"Sokakta çok kedi var bak bir tanesi geçiyor önümüzden onu al." dedi çocuk. "Olmaz, o sıradan bir kedi. Sütlaç babamın yurt dışından getirdiği kediydi" dedi gözleri dolu dolu. "O zaman ben sana büyüyünce aynısından alicam tamam mı?" dedi çocuk. "Tamam ama söz ver." dedi küçük kız. "Söz" dedi. Çocuk tam küçük kıza adını soracaktı ki birinin seslendiğini duydular. "Nehir, nerede kaldın kızım? Nehiiirrr!" Küçük kız ayaklandı. "Benim gitmem lazım sonra görüşürüz." dedi ve koşarak annesine doğru gitti. #20 kedi (12 June 24)

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Kukla acı çekti, kukla öldü fakat kuklanın tahta ciğerleri nefesle doldu, kukla nefes almaya başladı. Kuklanın tahtadan kalbi atmaya başladı, tüm bunlarla beraber kukla hissetmeye başladı. Her seferinde fırlatıldığı yer bu kez acı verdi tahtadan kol ve bacaklarına, çekiştirilen ipleri ilk defa acı verdi ona. İlk kez kukla kuklacının hareketlerine uyarken tahtadan kalbinde nefreti hissetti. Nefret, kalbinde küçük bir kıvılcım oluşturdu. Tahta kalp yanmaya başladı, odacıklar yandı, kalp yandıkça küle dönüşmedi. Kalp yandıkça canlandı, kalp canlandıkça kanlar akmaya başladı kukladan. Her nefret, her acı daha da yaktı kuklanın kalbini; bu kez küle dönüşmeye başladı kalp, her acı çekişi öldürmeye başladı kuklayı. Her acı, her nefret onu daha da güçlendirdi, kuklacının iplerine bağlı olsa da tüm kontrol kuklacının ellerinde olmamaya başladı. Her cümle, artık hissetmeye başlayan kuklanın kalbine darbelerini bıraktı. Her darbe, daha çok acıttı. Kukla daha çok hissetti. Gösteri bitti, ışıklar kapandı. Kuklacı kuklayı tekrardan fırlattı, bu kez acı çekmedi kukla. Bu kez hissetmedi kukla, bu kez nefes aldı sessizce kukla. O ipleri keseceği, artık bir kukla olmayacağı günü düşledi. ************** BU KİTAPTAKİ KİŞİ, OLAY VE MEKANLAR TAMAMIYLA HAYAL ÜRÜNÜNDEN OLUŞUYOR OLUP KAN, DEHŞET, ŞİDDET, GERİLİM, YÜKSEK PSİKOLOJİK HASTALIKLAR, RAHATSIZ EDİCİ VEYA OLUMSUZ ÖRNEK OLUŞTURABİLECEK ÖGELER İÇERMEKTEDİR

Hayatta çoğu kez darbeler almış bir askerdi Alparslan. Ve bir gün karşısına yaralarına ilaç olacak o doktor çıkar...

"Bana tekrardan yaşamayı öğretirmisin?" dedi. Nutkum tutulmuştu acımasız dünya bir kere daha kendini belli etmişti...

Eğer canımı yakmadan sarılırsan bana, bunu yapan ilk kişi sen olacaksın... Nilüfer,Gülseren,Kardelen Ben ortancaları Gülseren Görünmeyen yaraları olan kimseye yaranamayan gülseren... -- Barış ben kısa ve öz olarak Herşeyden önce insan olmaya çalışıyorum bu kadar insanlığını unutmuşlar arasında... ... Asker olan bir yağız delikanlı ve hayata tutunmaya çalışan bir kızın hikayesi. Keyifli okumalar...

"Sakın, sakın Ala, aklının ucundan dâhi geçirme." Diye burnundan soludu. Sinirle bir adım attım. İşaret parmağımı doğrulttum. "Sakın Yüzbaşı, sakın ola bana o isim ile seslenme. Senin o ismi demeye artık hakkın yok! Balca'yım ben anladın mı?!" Sendeledi, canı yanmıştı, yansındı. Bana bunu yapmayacaktı. "Senin adın o, ben nasıl senin adını başka bir isminle sesleneyim Ala!" Benim adım artık Ala değildi, o Ala'yı bitirmişti, Ala tekrar ölmüştü. Bir daha gelmemek üzere. Sinirle omzundan ittim. Tekrar sendeledi. Kimsenin yıkamadığı Yüzbaşı Karan Çevik'i ben bir itmeyle yıkıyordum. "Öldürdün lan Ala'yı, öldürdün. Bir daha geri getirmemek üzere öldürdün." Gözlerinde yapma der gibi bir hâli vardı. Yapacaktım. "Deme öyle, nolursun Ala yalvarıyorum sana deme öyle." Sol gözünden yaş aktı. "Ne yalvarıyorsun lan sen bana! Ne hakla? Hangi sıfatla bana yalvarıyorsun. Artık ne ölüne ne ölüme Karan Çevik." İki Yüzbaşı, iki çocukluk arkadaşı, iki asker arkadaşı, iki şehit çocuğu, iki yaralı çocuk. Bir tim komutanı, bir o timin askeri. Ya ikisi birbirini tamamlayacaktı, ya da ikisi de birbirini bitirecekti...

❝Eskilerin rivayeti odur ki; şafakta başlayan aşklar, ancak kanlı ayda son bulurlar. Alacakaranlıkta akan gözyaşlarının, şakakta alınır intikamları.❞ . . . 🌘