Aniden çalılıkların arasından fırlayan başka bir sokak çocuğu, arkadan saldırıp elindeki bıçağı, olanca gücüyle babasının sırtının ortasına saplayıvermişti. Gözleri korkudan büyüyen çocuk, babasının birkaç saniye kadar ayakta sallanıp, cansız bir şekilde yüzükoyun yere kapaklandığını, sol elinin karnının altında kalıp, sağ elinin de başının üzerinden bir yere ulaşmak ister gibi ileriye doğru uzanıp, avucunun yavaşça kapandığını, sol dizinin mekanik bir şekilde yukarıya çekildiğini, birkaç kıpırdanmadan sonra hareketsiz kaldığını, korku filmi izler gibi izlemişti. Bu korkunç izler, öylece belleğine kazınmıştı.

Kadınların en ama en tehlikeli oldukları yaş dönemi budur. Gerçi kadınlar her yaş döneminde tehlikelidirler ama otuzlu yaşlar daha başkadır. İşte bu dönemlerde kadınlardan korkulur. Hele hayattan aradıklarını bulamadılarsa. Bu dönemin kilit yaşı, otuz dörttür. Bu yaşa gelen her kadın ama her kadın, istisnasız bir depresyon içindedir. Neden derseniz? Bundan bir adım ötesi otuz beştir ve onları bu 'eşik yaş' çok korkutur. Çünkü kırka az kalmıştır ve hayâl kırıklığı yaşamaktadırlar. Hayattan beklediklerini bulamadıklarını düşünürler ama aynaya dönüp baktıklarında hâlâ çok genç, hâlâ çok güzeldirler. O yüzden, 'ne yapacaksam, hemen yapmalıyım' derler. Yoksa iş işten geçmiş olacak, çok geç kalacaktır bundan sonra. Eş, iş, şan, şöhret ve para beklentileri onların düşündükleri düzeyde değilse, hayattan umduklarını bulamadılarsa, kadınların bu yaşında ne yapacakları belli olmaz. Bir de ihmâl edildiklerini düşünürlerse...

Saygın yaşanılası bir hayatın hangisi olduğu üzerine düşünceleri ile yaşadıkları arasında şuursuz bir sona hazırlar kendini...