Avuç içi duvara değdiğinde zaman acıya karıştı. Elini duvara sürterken yavaş adımlar attı. En az tanık olduğu gece kadar siyaha boyanmış saçları, belinde sallandı ve gündüzü karaladı. Botlarının tanıdık sesi artık yabancılaşmıştı. Duvarların bittiği yerde basamaklar vardı. Soğuk duvardan çektiği eli, ölü bir ruhu resmetmek istermiş gibi zayıf bedeninin yanında sallandı. Basamaklardan inerken, ölen bir zamanı temsil eden çerçevelerde gözleri yerine elleri dolaştı. Son basamak aslında ilk basamaktı. Tamamen buz tutmuş şömineyi geçtiğinde, botlarının tabanları karla kaplı yerle buluştu. Artık kan kokusu bir silahın sesi kadar yakındı. Gözlerini yavaşça kapadığında, artık geriye dönüşü yoktu.

güneş battı. ya da biz kaçırdık.

"Acısı kanamış dünyanın aşkları arasında kendini gizleyen, avuçlarından öptüğüm bir kadın var."

kağan: doğu ben gerçekten özür dilerim kağan: o kadar ağır konuşmak istememiştim kağan: annenin durumunu unutmuştum tamamen doğu: ortaokulda anasına sövülünce ana bacı karıştırma lan diye atarlanan çocuklar gibi olmak istemiyorum doğu: ama kadının cenazesine gelmiştin kağan hikaye1/310121 hikaye1/100221 'boyxboy'texting'

T A M A M L A N D I ! Yarım kalanların kitabı. İllegal işlerle uğraşan bir gece klübü işletmecisine her gün begonvil çiçeklerinden yolladığınızı düşünün. Begonvil: Bugün ki çiçeklerini aldın mı can içim? Begonvil: Seni çok seviyorum. Andaç: Ne çiçeği? Andaç: Her gün yollanan o aptal çiçekleri sen mi gönderiyorsun? Kısa hikaye içinde #2 Mizah içinde #1 Macera içinde #1 Asla içinde #1 Begonvil içinde #1 Bodrum içinde #1 Yaz içinde #2