Anoreksiya hastalığı olan Dalya adındaki bir genç kızın hikayesi. Gözlerini her sabah yeni bir güne açtığında, İlk aklına gelen şey sadece hissettiği acılardı genç kızın. İnsanların ruhu farklı güzellikler ile yıkanırken, onun ruhu yalnızca saf kötülük ve acıyla yıkanıyordu. Dalya'nın tek amacı vardı. O da bir parça umut ile bir ömür yaşamaktı. Hikaye ilerleyen bölümlerde Dalya'nın arkadaşı Çağıl'ın Dissosiyatif Kimlik Bozukluğu (Çoğul kişilik) hastalığını da ele alıyor. Bu hikayede mutluluğa yer yok. Tamamen gerçeklere dayalıdır.

Bugün günlerden "Başlangıç". Yeni bir güne,yeni bir okula,yeni bir eve,yeni arkadaşlara kısacası yeni bir hayata. Hayatı bunlarla kısıtlamak ne kadar basit,kolay ve saçma değil mi? Oysa ki konuşmaya bir başlasan,içini bir döksen neler var... insanlar,günlük tutar, zehrini,öfkesini,mutluluğunu paylaşmak için. Kimisi rahatlar ve defter bitince atar,kimisi yazdıkça nefretini büyütür,daha fazlasını ister. Yakar,yıkar... En son arkasına bakar, ben ne yaptım diye,şok olur çünkü her şeyi kendine yapmıştır,yaktığı,yıktığı kalplerin arasında bir tek onları hurda değil kendisini de hurda çıkarmıştır. Pişman olur ama son pişmanlık fayda etmez artık o toz bulutunun ardında yıkık dökük binlercesini bırakmıştır. işte o yüzden yazmıyorum.Günlüğe yazmaya kalksam sayfalar alır,yetmez,okudukça küllenir. İşte o yüzden hep gülüyorum,o yüzden çok konuşuyorum ben... Ben yazarak onlara bir defterin içine hapsetmeye layık görmüyorum,arada bir resim yaparak paylaşmayı seviyorum.Gülüyorum çünkü herkes somurtur,herkes serttir ama gülmek o kadar zordur ki yaşadığın her şeye rağmen. Hiç yıkılmayacağını sanarak yaşamak bir aptallık. İşte ben de zamanla o aptallığı tattım ve yıkılacağım güne kadar savaşacağım.Benim kitabımda ağlamak yok yıkılana kadar ! Merak ediyorsunuz değil mi ben kimim? Ben, TAMAY YILMAZ'IM. 18 yaşında son sınıf lise öğrencisiyim. Mimar bir abiye sahibim. Babam nasıl olduğunu bilmediğim bir gerçekle öldü. Ve bu belirsizlik canımı çok yakıyor.

"Hani hep olur ya kitaplarda! Oğlan kötü çocuktur! Böyle bir cadde, mekân gibi bir yer falan vardır! Oranın sahibidir! Herkes önünde eğilir falan! Sonra bir kız çıkar! Böyle masum iyi niyetlidir melekler gibi prenses gibi-" Ada tam kendi hayatıyla kitapları özdeşleştiriyordu ki Emre'nin sinir bozucu sesiyle lafı yarıda kesildi, "1)Biz gerçek hayattayız. 2)Ben kötü çocuk değilim. 3)İşim gücüm yok cadde sahibi mi olacağım? 4)Millet niye benim önümde eğilsin? 5)Senden prenses ya da melek olmaz. Olsa olsa cadı olur. Ve söylemeyi unuttuğun şık, 6)Ben âşık olmam." Dolan gözlerini kapattı kız. Bir süre öylece yürüdü. "Öküzsün biliyorsun değil mi?" dedi sinirle. Emre her ne kadar içinden 'Ama bu öküze âşıksın.' Dese de dışından, "Bunu bilmene rağmen peşimden geldiğine göre mazoşist olmalısın." Dedi pişkince sırıtarak. Ardından hızlıca önden yürümesine devam etti. Bu herif nasıl oluyordu da her ortamda bu kadar mükemmel gözükebiliyordu?! ************ "Öküzlükte mastır yapmış bir insansın!" dedi kız güç sessizce. "Bunu zaten biliyoruz." "Evinin kapısına 'Dikkat, öküz çıkabilir!' diye bir tabela asacağım. Böylece insanlar bilgilenip gelmeyecek. İnsan hayatı söz konusu sonuçta." Emre göz devirdi, "İnsanlar senin gibi bir maymun suratlıya katlanabiliyorsa eminim bana da katlanırlar." Bu kez göz deviren Ada idi. "İnsanların senin gibi bir parazite karşı bağışıklığı olduğunu sanmıyorum." "Bana bak, alırım ayağımın altına!" dedi oğlan sinirle.

artık yazamıyorum hissetiklerimi....sanırım biraz kayboldu hislerimişte bu yok olmakbir gün yazılacak kelimelerim tamemen son bulacakve biliyorum o gün ardımdan kimse ağlamayacaksessizce yok olacağım zaman azalıyor ve hala yazıcaklarım var ama artık yazamıyorum hislerimibir bir köreliyor duygularımben, ben değilim anladım...  Şiir 1,2,3 şeklinde sırayla yazdıklarım ve öylesine diye kompozisyon şeklinde yazdıklarım bana ait çalıntı değil çalıosanızda adımı yazın altına lütfen...