Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Bir dostluk hikayesi. Çalkantılı dostluklar, aşklar ve kırıklar. (Gerçek hayattan kurgulanmıştır.)

Onu 5 yaşımdan beri tanıyordum. Birbirimizi gördüğümüz ilk andan beri kavga ediyorduk. Sanki her kavgamız da daha da bağlanıyorduk. Birbirimize her laf sokuşumuz bizi daha da yakınlaştırıyordu. Birbirimize ettiğimiz hakaretler sanki aslında söylemek isteyipte söyleyemediğimiz hisleri barındırıyordu. Yada sadece bana öyle geliyordu. Yaptığı öküzlükler bana değer vermediğini gösterirken yaptığı iyilikler bana değer verdiğini gösteriyordu. Ne yapmaya çalışıyordu? Peki ben ne yapıyordum? Ona değer veriyormuydum?

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Aşk bazen kapıyı çalar, bazende adeta kırardı.İrem'de de böyle olmuştu.Çok hazırlıksız yakalanmıştı aşka.Hiç beklemiyordu bu ani kalp çarpıntılarını.Ama olmuştu işte.Birden aşık oluvermişti o'na.Hiç tanımadığı ama bir o kadar da güvendiği Berke'ye. Aşk zordur derler.Peki ya karşılıksız aşk?İşte o adamı yakıp kavurur.Bana inanmıyorsanız gidin Yeşim'e sorun.En iyi arkadaşına aşık olup hayatını berbat ettiğinde bunu düşünmüştü:Karşılıksız aşk zor.Hemde çok zor.Aşktan kaçmaya çalışmıştı ama kaçtıkça daha çok içine çekiyordu onu aşk.Bir bataklık gibi. Meral'e gelirsek...Ailesiyle(kısmen annesiyle) sorunlar yaşayan bir genç kız o.Hayatını annesinin onu sevmesi için çalışarak yaşayan Meral annesinin değilde kendinin sorunları olduğunu düşünüyor.Annesinin onu sevmemesinin altında yatan gerçeği öğrenmeye hazır mısınız? Önceden hiç aşık olmamıştı Meral.Fakat aşka inanıyordu.Herkese çok çabuk güveniyor çünkü buna ihtiyacı var.Yani yanında birinin olmasına.''Ona destek çıkacak''birinin olmasına.

Almanya'ya gitmemle hayatımın degismesi, neredeyse ayni anda oldu. Yeni okuluma alısmak bir yana bir de evde beni bekleyen bir cocuk vardi. KUZENİM!

Bu hikayeye başlayıp; elinden bırakamayan, bir günde tüm hikayeyi bitiren ve hatta derste okurken yakalanan, otobüste okurken ineceği yeri kaçıran, sınav haftasında başladıysa hiç birine çalışamayan, annesinden sürekli 'bırak artık şu telefonu' repliğini duymasına rağmen heyecanla devam eden, bunlara rağmen iyi ki okumuşum, diyen okuyucularım var benim. Bu hikaye elinizden bırakamayacağınız, okuyarak üstte yazdıklarımı yaşama olasılığınızı arttıracağınız ama yine de bana gelip 'yeni bölüm yaz' diyen okuyucularımdan olacağınız bir hikaye. İnanmıyorsanız deneyebilirsiniz, "Tatiller her zaman güzeldir ama en güzel tatil daima yaz tatilidir. Tutku hiç gitmesin, yaz hiç bitmesin." Demiştik, yaz bitti, peki ya aşk? Tüm hakları saklıdır.

* Oğlanın evlenmek için zorlandığı hikayeleri bilirsiniz. Hani şu evlenmezsen para yok tarzı olanlar... İşte yine o tarz bi hikaye ama bu sefer küçük bir fark var. Bu hikayede kızını zorlayan, evlendirmeye çalışan bir baba ya da anne yok. Peki o zaman bu kız neden formalite evliliği kabul ediyor? Cevabı üç harfli : Aşk. * -Kitap olacağı için bölümleri kaldırmak durumunda kaldım. Fikir sahibi olmanız için ilk bölümler duruyor-

"Eğer 18 yaşında , sevgilin olmazsa , yalnız olursan, benimsin." "Benimsin?" "Evleniriz yani. Sonsuza kadar benim olursun." "Be-" "Anlaştık mı?" "Peki . . Anlaştık ."

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.