Herkesin 14 yaşına geldiğinde kaderinin belirlendiği bir dünya düşünün. Gücünüz vardır ya da yoktur, bu 14 yaşında belli olur. Ve-dünya artık bunu kabullenmiş, belli bir düzen var ve hayat buna göre ilerliyor. Ancak Melis'in, kimsede olmaması gereken bir güce sahip olması, bu dengeleri bozar. Kaderinin belirlediği hayatı yaşamaya çalışırken kendini bir anda hayatta kalmaya çalışırken bulur. Belki de güçlerini kullanmayı ve bununla başa çıkmayı bu şekilde öğrenecek. Peki, bununla her şey bitecek mi?

Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4

Ben, buraların en güçlüsü; yaşayan iki ejderden biri... Ben, BOZ EJDER'İM... Adı anılmayan, sonsuz yıldız ışığı ve kızgın güneşin şarkılarında karanlığa gömülen kadim uygarlığın son umudu... Kayıp medeniyetin son varisi, bana edilen son vasiyetin koruyucusu... Ebedi yaşamım boyunca kâh umutsuz sulara yelken açtım, kâh ebedi kumullarda gezdim... En sonunda yıldızın hayat bulduğu, karanlıkta parıldayan zümrüt gibi umutsuzluğu delip geçen ışığı buldum... Durdurulamayan gücü buldum... Ben BOZ EJDER, ... O'nu korumak için her şeyi yaptım... Ben, adı olmayan, kaosun içinde yitip giden bir ruhum... Geçmişim yoktu, adım yoktu, iyilik yoktu... Ben, bilinmezlik içinde yitip giden bir ruhtum; Biri beni kasvetli karanlıktan uyandırana dek... ☾︎☾︎☾︎ Kitabın kurgusu, karakterlerler, içerik resimleri bana aittir. Hiçbir şekilde çalınamaz ve kopyalanamaz. Kapak tasarımı için "morpews" e teşekkür ederim ❤️ ©Tüm hakları saklıdır.

Elimi hızla atan kalbinin üzerine koydu. "Burada hisset, " dedi. Biraz duraksadı. Boşta kalan eliyle önüme düşen saçları kulağımın arkasına yerleştirdikten sonra devam etti. "Benliğini burada hisset.Çünkü burada artık hep sen olacaksın.Sadece sen," Gülümsedi. " Burası artık senin evin..."

Her şey çok sıradandı. Ailesiyle yaşayan Melisanın tek derdi bir türlü geçemediği dersi ve çocukluktan beri ondan vazgeçmeyen belalısı Halil idi. Karşı binaya taşınan yeni adam ile tek bir elektrik çarpması sonucu hayatının hiç ummadığı kadar değişip renkleneceğini bilmiyordu. O adam ise rüyalarına misafir olduğu bu kızın hayal dünyasıyla baş etmekte zorlanacağını bilmiyordu. Gerçek hayat ve rüya aleminde yaşanan farklı olaylar serisi..

Hayatımda hersey çok normaldi. Şimdi ne mi değişti? ben değiştim. Eskisi gibi değilim artık. Ben insan değilim. Etrafım vampir, büyücü ve kurt adam dolu. Bense bunların tek hedefiyim. Hepsi bana alacaklı gözle bakıyorlar. Kimileri yaklaşamıyor, kimileri cesaret edip ölüyor. Onlardan çok daha güçlüyüm. ama benden akıllıları var. Beni tek öldürebilecek kişiler ise değer verdiklerim... PEKi BEN NEYİM?

Tanıtım bölümüne göz atınız... Kaçak Prenses 1'in devam kitabıdır.

Tanıtım bölümüne göz atınız...

Helen ondan intikam istememişti. Helen asla ölümüne sebep olan kişinin sonunu istememişti. Bu David'in isteğiydi. Travis ve Luthor'un ölümü David'in planıydı. Bu onun hayaliydi. Nasıl Helen son nefesinde çaresizliğe boğulduysa aynısını onlarında yaşamasını istemişti. Ve olmuştu. Ama bunu yaparken karısının tek isteğini unutmuştu. Yalnızca bir istek. Tek nefeste söylemişti. Mükemmel gülümsemesi solmadan hemen önce, sadece Gabriella'yı istemişti. David hıçkırıklar içinde boş şişeyi fırlattı. Cam karşıdaki ağaca çarpıp paramparça olmuştu. "Onu kurtardığımı sandım!" "Bittiğini sandım!" Bağırışlarının ardından kısık sesle, "Özür dilerim." dedi yine. "Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim." "Senin için her şeyi yaparım." Ses tonu iyice düşmüştü. "Onun için de." "Ama bir insanı kendinden nasıl kurtarabilirim bilmiyorum Helen." "Bilmiyorum..."

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''