Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.

bilinmeyen numara : sen ruhuma cemre diye damlamadıktan sonra ben bu bedende neyleyim aşk da sen, hasret de sen, ben de sen.... cemre : beni bu kadar çok mu seviyorsun ? bilinmeyen numara : aklının alamayacağı kadar çok kır papatyası.... cemre : herkes bana papatya derken sen niye kır papatyası diyosun ki ? bilinmeyen numara : çünkü kır papatyası kadar minik, en az onun kadar masum ve güzelsin kır papatyası....