Anoreksiya hastalığı olan Dalya adındaki bir genç kızın hikayesi. Gözlerini her sabah yeni bir güne açtığında, İlk aklına gelen şey sadece hissettiği acılardı genç kızın. İnsanların ruhu farklı güzellikler ile yıkanırken, onun ruhu yalnızca saf kötülük ve acıyla yıkanıyordu. Dalya'nın tek amacı vardı. O da bir parça umut ile bir ömür yaşamaktı. Hikaye ilerleyen bölümlerde Dalya'nın arkadaşı Çağıl'ın Dissosiyatif Kimlik Bozukluğu (Çoğul kişilik) hastalığını da ele alıyor. Bu hikayede mutluluğa yer yok. Tamamen gerçeklere dayalıdır.

Ve ışıldayan bir yıldız kaydı gökyüzünden, iki gencin hayatı yeniden kesişirken. Uslanmaz kader, iki gencin birbirlerini tanıyor olmalarını nadir bir tesadüfe bağlayan zıt hayatlarına, birlikte bir yön çizmelerini sağladı.

Genç kızın yüzünde masum bir gülümseme belirirken dilinin ucuna gelenleri söylüyordu, nedenini bilmediği bir şekilde hiçbir şeyi umursamadan konuştu. "Huzuru dinliyorum," dedikten sonra bir elini genç adamın sarsılmaz geniş göğsüne yerleştirdi. "Tam burada." Genç adam bir süre ne demesi gerektiğini bilmeyerek sessiz kaldı, bu süre içinde bir eli kızın dalgalı, karamel rengi saçlarına gitmişti bile. Aralarındaki bağı inkar etmeye çalışsa da kıza dokunduğunda aralarındaki çekimi hissetmemesi imkansızdı. Her dokunuşunda ona daha yakın olmak istemesini, ona daha çok dokunmak istemesini inkar etmek artık imkansızdı. "Hissettiğin sadece huzur mu?" Genç kızın yanaklarına tatlı bir ısı çökerken ne diyeceğini bilemiyor, kalp atışları da heyecanıyla hızlanıyordu. "Bilmiyorum," diye yanıtladı kız kısaca. "Sen ne düşünüyorsun?" Alacağı cevaptan korkuyor olsa da yine de sordu, bugüne kadar yaptığı gibi. Genç adam hafifçe güldü, kızın duymayı en sevdiği şeyi yaparak. "Sen benim tesadüfen bulduğum dört yapraklı yoncamsın." * Yollarını kaybetmiş iki gencin tek sahip olduğu, kırılmış ruhlarıydı. Tesadüfler kaderin cilvesiydi, kader muzip oyunlarıyla iki gencin yollarını birleştirecek, aşk ise onların yaralı ruhlarını tılsımlı büyüsüyle iyileştirebilecek miydi?

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Herkes hayatımdan çıkarken Güven veren kimse kalmazken Soğuk kalbimi ele geçirirken 22 sayısı hem başlatıp hem yok ediyor beni... 🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹 Bir süre düşünüp karşılık verdim. ''Hikaye değilde oyun mu olsa o? Hikaye belki burada biter ama kısa bir oyun mu oynasak senle'' ''Nasıl bir oyun?'' ''Amaç eğlenmek. Zaman kısıtlı. Elimizde silahlar düşmanları kovalarız. Oyunda rastgele seçilmiş iki kişi. Bir takım olur. Sonra iki kişi daha gelir. Gizem ve Emre. Dörtlü bir takım koca örgüte karşılıklı savaşır. Kazanır mıyız bilmem. Ama oyun bitince çıkarız oyundan. Belki başka bir oyunda yine karşılaşırız. Kim bilir?'' ''Oyunlara takıksın'' Güldüm. Haklıydı. ''Yine de..'' bana baktı. ''Oyun teklifiniz kabul edilmiştir Bayan Su'' ''Oyuna hoş geldiniz Bay Evren.'' ''İyi oyunlar.'' ''İyi oyunlar'' 🔹🔹 Başlangıç: 1 Şubat 2018 Bitiş: 11 Ocak 2019