Düşünülmüş her adımın, düşüşleri olacağından bihaber el sıkıştılar.

"Bir denizcinin evine dönmesi, kırlangıçların umurunda olmaz." Çimen'den tanıdığımız İrem Ardıç'ın hikayesidir. Bu hikayeyi okumuş olmak için Çimen'i okumuş olmanız gerekmez ancak okuduysanız elbette konu bütünlüğü açısından küçük bir fark hissedeceksinizdir. :)

-Gerçek ailem kurgusu- 17 yıl sonra gelmişler biyolojik aileniz diyorlar. Hadi oğlum, nerede bende o şans? TAMAMLANDI✅

Yazar, bilindik kurguları kendi bakış açısıyla tekrardan şekillendirmeyi seviyor. Bu yüzden bu hikaye alışık olduğunuz pek çok klişeyi -düşündüğünüzden daha fazlasını!- barındırıyor! Fakat endişelenmeyin, burda esas amaç...her zaman bir başka seçeneğin var olduğunu göstermek. Sınıf farklarıyla donatılmış romantik bir aşk hikayesinden bahsetmek için kimsenin aşağılanmasına, incinmesine veya gurursuz davranmasına gerek yok. Hatta bakın ne diyeceğim, sınıf farkı denilen şeyin de aslında bakış açısından başka bir şeyi temsil etmediğini bağıra bağıra anlatıyor bu hikaye. Kulak vermek isterseniz eğer, kahramanlarımızdan bir tutamcık 💜 'Madem öyle, sizinle bir şeyler içip sohbet etmeyi çok isterim. Hazır yüzünüzü güldürebiliyorken...' Bu defa gülüşünü saklamaya çalıştı, fakat görmüştüm. Saçma sapanda olsa onu güldürebilmeyi başarmıştım. 'Çok iddialısınız Emir bey.' 'Delillerim var.' 'Güldürmesi hatta eğlendirmesi zor biri sayılmam.' Hah! Gözlerimi devirip sessizce mırıldandım 'Sen onu birde bana sor!'

*Yetişkin içerik barındırır. *Nefretten aşka/anlaşmalı evlilik kurgusu --- "Kimi öptüğünün farkında bile değilsin," dedim üzerime tüm ağırlığıyla kapanan bedenini omuzlarından hafifçe iterek. Yüzlerimiz arasında bir nefeslik mesafeden fazlası yoktu. Aldığı her nefes benden doğuyor, aldığım her nefes ondan kopuyordu. Az önce dudaklarıma dokunan dudaklarını diliyle ıslattı ve ardından göğsü şişerek göğsüme yaslandı. Altında ezilmeye, o isteyerek üstümden kalkmadıkça son veremeyeceğimi biliyordum. Yatakla arasında kalan bedenimi kıvrandırıp yormak yerine onu ikna etmek için dudaklarımı araladım. "Sarhoşsun, farkında bile olmadan beni öptüğün için pişman olduğunu haykırdığın bir sabaha uyanmak istemiyorum." "Kim olduğunun farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" diye sorarken sarhoşluğunun izlerini taşıyan sıcak nefesi yüzümü okşadı. "Karımı öptüğümün farkında olmadığımı mı sanıyorsun?" İrkilerek gözlerimi kırptım birkaç kez. Etrafta birilerinin olup olmadığını görmek için delice odaya bakındım. Kimse yoktu. Cevahir Avcıoğlu'nun beni 'karısı' olarak benliğine katmasına sebep olacağı oyunumuzun seyircilerinden hiçbiri burada değildi. Dudaklarını biraz önceki hafif baskıdan çok daha yoğun bir biçimde yeniden dudaklarıma bastırdığında zihnim binlerce soruya aynı anda yanıt aramaya başladı. Bizim dünyamızda her şey sahteydi. Her şey oyundu. Seyirciler gittiğinde perde kapanır, oyuncular birbirlerinin yanından hızla kaybolurdu. Ama şimdi ilk kez, hatta belki de son kez seyircisiz oynuyordu oyununu. Avcıoğlu'nun kurallarına kendisinden başka kimse karşı çıkamazdı. Bizim için yıkımı getirecek olan da, işte bu nedenle, bizzat kendisi olacaktı. --- '260224

Müge, annesini karşısına alarak İstanbul'dan çocukluğunun şehri Ankara'ya taşınır ve ilk geceden sokakta kalır. Son parasıyla tuttuğu kıymetli evi, daha içinde bir gün bile geçiremeden, yangında kül olmuştur. Bunun üzerine Müge, geçici bir süre için abisinin en yakın arkadaşı Kaya ile birlikte yaşamak zorundadır. Kötü haber, Kaya da en az abisi kadar kapalı devre bir profildir. Daha kötü haber ise, aylardır kendisini "Pelin" diye tanıtarak sahte hesaptan flörtleştiği karizmatik yabancı da Kaya'dan başkası değildir. Sanki bütün gezegenler sıraya dizilmiş ve Müge'ye kozmik bir şaka hazırlamıştır. Ne gazetede astroloji köşesi yazarken sıktığı palavralar ne de "Sevgi Sezgin" rumuzuyla verdiği saçma ilişki tavsiyeleri, Kaya ile içine düştüğü düğümü çözmeye yardımcı olacaktır. Müge, biricik kedisi Pekmez de dahil herkesin yalan söylediği bu dünyada hem geçmişin sırlarıyla yüzleşip hem de Kaya ile bu defa gerçek bir ilişki kurmayı başarabilecek midir? Peki Pelin ile Müge arasında kalan Kaya, gerçek aşkı seçebilecek midir?

Dans ettiği prensesi, merdivende düşürdüğü ayakkabısından tanımaya çalışan fetişist prensin değil; hazırladığı listeye en uygun prensi arayan, prensesin hikayesi. İstanbul Masalı'ndan tanıdığınız Kuzey Deniz nam-ı diğer, Hiter Jr. ve gizli bir halk kahramanının (!) kahkahalarla dolu trajıkomik masalına hoş geldiniz. & Not: Bu hikaye İstanbul Masalı'nın devamı niteliğinde DEĞİLDİR. Tamamen bağımsız bir kurgudur.

**Sizi yavaşça yakacak, sıcacık bir aşk hikayesine hazır mısınız? 🔥 Hem de ölümden sonra.** Burası Yurt. Burada hepimiz ölümle yaşam arasına sıkışmış birer ruhuz. Nedenlerimiz farklı. Yarım kalmış bir hikaye, bir hata, bir yanlış anlama, pişmanlık, özlem... Amacımızsa ikinci bir şans. Ya bir şekilde hayatın yolunu geri bulacağız ya da mutlak sona yürüyeceğiz. Ben, evime, mükemmel hayatıma ve kusursuz sevgilime dönmek için her şeyi yapmaya hazırım. Tek sorun, ruh eşin diye yanıma taktıkları kendini beğenmiş oğlan. Ve belki bir de... geride bıraktığım hiçbir şeyin düşündüğüm kadar mükemmel olmadığını keşfedecek olmam... **Bu çizimli bir kitaptır ve çizimler bana aittir.**

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Gelecekteki Kocam: Bak, her kimsin bilmiyorum ama son kez soracağım Gelecekteki Kocam: Numaran telefonumda 'Kalbimin Pili' diye kayıtlı Gelecekteki Kocam: Ama ben senin kim olduğunu bilmiyorum, bu numarayı da tanımıyorum Gelecekteki Kocam: Yani soruma cevap verirsen beni çok mutlu edersin Gelecekteki Kocam: Sen kimsin?