"Ve unutma Zümrüt; tüm çiçekler yavaş yavaş, kırmızı güller çabuk solar." *** 1980 yılının Mayıs ayında, Dilektaşı Mahallesi'ndeki aylardır boş olan daireye genç bir adam taşındı. Tek başınaydı, bir karısı veya çocukları yoktu. Kimseyle konuşmazdı ve soğuk çehresi, tenindeki yanığa benzer farklı renkte izleri, şüpheli hareketleri nedeniyle kimsenin de onunla konuşmaya niyeti pek yoktu. Mahalleli, bu suskun ve gizemli adamın dönemin şartlarını da göz önünde bulundurarak bir Amerikan ajanı olduğuna karar vermişti ve adama kendi aralarında 'Dilsiz Ajan' diye sesleniyorlardı. Zümrüt Ayten Özsoy ise henüz yirmisine yeni basmıştı. Altı çocuklu bir ailenin ikinci çocuğuydu. Hayat hakkında bilgisi bu aileyle ve bu mahalleyle sınırlıydı. Liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmıştı, hayata en büyük kızgınlığı da buydu. Hayallerini baltalayan şey yoksulluk ve yoksulluğunun sebebi ise başlarındaki sorumsuz babalarıydı. Çoğunlukla bu kalabalık mahallenin cıvıltısında ömrünün çürüyeceğini ve ailesine rağmen yapayalnız öleceğini düşünürdü. Onun için hayat, ışıltılı bir oyun sahnesiydi ve bu sahne, akşam babası eve geldikten sonra perdelerini kapatarak karanlığa bürünürdü. Ve bir gün Dilsiz Ajan nihayet konuştu. Zümrüt Ayten Özsoy ise hayallerine çok yakın olduğunun henüz farkında değildi. (30.03.2021)

🗝 KİTAP OLDU! 🗝 • Bu bir RÜYA hikâyesi... Dram/Romantizm "... "Rüya... Sen..." ..." Geç de olsa anlamıştım. Ben onu belki de hayatındaki en mutlu olduğu günlerinden vurmuştum. Onu hayallerinden vurmuştum. İstemeyerek de olsa, bilmeyerek de olsa bunu yapmıştım. Bu pişmanlığın bir tarifi olamazdı. Bu başlı başına, tam anlamıyla pişmanlığımın altında ezilmekti, ölmekti. Ölmek... Derin bir nefes aldım. Önümdeki boşluğa doğru soludum. Nefesim dudaklarımdan çıkıp, uçurumun boşluğunda kaybolurken ben de kaybolmak istedim; hayattan, pişmanlıklarımdan, kararlarımdan... Bu kadar hayale ve hatıralara karşı, bu gece yaşadıklarım bana bir çaresizlik daha ithaf etmişti. Bunu biliyordum. Belki de çaresizlikten ziyade; çaresizliğimden kurtulabilmem için bir şanstı, bilemiyordum. Ancak bu şansı iyi değerlendirmeliydim. Hoş, ne kadar değerlendirirsem değerlendireyim asıl karar Rüzgâr'da bitecekti. Ben, ya ölecektim ya da yeniden Rüzgâr'ın kollarında hayat bulacaktım. Ölmek gözüme bu kadar kolay gelirken asıl zor olan Rüzgâr'ın kalbinde de ölüp ölmediğimi öğrenmekti. Buna hazır mıydım, bilmiyordum. Aslında mesele ölmek de değildi. Asıl zor olan yaşamaktı. Yaşamak zordu, bir ihtimaldi; Rüzgâr'ın kollarında, yeniden yaşamak... ... 📌 NOT: İlk kez 2020 yılının Mart ayında yayımlanmıştır. Rüya serisinin ilk kitabıdır. 📌 Rüya, Mahlas Yayınları ile 2023 yılı Nisan ayında raflardaki yerini aldı. Şimdi satışta!

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Cinayet Masasının çevik polisi Hakan Çevik... İşinde taviz vermeyen, kurallara bağlı bu polisin bile 'hayır' diyemeyeceği güçler var. Nil Aydıner, eczacılık yaparken bir de Yosun Güzellik Merkezinin sahibi oldu. Kahve fincanını bahane ediyor ve bir şekilde insanlara yardımcı oluyor. Bir tarafta Cinayet Masasının polisleri, diğer tarafta kuafördeki personeli... Bir tarafın sessiz, katilleri hakkında bile konuşmayan müşterilerine karşılık, diğer tarafın hemen her konuda konuşan müşterileri... Galiba cinayetleri okumak ve çözmek beklendiği kadar germeyecek bizleri. Keyifli okumalar herkese

Her şey,bir erkeğin hapşırmasıyla ve benim"Çok yaşa!"diye bağırmamla başladı...

"Bana bak" diyerek beni önüne çekti. Gözlerim refleks olarak açılmıştı. "Bu kız kim ufaklığıma ne yaptın?" diyerek yüzüme doğru haykırdı. Gözyaşım benden istemsiz aktı. İkinci de onun peşinden gelmişti. Her an ağlamaya hazır olmaktan nefret ediyorum. "Öldü" dedim. Bana atabileceği en kötü bakışı atıp "Harabedeki kızlara mı benzemeye çalışıyorsun? Söylesene seni de bir gece de harcamam mı gerekiyor ? Bunu mu isti..." yüzüne attığım tokattan sonra susmuştu. "Haddini bil! " dedim ve ona iğrenerek baktım. Bakışları bana döndü. Sinirden ölecek kıvamdaydı. Gözleri gözlerime bakarken yangın çıkarıyordu. Uraz şuan hiç düşünemeden beni öldürecek şekildeydi. "Sen bana Sürtük diyemezsin!" o kadar sert bağırmıştım ki boğazım acımıştı. Uraz kolumu tutduğu gibi beni serçe duvara yasladı. Duvarın pürüzlü kısımları sırtıma girmişti. Gerçekten canım acımıştı. Uraz bana öfkeyle bakıp elini yumruk yapıp sinirle yanımdaki duvara yerleştirdi. Duvar çatlamıştı. Bana gelecek diye düşünürken tam yanımdan sıyırmıştı. "Sana dokunmaya kıyamazken seni sevmediğimi nasıl idea edersin aklım almıyor." Genç kurguda #1 -06/08/2018 Cesarette #1 07/08/2018

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Ephesus Yayınları aracılığıyla raflarda yerini alan Düşman Okullar serisinin ilk bölümlerini buradan okuyabilirsiniz... * Birbirinden zeki ve güçlü kızlar... Birbirinden zeki ve güçlü erkekler... İki okulun öğrencileri, bir yapbozun parçaları olmasına rağmen, birbirlerinden o kadar çok nefret ederler ki ''Düşman Okullar'' diye anılmaya başlarlar. Peki Düşman Okullar'ın öğrencileri bir yerden sonra sıkılırsa ve düşman olmak istemezse ne olur? Bu, sımsıcacık bir dostluğun hikayesi... Bu, aile bağlarının hikayesi... Ve en önemlisi, bu aşkın hikayesi... Bu kitap, gerçek dostluğun hâlâ orada bir yerde olduğunu hatırlatacak size. --- 11/08/2015 tarihinde Genç Kurguda birinci sırada :)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

[Tamamlandı] 053* | Çevrim içi 053*: Bir paket nohut Soğan Sarımsak Yeşil biber Portakal Muz Gereksiz: Yeter amına koyayım iyice not defterine döndük Kapak tasarımı | japoncivciv ¹Kısa hikaye ¹Romantizm ¹Genel kurgu ¹Genç kurgu ¹Yarıtexting ¹Mizah ¹Bilinmeyen