İnsan kendine yetebilir mi? Eğer yalnız olmaya alışıksa gayet yetebilir ama değilse zaman alır. İmkansız değil, yapılabilir şeyler. Zor olan kalabalığın içinde yalnız kalmaya zorlanmak, kendine yetebilmeye zorlanmak. Ben Akşın, sadece Akşın. Kalabalık ailesi içinde yalnızlığa zorlanmış biriyim. Bilinmeyen, görülmeyenim.

Aşiret denilince aklınıza ilk ne geliyor? Küçükken bana "Aşiret kötüdür." demişlerdi bu nedenle benim aklıma ne kadar kötü oldukları geliyor fakat küçüklüğümden beri bana aşiret için "Kötü." diyen ailemin beni aşirete satmasına ne demeliyiz? -- Eva 18 yaşına girmesiyle ailesi onu hiç tanımadığı Batuhan isimi birine satmıştı. Eve oraya köle diye giderken Batuhan özgür olmak istiyordu. Peki, sizce ailelerin bile birbirini tanımadan eşya gibi öz kızını satması ne kadar doğru? "Kusura bakmayın ama ben karımı kendime dahi ezdirtmem, onunla konuşurken saygı çerçevesine dikkat edin."

Habil Esat HARMANŞAH Soyum, memlekette kök söktüren dedeme dayanıyor. Asilliğimi babamın damarlarında dolaşan Harmanşah kanından, gücümü annemin duruşundan alıyorum. Duruşum mert, bakışlarım keskin, ellerim ise nasırlı. Damarlarımda dolaşan kanın hakkını veriyorum kesinlikle. Namertlere meydan okuyorum bir bakışımla. Demir gibi paslanmış, şarap gibi yıllanmışım. Dedemin ellerinde demlenmişim. Bu 'işkolik' lakabımı kolay elde etmemişim elbette. Soğuk, işkolik, egoist, huysuz. Ne derseniz deyin. Beni tanımlayacak tek bir kelime yok. Bir rüzgar gibi esiyor, fırtına gibi gürlüyorum. Duygulara yer yok hayatımda. Ben bir Harmanşah'ım, anlıyor musunuz? Hata yapma lüksüm yok. Aşık olma lüksüm yok. Delikanlı çağımı çoktan geçtim. Otuzuna basmış, yolun yarısına varmaya az kalmış bir adamım ben. Soyadımın hakkını veriyorum tıpkı babam ve dedem gibi. Ta ki, Dilber'imi bulana kadar. Onu bulunca anlıyorum. Bir HARMANŞAH bile bir kadının önünde diz çökebilirmiş. Çok geç öğreniyorum. Bir HARMANŞAH'ın katlini bir kadın yazabilirmiş, o narin elleriyle.

Yetişkin içerik❌ --- "Az kaldı. Yakında sigarayı günde iki pakete çıkarıcam..!" "Neden?" Hafifce güldü dudaklarıma doğru. Gülüşü,hayattı. Nefesi,nefesimdi. İhtiyac gibiydi.. "Soruyor musun gerçekten?" Başımı usulca salladığımda, burnum burnuna sürtündü..ikimizin de bakışları birleştiğimiz noktayı bulduğunda , kara girdapları ardından dokundu usulca gözlerime.. Nefesini bi kez daha dudaklarıma bıraktığında sigara kokusunu derince içime çektim. "Çünkü Ezel'im.." Gözlerini kapatıp anlını anlıma bastırdı. "Sen benim ecelim olmadan.." Burnumun ucunu dolgun dudaklarıyla öptü usulca.. "Sigara alsın canımı..!" Ezel&Azad.. ---- "Biz bu sokağın adamlarıyız Beyza. Elimizde şu an olan paraya değil, şu yaşımıza nasıl geldiğimize bakacaksın. İki ayağımız bok çukurunda yetiştik biz. Biz adam ettik bu sokağı,bu caddeleri.. Hiçbir zaman vazgeçmedik ama. Bu hallere nasıl geldik,bi biz, bi allah bilir." Bakışlarım, gözbebeklerinde canlandı yavaşca. Bakışı, aldı beni bu gece. Herşeyimi tekrar aldı. Yine, sormadan aldı. Seviyordu. Bunu bir adamın gözbebeklerinde görmek.. İnanılmazdı. Yüzü yüzüme yanaştı yine. Elleri belimi sardı şiş karnımın etrafına dolanarak.. Nefesine muhtaçlığım, benim acizliğimdi. Aşk, bambaşka birşeydi. İnsan, neye uğradığını şaşırıyor, eli ayağı tutmuyordu sanki. Şu an ellerime hakim olamayıp kaslı kollarına sarılmam, tamamen kontrolüm dışıydı. Bizi yöneten,yine aşktı. Anlını, anlıma yasladı usulca. Nefesini nefesime bıraktı. " O yüzden boşuna uğraşma güzellik yüküm. Bizim aklımıza girene, çıkmak nasip olmaz." Beyza&Semih.. --- Hayatın zorluğunda sürüklenen iki kuzen, bilmeden daha büyük bir çıkmaza girer. Aşktan kim kaçabilirdi ki? ** 🔥YAYIMLANMA TARİHİ: 05.04.2021🔥 -Kapak tasarım @watpadkapaktasarım' a aittir. -En ufak bir al

Kitap askıda, yeni düzenlemelerle çok daha iyileşmiş bir şekilde dönecek. Başlama Tarihi: 01.06.2021 #1 kod 19.08.21

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

KİTAP OLDU Gece İstanbul'un üzerine çöktüğünde, yollar evlerine ulaşmak isteyen son insanları da uğurlar. Ve şehir, sessizliğe gömülüp kurbanlarını bekler. Karanlık ve uzun gecelerin kapıları açılır. Ve katil ortaya çıkar. Işıklar söndüğünde, Geceyi kısmen aydınlatan ay, cinayeti soluk ışığında saklar. Zaman akıp gider... Başkomiser Barış ve komiser Azra katili bulmak için zamanla yarışırlar. ... Barış bir gökyüzüydü; her daim bulutsuz, temiz ve serindi. Ben ise o gökyüzünün muazzam ışığında hayat bulan bir topraktım. O ışık olmazsa karanlığa karışıp yok olabilirdim. ''Katili sen olmadan da bulabilirim fakat sen olmadan nefes alamam.''dedi ve bana biraz daha yaklaşıp devam etti. ''Nefesim kesilirse ölmez miyim?'' Gözlerim yakından daha da parlak görünen gözlerini hayranlıkla izlerken ellerim kısa sakallarına gitti. Güçlükle yutkundum.''Ben senin nefesin miyim?'' Dudak kıvrımlarına yerleştirdiği belli belirsiz gülüşü ile yüzüme daha da yaklaştı ve dudakları burnumun üzerine nazikçe dokundu. Gözlerimi kapattım. ''Sen benim nefesimsin.'' (Ben dini bir kitap yazmıyorum. Bu yüzden karakterlerime müslüman bir insan bunu yapar bunu yapmaz gibi söylemlerde bulunmayınız.) ... Ceset #3 Dedektif #1 Polisiye #37 Cinayet #12 Spiritüel #5 Gerilim #46

"Buradayım, aklım başıma yeni geldi Ayperi'm.Açmaz mısın bana tekrar kalbinin kapılarını? bize bir şans vermez misin?" diyince kafamı sağa sola salladım yavaşça. "Artık karşında eski Ayperi yok,senin için kendini bile düşünmeyen o kadın değilim artık." diyince yıkılışına şahit oldum ama artık çok geçti,biz diye bir şey olamazdı. "Benim sana gözüm kör, kulağım sağırdı Kürşat.Ne yaparsan yap,bir şekilde unutuyordum sana olan sevgimden ama artık yok.Sen gittin benim içimdeki duyguları da yıktın geçtin." diyerek bir adım geriledim. "Yine de gerçeği gördüm ya çok mutluyum o yüzden.Şimdi git ve karının yanında kal,çünkü bundan sonra birbirimizin hayatında yerimiz yok..."

"Yanlış anlamayın lütfen, bir anneye göre çok gençsiniz, bekar mısınız?" Kucağımda ki bebeğin bana ait olduğunu düşünmesine karşılık, utançla dudaklarımı birbirine bastırmıştım. "Aslında bakarsanız-" Yanlış anlaşılmayı açığa kavuşturacakken, belime sarılan kol bana mani olmuş ve aşinası olduğum o ses varlığını belli etmişti. Gözlerim, yanımda beliren Cihangir'e kaydığında o hiç bana bakmadan karşımızdaki adamın omzuna sert olabilecek şekilde iki kere vurmuş ve ölüm bahşeden tehditvari bir sesle konuşmuştu. "Yok koçum, bekar değil..." Lacivert gözleri bir savaş habercisi gibi bana döndüğünde, varlığımı ahraz kılmak için yemin etmişti. "Kendisi adını söylerken, yanına soyadımı eklemeyi unuttu." ~Tüm hakları gözü kara, kalbi yara olanlarda saklıdır.