Uyuşturucu bataklığında boğulan, tüm ailesini bir şekilde yitirmiş dengesiz ve mutsuz bir genç kız. Uyuşturucuya kurban vermiş, terk edilmiş ruhu yaralı bir genç adam. İngiltere'nin tekinsiz mahallelerinden birinde geçen bu hikayede umudu, güveni ve gerçek sevgiyi okuyacaksınız. Bir mutlu son masalı değil, gerçek bir temiz sayfa hikayesi okuyacaksınız. ** ''Görebildiğim tek şey karanlık, duyabildiğim tek şey sessizlikti. Acıyı içime kapatmış gibiydiler.'' -Rachel Stevens ''Sesin geldiği yöne doğru baktım ve o anda çarpıldım. Kafeteryanın en kalabalık masasının merkezi gibi gözüken bal gözlü çocuğu bir yerlerden tanıyor gibi hissettim... Ama onunla ilgili anılarım sadece hislerden ibaretti. Görüntü veya ses yoktu, sadece his.'' - Rachel Stevens ** ''Sadece biraz eğlenmene bak, Charles. Biraz akışına bırak, ölmezsin.'' dedim gülerek. ''Ne dediğini bilmiyorsun sen.'' dedi ters bir sesle. ** ''Bana izin ver.'' dedi. ''Yardım etmeme izin ver.'' Gözlerim dolarken ''Bana yardım edemezsin.'' diye fısıldadım. ''Kimse edemez.'' ** ''Charles'a güvenme.'' -Charlotte Hayden. ''Belki de ondan gerçekten uzak durmalısın, Rae.'' -Lily Collins. ''Bana güven.'' dedi tereddütlü bir sesle. ''En azından sana yaklaşmaya çalıştığımda beni itme.'' -Charles Burrows ** -Eymen Eser-

Adel, hayatın yükünü taşıyamadığına karar verdiği bir günde, kendini bir uçurumun ucunda geride kalan her anısıyla vedalaşırken buldu. Gözleri daha fazla gözyaşlarını taşıyamazken kollarını iki yana açtı. Bir adım ilerledi ve rüzgâr saçlarını savurdu. Her şeyin bittiğini düşündü. Ona karşı sevgisini hiç gösterememiş annesinin tavırlarının, babasının yabancılığının, her gece başını yastığa yalnız koyuşlarının, soğuk odasının o kasvetli havasının... Her şeyin. Rüzgâr tekrar bedenine saldırırken bu sefer savrulan tek şey saçları olmadı, dengesini kaybederken kendini boşluğa bıraktı... Ve tam son anda beline dolanan ellerinin sahibiyle hayatı hiç olmadığı kadar değişti. O adam, ölüme meyilli bir kızı onu yaşatacak kadar çok sevdi. Yıkık bir ailenin, prenses ve kurbağa masalının, her an varlığını sonlandırmak isteyen bir kadınla onun için her şeyi göze alabilecek adamın gri hayatlarının deniz kokan hikâyesi... "Genelde küçük adımlar atan kadınımın bana koşarak gelmelerini sevdim ben." Bu kitap Epsilon Yayınevi ile 2016 yılında raflarda yerini aldı.

☆ ★ WATR 2013 En İyi Teen Fiction Hikayesi ★ ☆ Genç bir kızın yıllar sonra İstanbul'a dönüp geçmişiyle tekrardan yüzleşmesi ne kadar zor olabilir ? Eski bir sevgili. Yıllar sonra yeniden tanıştığı bir çocukluk aşkı. Uzun zaman önce omzunda ağladığı, acı dolu geçmişe sahip bir adam. Hepsiyle aynı arkadaş grubunda karşılaşacağını nereden bilebilirdi ki ? Peki siz ; geçmişteki gerçeklere, sırlara, sınırsız eğlenceye ve mükemmel bir arkadaş grubuna ortak olmaya ne dersiniz ? Bir 'Hazal Demirtaş & Buğra Kaya' klasiği.

Yüzünün her noktası ezberimdeydi. Kulak memesinin bitiminde beşgen şeklinde tuhaf olduğu kadar öpmeye de doyamadığım bir beni vardı. Kulak memeleri ayrıktı, bu yüzden o beni öpmek benim için hiçbir zaman zor olmamıştı. Elmacık kemikleri o kadar belirgindi ki, profilden bakıldığında birer tepecik gibi duruyordu. Kirpikleri uzun değildi fakat kıvrık ve gürdü. Onlara baktığınızda, kesinlikle kıskanırdınız. Dudaklarını nasıl tarif edebileceğimi bilmiyordum, henüz bu tanımı karşılayacak kelimeler ortaya çıkmış olamazdı. Aksi durumda bunu bilirdim ve onun dudaklarını boşa götürmezdim. Sadece şunu söyleyebilirim, dudaklarına baktığınızda, tüm vücudunuz ateş almış gibi hissedersiniz. Ya da, bir okyanusta boğuluyormuşsunuz da ciğerleriniz isyan ediyormuş gibi. Gözleri çözmesi en zor olan yeriydi. Hafif çekik, iri ve yeşil. Soyadı gibi durgun suların yeşili. O, benim huzur veren mavi hislerimi, şehvetle harmanlayıp siyaha dönüştüren kişiydi.

Yeni okulunda sorunlar peşini bırakmıyor. Aynı anda birçok insanla mücadele etmek zorunda. Bilge, en yakın arkadaşı Ada'dan bir süre ayrı kalsa da buna da bir çare buluyor. Ölen sevgilisi Efe'yi unutmasını engelleyecek biri var. Toprak. İşte her şey bu noktada başlıyor.

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.

" Ve Nefret, başarısızlığa uğramış sevgidir."