiera ją do świata duchów, przez co ona sama staje się umarła. Przenosi się do drugiego wymiaru, dzięki czemu Chan dostaje się do wymiaru dziesiątego, czyli jak się okazuje wymiar pierwszy. Po dwudziestu pięciu latach powraca do świata ludzi, gdyż czas w innych wymiarach płynie o wiele szybciej. Chłopak zapomnina o dziewczynie, która postanawia dać mu spokój, ponieważ jego szczęście staje się dla niej najważniejsze. W tej części jednak chłopak na nowo ją poznaje, tylko niczego nie pamięta, dziewczyna jako duch na nowo przekonuje go do siebie i na nowo stara się wzbudzić w nim jakiekolwiek uczucie do siebie, jednak CO MOŻE DUCH?... Śledźcie dalsze losy bohaterów.

When you said your last goodbye I died a little bit inside I lay in tears in bed all night Alone without you by my side r o z p o c z ę c i e : 22.07.2019 z a k o ń c z e n i e : 28.09.2019

- No tak.. Jesteś maszyną. Nie masz uczuć. - mruknął smętnie i westchnął cicho, tuląc do siebie drobniejszego chłopaka. - Ale ja chcę mieć uczucia.. - wyszeptał i spojrzał na niego. ~~~~~~~ Data wydania: 30.09.20

"Jeśli będzie ci niewygodnie, możesz się położyć obok, tylko trzymaj się swojej połowy. Nie jestem typem przytulaska. "

#1 - duchowe (15.11.2020) OMG 18-letnia KiMi jest świadkiem śmierci szarowłosego, sympatycznego chłopaka. Zginął będąc potrącony przez samochód, przez nieuwagę. Dziewczyna czuje się winna, ponieważ zapatrzył się na nią kilka sekund przed wypadkiem. Od tego momentu zaczynają dziać się dziwne rzeczy. KiMi boi się i nie wie, co powinna ze sobą zrobić. Jej matka ma zamiar umówić ją na wizytę u psychologa, lub psychiatry. Zdesperowana dziewczyna zwraca się o pomoc do kuzynki i jej rodziny. Pozwala też na spotkanie ze specjalistą. Jednak dzieje się coś, przez co rezygnuje ze wszelkiej pomocy i jest w stu procentach pewna, że jest normalna. Poznaje tajemnice, które innym ludziom nie będą znane dopóki nie skosztują śmierci. Osobiście dostaje, jak to jest kogoś kochać. Kochać nad życie.

Yang Jeongin jest to zamknięty w sobie osiemnastolatek, który po śmiertelnym wypadku swojego ojca został zaniedbany przez zapracowaną mamę. Nie mając przyjaciół, a jedynie wrogów i dręczycieli, chłopak był skazany na siebie samego. Pewnego dnia jego matka zaproponowała mu wyjazd na dwa miesiące nad morze. Młody Jeongin chcąc coś zmienić w swoim życiu postanawia opuścić rodzinne miasto i wyruszyć w nieznaną podróż. Do szczęścia jest wiele dróg, lecz na każdej z nich czyha jakaś przeszkoda... _-_-_-_-_-_ pisane w formie pierwszoosobowej,; pisane w formie opowiadania z perspektyw bohaterów,; zmieniony wiek postaci,; treść zawarta w opowiadaniu może być niestosowna dla niektórych czytelników zważywszy na poruszane tematy i momentami niestosowny język. dlatego też proszę mieć tego świadomość i czytać na własną odpowiedzialność,;

Miał wrażenie, że jego życie będzie ciągle takie samo. Że zawsze będzie stał z boku, przyglądając się, jak inni chwalą się swoimi talentami, podczas gdy on, przez brak akceptacji, mógł jedynie patrzeć. Zdążył się do tego wszystkiego przyzwyczaić, odpychając na bok myśli mówiące, by spróbował. Uważał, że pozostanie w cieniu to najlepsze wyjście. Ale ona nie była kimś, kto tak po prostu miał zamiar pozwolić mu odpuścić.

Każdy ma swój własny powód, by wstać rano z łóżka. Dla jednych to cel do osiągnięcia, dla innych to druga połówka. A dla niej powodem do otworzenia oczu była świadomość, że wraz z końcem miesiąca będzie mogła napisać kolejny list. List, w którym zawrze swoje wspomnienia, ale którego do nikogo nie zaadresuje. I choć nigdy nie pisała do konkretnej osoby, to z czasem na papierze zaczęło coraz częściej pojawiać się jedno imię.