Bir tek Sana inandığımı biliyorsun. Bir tek Sana sığındığımı... Ama sen beni duymuyorsun sanki. Son zamanlarda böyle hissetmeye başladım. Çünkü artık gül kokmuyor ellerim. Kan izleri var; kimlere ait olduğunu unuttum. Utandığım için dua edemiyorum Sana.. Ve... Kırgınım biraz aslında. Beni duymayı reddedip iblisin kucağına emanet ettiğinden beri kırgınım Sana. Tek istediğim onu bana geri vermendi. Vermedin... Şimdi kendimden vazgeçerek geri almaya çalışıyorum diye kızma bana çünkü ben bedelini ödemeye başladım.' İnsafsız avcının gölgesinde cehennemi büyütüyorum içimde. Senin için. Amber rengi gözlerini yeniden görebilmek için...

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

-TAMAMLANDI- "Oğlum, yürüyemiyor. Yani tekerlekli sandalyeye mahkum." Dedikten sonra tekrar gözlerime baktı. Şaşkınlık ile kedimin taşıma kabını düşürecek gibi olsam da son anda yakalayabilmiştim. Ne demek oğlum tekerlekli sandalyeye mahkum? "Ne? Nasıl yani, engelli mi? Bunu bana nasıl söylemezsiniz?" Bağırarak kurduğum cümlelerden sonra mahcup bir bakış gönderdi. Bu asla affedilir bir şey değildi. Ben onunla nasıl yaşayacaktım. Üstelik iki yıl boyunca? Şaka gibiydi. "Üzgünüm. Bunu kime söylesem anında vazgeçiyordu bende sana imza attıktan sonra söylemeye karar verdim. Ben şimdi gidiyorum. Evde iki çalışan kadın var sana yardımcı olacaklardır. Şoföre ihtiyacınızın olacağını sanmıyorum ama Kemal Bey burada olacak. Bu arada, sözleşmemizi ve maddelerini unutma lütfen." Dedikten sonra ileride onu bekleyen arabaya bindi ve gözden kayboldu. Şaşkınlık ve sinir ile elimdeki kafesi yere bıraktım ve boşta kalan elimi ağzıma kapatarak çığlık attım. Beni getiren şoför -adı Kemal'miş- bana deli görmüş gibi baksa da umurumda değildi. Resmen kandırılmıştım. • • • Yayımlanma tarihi: 31.07.2020 Not: Kemal Ali ve Lale hayal ürünüdür. Lütfen gerçek hayatta onlar gibi birilerini aramayınız. Aksi takdirde evde kalabilirsiniz. Wattpad'de 'Anlaşmalı Eş Aranıyor!' adı altında yayımlanan ilk kitaptır. Kitap kapağı için @sueinthemusicbox'a teşekkür ederim. Beğenerek okuyacağınızı düşünüyorum. #1 Yalan #1 Engelli #2 Romantizm #3 Evlilik #17 Gençkurgu #15 Gençkızedebiyatı #38 Aşk #20 Wattpad