"Karanlıktan korkar mısın?"dedi sorusunu yineleyerek. "Demek karanlığın kendisi sensin ve karanlık asla seni korkutamaz."dedim onun söylediklerini tekrar ederek. Kibirle çürük dişlerini göstererek sırıttı. "Karanlık benim!" "Peki o halde. Sorumu değiştiriyorum." Bir adım attım. Artık daha yakındık. "Aydınlıktan korkar mısın?" Çürük dişleri yavaş yavaş kapandı. "Sen?"dedi tıslayarak. Zaten buruşuk olan yüzünü daha da buruşturdu. Aramızdaki ateşin filizlendiği elime bakarak, kaşları olması gereken , ama onun yerine alnının daha da geniş gözükmesini sağlayan mavi derisini kaldırdı. Artık her şeyiyle karşımda çok daha netti. Hızla geriye doğru adım attı. "Ama senin... senin gözlerin okyanus."dedi. Ateşim daha da büyüdü. Minik çukurları saçlarıma kaydı. "Saçların... saçların ateş. Nasıl?"dedi fısıldayarak... "Nasıl bir Kızıl Ejder, Ak Ejder'in gözlerine sahip olur?" Sırıttım. "Hayal kırıklığına uğramış gibi gözüküyorsun."

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...