Doğrulup tekrar kameraya baktığımda ise bir süre konuşmamıştı. Beni izliyordu. Başını hafif yana eğmişti ve benimle dalga geçmeye devam ediyordu. "Şimdi..." dedi ve hareket edip öne doğru eğildi. Dirseklerini dizlerine koymuştu. Kasları tişörtünden dışarı fırlayacak kadar belirginleşmiş ve yine genç bir vücudu andırırcasına izlenim vermişti. "Otur." Dediğini yapıp tekrar koltuğa oturdum. Karşımda açmış olduğum bilgisayarımın kamerasında geniş ekran onu izlemekten başka bir şey yapamıyordum. "Dizlerini kır ve ayaklarını koltuğun üzerine koy!" Bütün bedenim gerginliği ile acımaya başlarken dediklerini yaptım. Bacaklarımı birbirine yapıştırıp ona bir ayrıntı vermek istemezken korktuğum şeyi söyledi. "Bacaklarını iki yanına aç!" Tırnaklarımı avuç içime yerleştirirken yanağımdan bir damla yavaşça süzüldü ama dediğine uyup iki yana açtım ve ona bunca senedir kendime bile sakladığım ayrıntıyı bütün açıklığıyla sundum. İç çamaşırımla olabilirdim ama şu anda bulunduğum durum kesinlikle olağan değildi. Bekledi. Arkasına yaslandı ve beni izledi. Nefes alış verişinden başka bir şey duyamıyordum. Normal alıyordu ve benden etkilenmediği barizdi. Ama istedikleri beni utandırmaktan başka amaç içermiyordu. "Şimdi..." Başını hafif yana yatırdı. Palyaço suratı o kadar korkunç ve gaddar duruyordu ki içten içe dudağımı ısırıp vereceği emri bekledim. "Sağ elini iç çamaşırının içerisine sok ve kendini okşamaya başla."

OYUNBAZ, MARTI YAYINLARI AYRICALIĞI İLE RAFLARDA! KİTAP SATAN HER YERDE BULABİLİRSİNİZ <3 1 KIZ, 6 ERKEK, ÖLÜMCÜL BİR EV. Afra'nın diğer tutsaklardan dört farkı vardı: Birincisi, bir kız olmasıydı. İkincisi, tutsak alınan son kişi olmasıydı. Üçüncüsü, Ölüm'ün gözdesi ve favori oyuncağı olmasıydı. Dördüncüsü ise... Ölüm'ün telefon ve görevler verdiği tek kişi olmasıydı. Kameralar yerine, onları her an öldürebilecek silahların asıldığı bir ev. İçinde neden orada olduğunu bilmeyen altı erkek ve bir kız. Kendine 'Ölüm' diyen ve tutsaklarıyla haylaz bir çocuk gibi oynayan bir 'oyunbaz'. Gelecek ve şimdiki zaman arasında dokunmuş, sınırları zorlayan, sizi Ölüm'ün oyununu çözmeye davet eden bir ev burası. Ah, uyarmam gerekiyor. Oyunbaz'a yetişmek ve 'Bir Ölü' olmak istemiyorsanız... Sizin de tıpkı Ölüm gibi oyunbaz olmanız gerekli. Ölüm sizi bulmacayı andıran gizemli bir oyuna davet ediyor! Hazır mısın? ● յՅ ɴᴜᴍᴀʀᴀʟı ᴇᴠᴇ ᴋᴀᴛıʟᴍᴀʏı ᴋᴀʙᴜʟ ᴇᴅɪʏᴏʀᴜᴍ. ● ⚠️🔞 Bu kitap ağır, travma tetikleyici olaylar içeriyor olup psikolojisi hassas olanlara uygun değildir. Kurgu Oluşturulma Tarihi: 14.07.2019 İlk Yazılma Tarihi: 15.05.2020 Birinci Kitap Bitiş Tarihi: 20.08.2021 Tüm Hakları Saklıdır. ÇALINTI, ESİNLENME GİBİ DURUMLARDA UYARI OLMAKSIZIN YASAL İŞLEMLERE BAŞVURULACAKTIR.

'Sana benden uzak durmanı söylemiştim.' Dibime kadar girdiğinde geriye gidemeyip, sadece elimi göğüsüne koyabilmiştim. 'Karşıma çıkan sensin ama, üstelik bu hâlde.' Burnuma kokusu dolarken kelimeleri kafamda düzenlemeye çalışıyordum. 'Buna bir anlam yüklemeye kalkma.' Güldüğünde göğüsü elimin altında titriyordu. 'Ateşle oynuyorsun mia bella.' Burnunu boynuma sürttüğünde gözlerimi kapattım. 'Yanmak hoşuna gidiyor belli ki.' Gözlerimi açtığımda onu geriye ittim. 'Uzak dur benden.' Duvar ile arasından kurtulmaya çalıştığımda kolunu duvara yaslayarak beni engelledi. 'Onu bu hâlde önüme çıkmadan önce düşünecektin.' Bakışları dudaklarıma kaydığında kendimi iyice duvara bastırdım. 'Siktir git başımdan!' Başını gülerek iki yana salladı. 'Hiç yakıştı mı ama? O ağızınla çok daha güzel şeyler yapabilecekken.'

Ben Mira,16 yaşındayım.Lise 2 ye gectim.İstanbul'da oturuyoruz.Babamın işleri yüzünden Ankara'ya taşınmak zorunda kaldık.Bu hafta taşınıyoruz hazırlıklarımızı bitirdik. *************************

Bir masum kızla tehlikeli bir mafyanın zorla evliliği. Hayat bazen insanın ummadığı anda karşısına sürprizler çıkarır. Tabi bunların hepsi iyi yönde olucak diye bir şey yok. Bazen bu sürprizler bizi mutlu eder, bazende açı çektirir. Aslında her kes kendi hikayesinin baş rol oyuncusu değil mi dir. Hayal kendi hikayesini yazmaya çalışırken hayatın ona yaptığı bu kötü sürprizle başa çıka bileçek mi?

Ben Derin Aktaş. Başarılı, herkes tarafından sevilen Avukat Derin Aktaş. Diğer günlerden farklı olmayarak işimi yapıyordum. Davalara giriyor, savunmalar hazırlıyor, müvekkillerimin hayatlarını kurtarıyordum. O gün de aynı şeyleri yapıyordum. Bu sefer ufak bir farklılık vardı. O gün ne müvekkilim sıradan bir müvekkildi... Ne de ben artık Derin Aktaş'tım... ■ ■ ■ Kapıyı kapatıp hızla sırtımı kapıya yaslad ve bir elini kapıya koyup bana yaklaştı. Kocaman açılan gözlerimle ona baktığım sırada yüzünü hızla yüzüme yaklaştırdı. Dudağımda hissettiğim sert baskıyla kocaman açılan gözlerim anında kapanmış, dudaklarım Aras'ın sert hamlelerine karşılık veriyordu. Karşılık vermem Aras'ın hoşuna gitmiş olmalı ki gerilen dudaklarından tebessüm ettiğini hissettim. İstemsizce ben de tebessüm ettim. Aras bir elini belime sarıp beni kendine çekti. Diğer eli ise ensemi kavramıştı. Bende kollarımı Aras'ın boynuna dolayıp öpücüğümüzü derinleştirdim. 22.11.2020 #1 şevk 26.11.2020 #1 hamile 02.12.2020 #1 saldırı 03.12.2020 #3 tutku 10.12.2020 #2 ayrılık

Her şeyin bir karşılığı var. İyi ya da kötü olsun hep bir bedel, hep bir karşılık ödediğimiz bu hayatta karşıma çıkan teklifi kabul etmeme gibi bir lüksüm olduğunu düşünmüyorum. Korkuyorum ama kabul ediyorum. Çünkü sunduğu teklif benim için çok değerli... Not: Kurguda +18 kısımlar vardır. Rahatsız olacaklar lütfen okumasın.

"SENİN DERDİN NE?" diyerek bağırdım karşımda beni sinir eden adama, ağlamamak için kendimle mücadele veriyordum. Ama nafile bir mücadele olmuştu. Çünkü, gözyaşlarım yine bana ihanet ederek, yanaklarımdan aşağıya süzülüyordu. Arkası dönük olan Melih, bir hışımla bana döndü ve "Ne dedin tekrarlasana" dedi. Sağ dudağı yukarıya doğru kıvrılmış, ela gözlerinde küçümseyici bir bakış vardı. "Senin derdin ne?dedim." dişlerimin arasından. aslında avaz avaz bağırmak istiyordum, ama sadece sinirden dişlerimi sıkmakla yetinmek zorunda kaldım. " Ben senin kölen değilim... Bana emirler yağdırıp durma. " Oldukça öfkeliydim ve ağzımdan çıkanı kulaklarımın duymasını isteyecek hiç değildim. Melih, hızlı adımlarla aramızdaki mesafeyi kapattı. "Ahu, hep unutuyorsun... Ben sana istediğim gibi davranırım." Ela gözleri, en koyu rengini almış tehlikeliyim diye bas bas bağırıyordu. "Davranamazsın" dedim. Cılız ve kısık bir sesle, cevap vermedi. Gözleriyle, gözlerimi işgal etmeye devam etti. Arkasını dönüp çıkışa doğru ilerledi. Nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle; "ASLA SENİN İÇİN GÜLMEYECEĞİM! YÜZÜMDE ASLA SANA AİT BİR GÜLÜMSEME OLMAYACAK!" diyerek haykırdım.Melih, olduğu yerde bir süre durdu. Bir anda bana dönüp, ateş saçan ela gözlerini, kahve gözlerime dikti. "Ben, bencil bir adamım Ahu. Benim için asla gülmeyecek bir kadının... Gözyaşlarını bile istiyorum." Ölüm kokan bir ses tonuyla "GÖZYAŞLARI BİLE SADECE BANA AİT OLSUN İSTİYORUM."

Çaresizce etrafına bakındı, küçük bir mucize istiyordu ve bu mucizeyi karşısındaki adamın sağlayacağını biliyordu. Belki çok iyi tanımıyordu bu adamı ama başka hiçbir seçeneği yoktu. Söylediği yalanı kurtarmanın başka yolu yoktu. Umut dolu gözlerle adamın açık kahve gözlerine baktı. Karşısındaki kişinin ara sıra kendisine bakıp uzun uzun dalıp gitmesinden korkmuyor değildi. Adamın kötü biri olduğunu da sanmıyordu ama tam anlamıyla güvenmiyordu da. Muhtaç olmasa asla böyle bir şey yapacak biri değildi. Ama kısa sürede yeni bir sevgili adayı bulması çok zordu. "Ee ne diyorsun var mısın?" Esin merakla bakışlarını adamın yüzünde gezdirdi. Yakışıklı biriydi aslında daha doğrusu ayrı bir karizması da vardı. Ama bir farklıydı...sanki acı çekiyor gibiydi. Adı neydi bu adamın? Hatırlamak için kaşlarını çattığı an adamın kafa sallaması ile beynini kurcalayan ismi bulmaktan vazgeçti ve gülerek baktı. "Varım."

"Biliyor musun okuduğum kitaplarda kız hep mavi olurdu. Çocuk siyah. Çocuk karanlık, kız aydınlık. Oysa ben..." Dedi dolu gözlerini genç adama çevirirken. "O okuduğun kitapta ki puştlar aydınlığı aradıkları için buldular o kızları." Derin bir nefes alıp önüne döndü genç adam. "Ben aydınlığı istemedim ki. Ben aydınlıktan hep korktum. Ben seninle karanlıkta sessizce oturmak istedim. Ben, karanlıkta bana sarılmanı istedim." ~~~~~~~~~~ "Cadı" diye duyduğum ses ile yorgun vücudumu karanlığıma çevirdim. Siyah pantolonu, siyah asker botları,siyah kazağı ve siyah deri ceketi. Karanlığın içinde ışığa dair tek iz sigarasının ucundaki kıvılcımdı. Kehribar gözlerine çıkardım kızarmış, yorgun,halsiz, karanlıktan yorulmuş gözlerimi. Öylece duruyordu. Her şeyin başladığı yerdeydik. Uçurumun kenarı. Karanlığın en sessiz hali. Gözlerimi kapatırken ufak bir yaş süzüldü hayatıma inat mavi olan gözlerimden. Titrek ve tükenmiş sesim ile usulca fısıldadım karanlığa. "İyiki doğdun Adamım." ~~~~~~~~